Mijn Inner Child

Terwijl ik dit nu zit te schrijven, voel ik de tranen achter mijn ogen omdat de gedachten opdoemen dat ik nog nooit echt gelukkig ben geweest met mijzelf. Een tijd geleden stelde ik mijzelf de vraag; Mocht ik nu doodgaan, heb ik dan mijn mooiste leven geleefd? ‘Nee’ was daarop mijn antwoord. Het maakte mij intens verdrietig dat ik dit zo voel. Het maakte mij enorm bewust dat het ik het zo niet langer wil. Maar hoe dan verder? Ik wil niet meer praten over mij verleden, ik wil niet meer blijven zoeken naar een persoon die wellicht helemaal niet bestaat. Ik wil gewoon mijzelf zijn. Welke issues staan mij dan nog in de weg dacht ik! Waarom projecteer ik altijd mijn boosheid, onmacht en verdriet op anderen. Ik besprak dit met de praktijkondersteuner en door dit gesprek kwam ik erachter dat (ik wist het eigenlijk diep van binnen al een tijd) ik problemen heb met mijn jongere zelf. Ook wel mijn innerlijke kind genoemd. Want elke keer als ik in situaties kom waarin ik mij niet gehoord, gezien en begrepen voel, reageer ik op een bepaalde manier. Elke keer op die momenten is daar weer dat akelige gevoel in mijn buik. Ik verkramp, mijn ademhaling zit hoog en voel heel veel woede. Ik weet dat die woede alleen maar de oppervlakte is en dat daar diep onder een hele andere emotie zit. Alleen weet ik (nog) niet hoe ik hier bij kan komen. Al jaren reageer ik op dezelfde manier uit een soort van zelfbescherming maar ook uit machteloosheid. Niet weten hoe ik het anders kan doen. Niet weten op welke manier ik mijzelf dan kan uiten, zodat ik het gevoel krijg dat de buitenwereld mij wel ziet, hoort en/of begrijpt. En dan heeft het moederschap hier nog een grote schep bovenop gedaan.

Dit alles was voor mij een teken dat het tijd is om te gaan helen. Tijd om liefdevolle aandacht te gaan geven aan mijn innerlijk kind. MAAR HOE DAN?????? Dit kan en durf ik niet alleen. Na de sessie met de praktijkondersteuner heb ik direct gebeld met Marja. Ik heb haar leren kennen via Instagram en ergens dacht ik nog te weten dat zij iets doet op het gebied van ‘’het innerlijke kind’’. Gelukkig kreeg ik haar direct te pakken en vertelde haar mijn verhaal. Ze stelde mij 1 vraag en het raakte mij zo diep. Daar was het verdriet en ik kon het laten gaan. ‘Zullen we volgende week gelijk de eerste sessie doen?’, vroeg ze. Direct antwoorde ik: ‘nou nee, is dat wel handig want we gaan ook nog op vakantie.’ Ik hoorde mijzelf praten en wist ik ben mega hard excuses aan het verzinnen. En dat uitte ik ook naar Marja. Waar ben je bang voor? Dat ik niet weet hoe ik het moet doen, dat ik niet weet wat er komen gaat. Juist reden genoeg om het dus wel te doen, zei ik. De afspraak werd gemaakt, volgende week woensdag.

Toen was het woensdagmorgen! Ik voelde zo veel onrust in mijn buik, gezonde spanning ook. Mijn ouders waren er dus ik kon met een gerust hart lekker naar boven om fijn op onze slaapkamer te gaan zitten. Stipt 10 uur was begon de zoom-sessie met Marja. Eerst bespraken we een aantal dingen en legde ze uit wat de bedoeling verder was van deze eerste sessie. ‘’We gaan een meditatie doen waar jij straks je innerlijke kind gaat zien/ontmoeten’’. Euuhh hoe dan, dacht ik alleen maar. Aan de andere kant was ik mega nieuwsgierig en kon ik het ook wel over mij heen laten komen.

Marja begon te vertellen en ik hoefde alleen maar naar haar stem te luisteren en mij mee te laten voeren. Een paar keer diep in- en uitademen en ik mocht mijn ogen sluiten. Ik mocht mij indenken dat er een grote dikke ijzeren kabel aan mijn stuitje verbonden zat die diep door alle lagen van het huis en de aarde naar beneden afdaalde. Deze mocht ik zover naar beneden Laten gaan als ik wou. Marja vertelde: ‘wellicht zie je een kristal of een boomstronk of een boomwortel waar jij je aan wil vastmaken.’ Ik keek In het rond en ik dacht van ja ik zie helemaal niks, maar wat moet ik dan zien? Ik zag wel wat maar niet wat Marja vertelde en dan begin ik gelijk te denken is dit wel oké?, hoort het wel zo?, is het wel goed genoeg. Ja alles is goed genoeg. Ik zag vuur, het binnenste van de aarde het was er warm en heet. Vuur staat voor mij voor woede, boosheid en kracht en ik wist me er even geen raad mee. Maar toch voelde ik me heel erg verbonden met hetgeen ik zag en dat voelde goed. Daarna vertelde Marja dat ik naar mijn onderbuik mocht gaan en daar naartoe mocht ademhalen. Nou voor mij voelt dit niet als de plek waar ik wou zijn. Ik ging met mijn ademhaling naar de plek waar ik altijd dat wrange krampende gevoel heb als ik woede, verdriet of machteloosheid ervaar. Dat is op de plek net onder mijn ribbenkast bij mijn maag, het lege gevoel! ‘’Dit is de plek waar jij je innerlijke kind gaat ontmoeten zei Marja’’. Ik dacht ondertussen wat moet ik dan zien, wat moet ik voelen, wat moet ik ervaren en daar begon dus gelijk weer mijn ratio te spreken. Controle willen houden en zo niet kunnen voelen. Ik vertelde mijzelf, je mag nu terug naar je gevoel Susan, terug naar de plek waar jij de verkramping voelt, terug naar de plek waar Marja mij verteltdat ik daar mijn innerlijke kind kan gaan ontmoeten. Ze vertelde, wellicht zie je haar zitten, spelen, lopen of zelfs dansen. Als je haar ziet, wat is ze aan het doen? Eerst zag ik helemaal niks, bang voor wat ik zou gaan zien, bang dat ik teleurgesteld zou zijn in mijn verwachtingen wat ik eigenlijk zou willen zien. Ik haalde diep adem en ontspande. En ja daar zag ik mezelf zitten in de huiskamer bij mijn ouders. Ik zat een spelletje te doen, alleen! Deze gebeurtenis is ook echt gebeurd. Ik zat daar alleen het mollenspel te doen. Ik weet niet meer wie maar er zei iemand in de kamer, ‘’je doet toch niet alleen een spelletje’’? Dit maakte zo’n indruk op mij. Nu weet ik dat degene het waarschijnlijk helemaal niet kwaad bedoelde. Maar ik weet ook nu waarom ik alleen dit spelletje deed. Ik voelde me eenzaam, ik wilde graag een spelletje met iemand doen maar niemand wou meespelen, dus ik deed het maar alleen. Wat mij vooral raakte, nu ik het herbeleefde, is dat iemand daar gelijk een - voor mij toen - negatief oordeel over had. Ik voelde me verdrietig en voelde mij nog eenzamer dan dat ik al was. Daarna flitsten er nog meer gebeurtenissen van mijn verleden door mijn gedachten. Bij elke gebeurtenis zag ik mezelf van de achterkant. Ze wou me niet aankijken, ze heeft zich niet een keer omgedraaid. Ze keek me met de rug aan!! Dit was voor mij een bevestiging, een teken dat ze boos op mij was. Nee, eigenlijk heel erg kwaad. Dat ik er niet voor haar ben geweest in die tijd, dat ik haar niet gezien heb, niet gehoord heb. Ik ben niet voor haar opgekomen, wanneer ze me nodig had, wanneer ze verdrietig was en wanneer er dingen gebeurden die niet door de beugel konden. Ze voelde zich niet gehoord, gezien en begrepen! Ja daar was weer die pijn, het verdriet en de tranen branden achter me ogen en ik liet het gaan. Ik doorvoelde de pijn, de woede en het verdriet. Ik huilde! Het mocht er zijn! Langzaam mocht ik mijn ogen weer openen en mocht ik zijn wie ik nu ben en niet meer dat kleine meisje van vroeger. Maar dat kleine meisje van vroeger heeft mij wel nodig, heel erg nodig, want zij wil gezien gehoord en begrepen voelen. Alleen wanneer dat lukt dan kan ik pas zijn wie ik ben. Dan zullen we samensmelten, mijn innerlijke kind en ik. Dan kan ik de volwassen vrouw altijd zijn. Bij elke emotie die ik voel kan in handelen, voelen en doorvoelen als mijn eigen volwassen ik. Moeder van 3 prachtige kinderen, die ik dan nog beter kan begeleiden in hun behoeftes. Ik hoef dan niet meer mijn eigen verdriet en struggles te projecteren op anderen. Dan kan ik rust vinden, dan vind ik harmonie en dan zal ik zeker weten echt geluk gaan ervaren. Dat is wat ik zo sterk voelde op dat moment en dat voel ik nu nog steeds. Alleen is het nu wel dat ik denk, hoe moet ik dan verder, hoe moet ik nu verder met mijn proces. Hoe mag ik verder gaan helen. Daar ga ik de komende tijd achter komen. Ik heb meer tijd met mezelf nodig. Ik heb meer tijd nodig om tot mijzelf komen. Er is nog heel veel angst, maar ik weet ook dat angst een mega slechte raadgever is. Dat is het hem nou juist, ik weet het allemaal zo goed. Ik ben me zo bewust van alles en dat is vaak fijn maar soms ook heel lastig. Iets heel graag willen maar nog niet weten hoe. Het is een intens, maar heel erg mooi proces waar ik nu door heen ga. Ik leer zoveel over mijzelf. Beetje bij beetje vind ik de rust en voel ik heel sterk dat ik steeds dichterbij mijn eigen ik kon. Maar ook dat ik steeds vaker echt geluk ervaar. Gelukkig zijn met mijn eigen mooie ik.