Het moederschap is soms zwaar

Moederschap. Ouderschap. Hoe overweldigend en geweldig ik het vind, het is soms ook zwaar. Zwaar in de zin van dat ‘je hele leven op zijn kop staat’, waar iedereen je voor waarschuwt zodra je verteld dat je zwanger bent. Waarvan je denkt: ‘Het leven stopt niet bij het ‘krijgen’ van een kind.’

En nee, het stopt ook niet. Integendeel. Maar het vraagt wel een enorm aanpassingsvermogen. Dingen veranderen nou eenmaal als je kindje er is. En tuurlijk, bij de één meer dan bij de ander én bij sommige misschien helemaal niet. Maar bij mij wel. En dat, had ik eerlijk gezegd niet zien aankomen. Althans, niet op deze manier.

Want, zodra je kindje er is wordt je relatie op de proef gesteld. Mijn hele dag draait om Xem. Heel de dag ben ik in de weer met verschonen, slaapjes, voedingen en entertainen en wanneer Xem ’s avonds op bed ligt, lig ik er zelf vaak ook af. Je hebt minder makkelijk tijd voor elkaar, moet meer plannen én nog meer praten dan voorheen. Juist doordat je minder tijd hebt voor elkaar, merken wij thuis ook dat praten ‘the key’ is. En zó belangrijk. Voor beiden. Je kan nou eenmaal niet in de ander zijn of haar hoofd kijken, dus door met elkaar te praten kom je erachter wat er speelt bij iemand of wat iemand dwars zit. En ja, daardoor maak je soms even ruzie. Maar ik merk dat het vaak gaat om verkeerde communicatie en vermoeidheid. Want, zeg nou zelf. Die weinige uurtjes slapen breken je op gegeven moment op..

Vriendschappen. Ook een punt waarvan ik heel vaak hoorde dat dat veranderde zodra er een kindje kwam. Maar, ‘waarom?’ dacht ik altijd. Toen mijn vriendinnen kinderen kregen was ik er eigenlijk altijd, toen ik vrijgezel was - maar ook toen ik een relatie had. Zomaar op de koffie, altijd aanwezig zijn op verjaardagen, langsgaan voor wandelingen, beschikbaar voor oppasmiddagen/avonden, noem het maar. Waarom zou dat veranderen als IK een kindje zou krijgen? Is toch alleen maar leuk? En gezellig? Oké, ik ben vorig jaar verhuist. Dat maakt de afstand iets groter, maar ik woon niet aan de andere kant van de wereld (ook al maakte ik daar wel altijd grapjes over).

En, als je echt vriendinnen bent dan zie je elkaar gewoon. Toch?

Heel eerlijk? Ik heb hier behoorlijk wat tranen om gelaten. Vriendinnen die je nauwelijks nog spreekt, laat staan ziet. Vriendinnen die Xem misschien één keer, twee keer of nog helemaal niet hebben gezien. En er ook niet naar kraaien. Niet vragen hoe het met hem gaat. Hij is al bijna zeven maanden.. En geloof me: dat maakt je verdrietig en doet pijn. Heel veel pijn.

En dan ergens, in alle drukte, moet je ook nog ergens tijd vrijmaken voor jezelf. Zien te ontspannen. Lekker sporten of iets anders leuks doen. Ook dit vind ik pittig in te plannen. Zoals eerder gezegd ben ik blij als ik ’s avonds Xem op bed heb, mijn huis aan kant heb en heerlijk op de bank kan ploffen. Maar, een uurtje sporten of wandelen is ook fijn. Je even afreageren en je hoofd leegmaken. Van te voren zit ik er soms enorm tegenop te hikken en duik ik liever mijn bed in, maar wanneer ik geweest ben voel ik me altijd vol energie en ben ik zo blij dat ik toch gegaan ben!

Al met al klinkt het misschien voor sommige van jullie heel dramatisch, maar ik hoop vooral dat er nog meer moeders zijn die dit, of een paar van deze punten, herkennen. Moeders die deze gevoelens herkennen. Ik vind moeder zijn is fantastisch. Het is altijd mijn grote droom geweest om mama te mogen worden. De liefde die je voelt voor je kindje is zó puur en zó intens.. Een soort liefde die ik nog nooit eerder heb gevoeld, je overdondert - maar die ik voor geen goud zou willen missen!