STUK, ik ben stuk!

Ik voel de tranen branden achter mijn ogen tijdens het hardlopen. Daar beneden tussen mijn benen voelt het stuk. Mijn conditie is goed, mijn uithoudingsvermogen steeds beter maar mentaal breek ik na 1,5 km. Ik stop en laat het over mijn heenkomen. Daar sta ik dan, een vrouw van 36, alleen op straat te huilen. De tranen blijven komen door de gedachten die ik op dat moment heb. Ik voel mijn vies en schaam mij heel erg. Want ik heb tijdens het hardlopen geen controle meer over mijn blaas. De ene keer is het erger dan de andere keer. Maar nu is mijn broek nat en wil ik het liefste zo snel mogelijk naar huis. Huilend ren ik verder en probeer de gedachten van mij af te zetten en toch door te gaan. Helaas lukt het mij niet om in een keer naar huis te rennen want ik word weer overvallen door de tranen. Het stoppen met malen lukt niet en voel mij ook nog eens zwak dat ik weer stop. De laatste tijd heb ik wel meer gebreken gekregen waardoor ik mij niet echt op en top vrouw voel. En wanneer de emoties komen dan komt bij mij gelijk alles los. Ik schaam mij voor mijn urine verlies, ik schaam mij voor mijn wallen doordat ik al twee jaar niet fatsoenlijk heb geslapen, ik schaam mij voor het eczeem onder en op mijn oogleden, ik schaam mij voor mijn frons en ga zo maar door. Het komt er allemaal uit en ik loop snikkend verder. Toch raap ik mijzelf weer bij elkaar en ren naar huis. Thuis aangekomen doet Tha Husband de deur open en ziet gelijk dat ik niet ‘’lekker’’ heb gelopen. Ik ben stuk zeg ik tegen hem en daar komen de waterlanders weer. Hij pakt mij stevig vast en ik kruip tegen hem aan. Hij geeft mij een dikke kus en zegt ga maar even zitten en rust even uit. Ik besluit direct naar boven te lopen om die vieze broek uit te doen en mij schoon te boenen onder de douche. Ik schaam mij voor mijzelf maar ook voor mijn eigen man. Onder de douche besluit ik hier wat aan te gaan doen. Ik heb er nu al te lang last van en helaas wordt het de laatste tijd erger. Het weerhoud mij ervan om beter te worden en langere afstanden te rennen. Tranen en negatieve gedachten verdwijnen voor een groot deel onder de douche. Wat mij helpt is dat ik weet dat er een grote kans bestaat dat dit probleem te verhelpen is, met de juiste hulp. Maandag ga ik gelijk de bekkenbodemspecialist bellen om een afspraak te maken. Mocht dat niet gaan helpen dan ga ik op zoek naar een andere oplossing. Ik wil mij niet meer schamen en het moet al helemaal geen drempel worden om te gaan hardlopen. Ik wil weer kunnen genieten van een lekker rondje rennen.

Heb jij hier ook last van of gehad? Ben heel benieuwd wat jij er aan doet of hebt gedaan om dit probleem op te lossen.

Liefs Susan