Terwijl ik dit nu zit te schrijven, voel ik de tranen achter mijn ogen omdat de gedachten opdoemen dat ik nog nooit echt gelukkig ben geweest met mijzelf. Een tijd geleden stelde ik mijzelf de vraag; Mocht ik nu doodgaan, heb ik dan mijn mooiste leven geleefd? ‘Nee’ was daarop mijn antwoord. Het maakte mij intens verdrietig dat ik dit zo voel. Het maakte mij enorm bewust dat het ik het zo niet langer wil. Maar hoe dan verder? Ik wil niet meer praten over mij verleden, ik wil niet meer blijven zoeken naar een persoon die wellicht helemaal niet bestaat. Ik wil gewoon mijzelf zijn. Welke issues staan mij dan nog in de weg dacht ik! Waarom projecteer ik altijd mijn boosheid, onmacht en verdriet op anderen. Ik besprak dit met de praktijkondersteuner en door dit gesprek kwam ik erachter dat (ik wist het eigenlijk diep van binnen al een tijd) ik problemen heb met mijn jongere zelf. Ook wel mijn innerlijke kind genoemd. Want elke keer als ik in situaties kom waarin ik mij niet gehoord, gezien en begrepen voel, reageer ik op een bepaalde manier. Elke keer op die momenten is daar weer dat akelige gevoel in mijn buik. Ik verkramp, mijn ademhaling zit hoog en voel heel veel woede. Ik weet dat die woede alleen maar de oppervlakte is en dat daar diep onder een hele andere emotie zit. Alleen weet ik (nog) niet hoe ik hier bij kan komen. Al jaren reageer ik op dezelfde manier uit een soort van zelfbescherming maar ook uit machteloosheid. Niet weten hoe ik het anders kan doen. Niet weten op welke manier ik mijzelf dan kan uiten, zodat ik het gevoel krijg dat de buitenwereld mij wel ziet, hoort en/of begrijpt. En dan heeft het moederschap hier nog een grote schep bovenop gedaan.

Vroeger rookte mijn vader, voor ons was dat heel gewoon, niet wetende dat het slecht was. Slecht voor mijn vader uiteraard, maar we wisten niet dat het zo slecht was voor zijn omgeving. Voor ons als kinderen dus! In de loop der jaren werd er steeds meer onderzoek gedaan en bleek roken véél en véél schadelijker dan men altijd had gedacht. Gelukkig is mijn vader gestopt. Helaas ondervindt hij er nog steeds hinder van dat hij jarenlang verslaafd is geweest aan roken. Zijn longen hebben minder capaciteit en hij heeft een lichte vorm van COPD (een longziekte waarbij je longen zijn beschadigd. Je hebt minder zuurstof en ademen is moeilijker, hierdoor heb je minder energie) en dit heeft bijna altijd als oorzaak: roken!

A N G S T

Ik had beloofd jullie op de hoogte te houden over hoe het mij vergaat in de zoektocht naar zelfliefde. De afgelopen maand heb ik er veel over gelezen, podcasts geluisterd en mijzelf vaker in de spiegel aangekeken. Ook begint mijn affirmatie echt zijn vruchten af te werpen. Elke dag en dan meerdere keren, herhaal ik in mijzelf of soms ook wel eens hardop “ik ben leuk genoeg, mooie genoeg, goed genoeg”. Eerst was ik een beetje sceptisch hierover want het klinkt best een beetje zweverig. Maar stiekem begin ik het wel een beetje te geloven. En dat is best een beetje gek om zo op te schrijven. Het voelt alsof ik dat niet verdien om zo lief over mijzelf te praten. En dat is een teken dat de innerlijke saboteur tegen mij praat. Ik verdien het zeker wel, iedereen verdiend het om lief over zichzelf te praten.

Eerder schreef ik al in een post dat ik de laatste tijd te veel last heb van mijn eigen controledrang en zo graag meer in vrijheid zou willen leven. Het leren loslaten van vastgeroeste gewoontes, die eigenlijk helemaal niet zo gewoon zijn. Ik ben gaan nadenken wat die vrijheid voor mij dan echt inhoudt. Wanneer ben ik helemaal vrij? Wat heb ik dan nodig om mij vrij te voelen? Het antwoord daarop kwam dit weekend hard bij mij binnen. Ik kan pas vrij zijn, als ik oprecht van mijzelf kan houden. Dat ik niet meer hoef te vechten voor mijn eigen bestaan en mij niet meer hoef te bewijzen tegenover anderen. Jaren heb ik mijzelf dag in dag uit gestraft, door niet lief te zijn tegen mijzelf. Altijd leven met dat ellendige schuldgevoel over van alles en nog wat. Als ik maar lief genoeg ben voor anderen, dan zijn ze dat ook vast wel voor mij. Waar ik ook erg goed in was/soms nog ben, is het met de vinger wijzen naar anderen. Ik ben mij hier bewust van geworden na het luisteren van een podcast van Marilyn Bartman. Ze vertelde dat, wanneer je dit doet, je toch echt je eigen verantwoordelijkheid mag gaan nemen en het te gaan zoeken bij jezelf. Dat was best een binnenkomer en het heeft mij flink aan het nadenken gezet.

De Brandwonden Stichting heeft nu een gratis eerste hulp boekje

Het begon voor ons zo’n zes jaar geleden. Wij hadden een kinderwens! Doordat ik anorexia heb gehad, konden wij helaas niet op de natuurlijk manier zwanger raken. Wil je hier meer over lezen? Dat kan, ik heb er namelijk een blog over geschreven

Velen van ons hebben het zwaar! Velen hebben moeite om positief blijven! We missen zo enorm veel van wat we eerst allemaal zo normaal vonden. Zo ook de feestjes, verjaardagen, festivals, concerten en ga zo maar door. We kunnen er voor kiezen om hier heel veel van te vinden, want ja het maakt ook mij boos, verdrietig en zeker ook machteloos. Maar al dit geeft mij nog een negatiever gevoel, want iets negatiefs voeden met negativiteit is slopend. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Tuurlijk mogen deze emoties er allemaal zijn! Het is volkomen normaal dat we ons op dit moment zo voelen. Maar bedenk wel dat we altijd een keuze hebben hoe we ons willen voelen. Dat we daar ook naar kunnen handelen. Ik heb de afgelopen tijd geleerd dat wanneer ik mij boos, verdrietig, neerslachtig, machteloos of onbegrepen voel, ik nu accepteer dat ik mij op dat moment zo voel. Ik ga er niet meer tegen vechten, want dan wordt het alleen maar heftiger. Op deze momenten zeg ik dan ook echt dat ik het voor nu accepteer. Wanneer ik dat doe, komt er rust en ruimte. Ruimte om op zoek te gaan naar wat mij zou kunnen helpen om mijn mindset weer wat positiever te krijgen.

Ik voel de tranen branden achter mijn ogen tijdens het hardlopen. Daar beneden tussen mijn benen voelt het stuk. Mijn conditie is goed, mijn uithoudingsvermogen steeds beter maar mentaal breek ik na 1,5 km. Ik stop en laat het over mijn heenkomen. Daar sta ik dan, een vrouw van 36, alleen op straat te huilen. De tranen blijven komen door de gedachten die ik op dat moment heb. Ik voel mijn vies en schaam mij heel erg. Want ik heb tijdens het hardlopen geen controle meer over mijn blaas. De ene keer is het erger dan de andere keer. Maar nu is mijn broek nat en wil ik het liefste zo snel mogelijk naar huis. Huilend ren ik verder en probeer de gedachten van mij af te zetten en toch door te gaan. Helaas lukt het mij niet om in een keer naar huis te rennen want ik word weer overvallen door de tranen. Het stoppen met malen lukt niet en voel mij ook nog eens zwak dat ik weer stop. De laatste tijd heb ik wel meer gebreken gekregen waardoor ik mij niet echt op en top vrouw voel. En wanneer de emoties komen dan komt bij mij gelijk alles los. Ik schaam mij voor mijn urine verlies, ik schaam mij voor mijn wallen doordat ik al twee jaar niet fatsoenlijk heb geslapen, ik schaam mij voor het eczeem onder en op mijn oogleden, ik schaam mij voor mijn frons en ga zo maar door. Het komt er allemaal uit en ik loop snikkend verder. Toch raap ik mijzelf weer bij elkaar en ren naar huis. Thuis aangekomen doet Tha Husband de deur open en ziet gelijk dat ik niet ‘’lekker’’ heb gelopen. Ik ben stuk zeg ik tegen hem en daar komen de waterlanders weer. Hij pakt mij stevig vast en ik kruip tegen hem aan. Hij geeft mij een dikke kus en zegt ga maar even zitten en rust even uit. Ik besluit direct naar boven te lopen om die vieze broek uit te doen en mij schoon te boenen onder de douche. Ik schaam mij voor mijzelf maar ook voor mijn eigen man. Onder de douche besluit ik hier wat aan te gaan doen. Ik heb er nu al te lang last van en helaas wordt het de laatste tijd erger. Het weerhoud mij ervan om beter te worden en langere afstanden te rennen. Tranen en negatieve gedachten verdwijnen voor een groot deel onder de douche. Wat mij helpt is dat ik weet dat er een grote kans bestaat dat dit probleem te verhelpen is, met de juiste hulp. Maandag ga ik gelijk de bekkenbodemspecialist bellen om een afspraak te maken. Mocht dat niet gaan helpen dan ga ik op zoek naar een andere oplossing. Ik wil mij niet meer schamen en het moet al helemaal geen drempel worden om te gaan hardlopen. Ik wil weer kunnen genieten van een lekker rondje rennen.