Als hechten moeilijk is

“Oh ik zou zó graag willen dat jij met kerst niet meer in mijn leven zou zijn, mama! Ik hoor hier niet! Ik ga naar een ander huis!"
Het is half acht, we zijn net uit bed en staan ons brood te smeren in de keuken.
“Ik kan heus wel voor mezelf zorgen nu ik acht ben. Ik heb jou niet nodig! En waar is de pindakaas nou weer?!”
“De pindakaas staat vast achterin de kast, druktemaker.”
Ze pakt de pindakaas en komt tot de ontdekking dat die bijna op is.
“Oh nee! Mijn leven is rampzalig! Ook dat nog!”
Ik schiet in de lach.
“Lach niet om me! Weet je wel hoe erg het is dat ik zo vaak verhuisd ben?!”
Terwijl haar ogen fonkelen probeer ik over haar rug te aaien.
“Meisje, meisje, wat heb jij het zwaar. Weet je dat jij dat ieder jaar hebt, zo vlak voor kerst?”
Ze kijkt me verrast aan. Ze voelt zich gezien. Dat grote, zwarte gapende gat waar ze soms moederziel alleen in ronddoolt krijgt ineens handen en voeten, lijkt het.

We lopen met onze broodjes naar de tafel en zitten een beetje te keuvelen alsof er niks gebeurd is. Ze is vrij vanwege een studiedag dus we hebben gezellig een dagje samen, dacht ik gisteren. En ik heb nog steeds wel zin in de dag, maar al iets minder.
Na het ontbijt maak ik een globaal schema. “Je mag drie keer kort tv kijken, we gaan drie keer naar buiten en we gaan een paar dingen doen voor school. En verder mag je ook lekker knutselen of koekjes bakken.”
Ze is er niet blij mee maar reageert mild op mijn mededelingen.
Ik pak zo monter mogelijk een eerste werkblad. “Begin maar met die zes sommetjes.”

Er vallen harde woorden, er wordt gedreigd, gegooid en geschreeuwd. Wonderlijk genoeg blijf ik rustig. Ook al gaat het maar door.
Ik verlies mijn geduld als ze even later op hoge toon zegt dat ze de som zéker niet gaat maken. Kin in de lucht, armen over elkaar. “Zeg het antwoord gewoon! Bla bla bla... ik luister niet! Totdat je het antwoord zegt ga ik geluid maken!”

Als ik even later weer zit, zie ik mijn eigen voornemens op het schema staan en ben ik bang dat er niks van terecht komt. Ik pak mijn boek om te lezen: dan is alvast één ding gelukt.
Op dat moment zet zij een cd aan. Ik zucht: ga ik dit weer aan of doe ik oortjes in en laat ik het gaan?
Ik besluit dat de muziek uit moet. De sfeer wordt al genoeg door haar bepaald.
Het is pas half 11 als ik me al compleet leeg gezogen voel.

Het was deze hele dag wandelen over een richel naast een afgrond. Dit meisje draagt een geschiedenis met zich mee die ronduit verschrikkelijk is. Daar komt dit gedrag vandaan. Om dingen die haar overkomen zijn.
In de avond dwingt ze me om ook naar bed te gaan terwijl ze aan mijn mouw trekt. “Nee, meisje, ik ga nog niet naar bed. En dat gaat jou ook helemaal niet helpen. We doen alles zo veel mogelijk hetzelfde. Morgen weer gewoon naar school.”

En kerst? Dat is ook maar gewoon een zondag en een maandag. We gaan in ieder geval lekker wandelen en haar koffer kan op zolder blijven ;)

We delen meer verhalen op Instagram.

LEESTIP: Strik jij zijn veters nog?!