Tijdens het beeldbellen met zijn ouders, waarbij hij vooral ontspannen speelde, vertelde hij dat wij hem mishandelden. Dat hij alleen maar macaroni te eten kreeg en de dag ervoor als enige droge crackers moest eten, terwijl de rest patat kreeg.

We waren gezellig op bezoek bij zijn papa en mama. Na het drinken kreeg hij vier tassen vol met kleding. Hij was blij! Er zat van alles in: jassen, broeken, truien, T-shirts. We namen het dankbaar in ontvangst en zetten de tassen in de gang voor als we weer naar huis zouden gaan. Toen ik met hem terugreed begon de ellende al.

Er werd weken reikhalzend naar uitgekeken maar op de dag van vetrek ging het alle kanten op. En ook in het huisje zelf ging het niet van een leien dakje.

In de laatste week voor de vakantie zijn wij allemaal ziek geworden. Geen school dus. Geen regelmaat en structuur. Wij doen sowieso niet aan planningen of pictogrammen. Met het beetje energie dat we hebben, kijken we per dag wat kan. Gelukkig kunnen we daar inmiddels voor kiezen. Vroeger was ziek zijn veel bedreigender (door het verlies van controle) waardoor we juist zo veel mogelijk hetzelfde bleven doen. 

“Oh ik zou zó graag willen dat jij met kerst niet meer in mijn leven zou zijn, mama! Ik hoor hier niet! Ik ga naar een ander huis!"
Het is half acht, we zijn net uit bed en staan ons brood te smeren in de keuken.
“Ik kan heus wel voor mezelf zorgen nu ik acht ben. Ik heb jou niet nodig! En waar is de pindakaas nou weer?!”
“De pindakaas staat vast achterin de kast, druktemaker.”
Ze pakt de pindakaas en komt tot de ontdekking dat die bijna op is.
“Oh nee! Mijn leven is rampzalig! Ook dat nog!”
Ik schiet in de lach.
“Lach niet om me! Weet je wel hoe erg het is dat ik zo vaak verhuisd ben?!”
Terwijl haar ogen fonkelen probeer ik over haar rug te aaien.
“Meisje, meisje, wat heb jij het zwaar. Weet je dat jij dat ieder jaar hebt, zo vlak voor kerst?”
Ze kijkt me verrast aan. Ze voelt zich gezien. Dat grote, zwarte gapende gat waar ze soms moederziel alleen in ronddoolt krijgt ineens handen en voeten, lijkt het.

We lopen met onze broodjes naar de tafel en zitten een beetje te keuvelen alsof er niks gebeurd is. Ze is vrij vanwege een studiedag dus we hebben gezellig een dagje samen, dacht ik gisteren. En ik heb nog steeds wel zin in de dag, maar al iets minder.
Na het ontbijt maak ik een globaal schema. “Je mag drie keer kort tv kijken, we gaan drie keer naar buiten en we gaan een paar dingen doen voor school. En verder mag je ook lekker knutselen of koekjes bakken.”
Ze is er niet blij mee maar reageert mild op mijn mededelingen.
Ik pak zo monter mogelijk een eerste werkblad. “Begin maar met die zes sommetjes.”

We stonden op het punt om weg te gaan van een bezoek. We kletsten nog wat en zonder na te denken strikte ik ondertussen zijn veters. Toen kwam de vraag: “Strik jij zijn veters nog?!” Door de verbazing in haar stem realiseerde ik me dat het inderdaad wel gek is. Hij is al tien jaar. En toch doe ik het nog steeds. Niet altijd maar wel vaak. Net als de rits van zijn jas dichtdoen of hem op schoot nemen.

Afgelopen zondag zijn we begonnen met een kaarsje in een boomstam te zetten. Sindsdien komt er elke dag een kaarsje bij. De meest donkere periode van het jaar maken we zo een beetje lichter. We gaan door tot kerst, maar we zijn bewust niet aan het aftellen. Eigenlijk is deze periode namelijk vaak het fijnst. Kerst zelf is altijd maar afwachten.

Elke maand gaan we één uur op bezoek bij de ouders van een van de kinderen. Meestal is het een heel ontspannen moment. Iets drinken, wat eten en spelen. Inmiddels is het zo gewoon, dat het volstrekt vanzelfsprekend is om daarna weer naar huis te gaan. Op de terugweg begint hij vaak met een opsomming van wat hij thuis graag wil. Meestal is dat in bad, onder een dekentje op de bank of “gezellig kaarsjes aan”. Voor mij een teken dat hij even goed thuis wil komen.