Jacob Klaas vernoemt naar beide opa's en René als roepnaam. Een jongen geboren in oktober 2000, sliep na 4 weken de nachten door en ondanks dat de borstvoeding het liet afweten na een paar weken deed de flesvoeding zijn werk... een ideaal kind... al werd dat later een beetje ontkracht (zie vorige blog over pubers).... Ruim elf jaar later mocht ik het leven schenken aan een gezonde dochter, geboren in augustus 2012 genaamd Juliana Grietje vernoemd naar beide oma's met roepnaam Joy. Haar naam is heel toepasselijk want Joy is bijna altijd vrolijk. Ze trekt de aandacht van vele mensen omdat ze bijvoorbeeld als we de boodschappen doen zingend in de winkelwagen zit en een flinke bos met krullend haar heeft. Haar vader is van Antiliaanse afkomst maar Joy is blanker dan mij en ik wordt zomers nauwelijks bruin. Zowel haar vader als ik hebben donkerbruine ogen maar die van Joy zijn groen. Het DNA van mijn moeders kant heeft de sterkere overhand. In tegenstelling tot René slaapt Joy nog steeds niet echt door. In de drie jaren dat ze deel uitmaakt van ons gezin heeft ze misschien twee weken achter elkaar doorgeslapen en ik dus ook..... Maar ik heb het ervoor over en ben intussen niet anders gewend. Ik ben gezegend met twee gezonde kinderen zij het van twee verschillende vaders. Op 22 mei 2015 ben ik getrouwd met de vader van Joy. We zijn nu twaalf jaar samen waarvan we er 8 samenwonen en na 9 jaar relatie kwam Joy ons aanvullen. Mijn man is 13 jaar ouder dan mij en in onze gesprekken voorafgaand aan eventuele kinderen hebben we het erover gehad dat mochten er kinderen komen van ons samen dat we dan voor twee gingen, indien het ons was gegund, zodat ze van dezelfde bloedlijn kwamen voor de toekomst. Ik verlangde heel erg naar een tweede kindje maar mijn man dacht daar heel anders over. Voor hem hoefde het allemaal niet meer... Ik heb me daar dan ook op een gegeven moment bij neer gelegd en zelfs om gerouwd, hoe gek dat ook mag klinken omdat ik immers al een zoon had. Ik ben namelijk zo ingesteld dat je een kindje samen mag krijgen en niet (stiekem) alleen... Maar in augustus 2011 zei mijn man ineens gooi je pil maar weg we gaan ervoor... Ik wist niet wat ik hoorde en heb hem nog een paar keer gevraagd of hij er echt 100% achter stond. Samen hebben we de pil weggegooid en ik was gelijk zwanger. Dit resulteerde echter in een miskraam maar de maand erop was het weer raak en daaruit is Joy geboren. In tegenstelling tot René heb ik geen pijnstilling gehad tijdens de bevalling en heb ik het hele proces meegemaakt. 

Ik zocht naar een goede titel die ik steeds weer terug kan laten komen in mijn blogs maar ik ga voor titels die over de tekst gaan in dit geval mijn puberende zoon van 14.

Ik zie heel vaak de MP sleutelhanger voorbijkomen met de belofte bij 10 geschreven blogs deze in mijn bezit te krijgen. Daarnaast krijg ik bij 100 blogs alle blogs in een mooi boek bijeen gebonden..... Ik ben een schrijver, voor mezelf wel te verstaan. Met mijn 34 heb ik een aardige rugzak opgebouwd en ontelbaar veel schriften vol geschreven. Ik worstel met een aantal dingen in mijn leven op dit moment die ik graag weer op papier wil zetten, voor mezelf....maar misschien ook voor anderen die hetzelfde doorstaan en zich daarin herkennen. Vandaag is weer zo'n worstel-dag en ik dacht oké ik ga nu echt mijn doelstelling proberen te halen en dat is 100 blogs schrijven voor MP......waarom een doelstelling? Omdat 1 van de dingen waar ik mee worstel is dat ik geen discipline heb. Ik begin ergens mee en vroeg of laat stop ik weer... ik kan mezelf er niet toe zetten om dingen vol te houden zoals bijvoorbeeld hardlopen of me aan een voedingspatroon houden. Ook dit is iets wat ik nu doe maar dan ineens na een week ijverig typen gebeurd er weer wat in mijn leven en ....... niks meer.... en zo gaat het dus elke keer. Tot vandaag... 25 november 2014 de #ikbenzozatvanhetopgevendagenhebmedaardoorweervolgevreteneetstoornismomenten 

Eigenlijk is deze blog ook een soort vraag. Onze dochter heeft namelijk sinds ze een maand of 3,4 is een tik. Ze heeft het een tijdje niet gedaan en sinds kort begint ze er weer mee. Op het consultatiebureau hadden ze er ook nog niet eerder van gehoord en ik maak me ook geen zorgen ik wil alleen weten waarom ze het doet. Ze strekt zich als een plank, ze is de jongste planking girl denk ik! :) Maar even zonder gekheid. Het is geen overstrekken. Haar beentjes gaan gekruist en strak gestrekt over elkaar heen en worden een stukje opgetild. Ze moet dus wel ontzettend sterke buikspieren hebben. Ik heb het zelf wel eens geprobeerd en ik hield het praktisch niet vol! Daarnaast legt ze haar handen naast haar lichaam een beetje gespreid en ook die zijn stijf gestrekt. Ze trekt er ook een heel strak gezicht bij en er kan geen lachje van af! Ze huilt er niet bij en ik heb ook niet het idee dat ze pijn heeft o.i.d. het is gewoon heel raar om te zien. Als ik google dan kom ik dit nergens tegen. Misschien dat ze het wel doet omdat ze pijn heeft en dat ze dat niet laat merken aan ons maar juist omdat ze deze houding aanneemt ze geen last heeft van wat het ook mag zijn. Joy doet haar naam eer aan want ze is altijd vrolijk (afgezien van de driftbuien die de laatste tijd iets vaker naar boven komen!). Zoals gezegd, soms doet ze het ineens weer de laatste tijd. Heeft iemand dit wel eens vaker gezien of gehoord??

Ik zie nog dat ruitje met een zwarte kopje haar dat ik via de spiegel in een flits te zien kreeg. Ondertussen zijn we bijna 13 jaar verder en ook mijn kleine grote stoere knul gaat naar het hoger onderwijs. HAVO-VWO. Na twee jaar gaan we dan kijken of het HAVO of VWO richting wordt. Hij wilde altijd al 'iets' anders worden, waar een ander kind brandweerman of politie agent zei moest ik in vriendenboekjes automonteur bij Formule 1 of straaljagerpiloot invullen. Dus wat betreft de leerweg ernaar toe zit hij met dat wel goed. Mama en Papa vonden de LTS voldoende :) (VMBO tegenwoordig) we hadden allebei niet zo'n zin om te leren. De mama heeft daar trouwens wel al vroeg spijt van gekregen! Ik ben wel heel benieuwd of het cijfermatig nog steeds goed blijft gaan wat het niveau betreft en hoe hard hij daarvoor moet werken. Hij is wel heel zeker over bepaalde dingen en waar ik eerst zei dat ik hem niet telkens op dingen zou gaan lopen wijzen heeft hij me juist gevraagd dat wel te doen, mama ik heb dat nodig dat je dat steeds zegt, dat vind ik fijn! Ok! Mama stiekem ook wel want zo heb ik toch een beetje het idee dat ik hem kan blijven controleren. Want ik blijf het spannend vinden. Hij gaat nu echt de grote wereld in. Iedere dag om 7 uur op de fiets met een vriendje en dan begint de eerste les om 08:10 uur.

Dat wil zeggen dat er geen grafieken etc. werden geraadpleegd op de pc. Achter in het blauwe boekje (voorheen beter bekend als het Groene boekje, alhoewel ik volgens mij ook al weer nieuwere versies in het groen heb gespot dus ik weet het niet meer! )  staan de grafiekjes en die vul ik dan ook na het bezoek aan het cb zelf in.  Omdat Joy het goed deed kon ik de 7 en 9 maanden controle bij het cb overslaan aangezien het toch alleen maar voor het meten en wegen was. Dus dat heb ik dan ook gedaan. De een hecht daar meer waarde aan dan de ander, ik dus wat minder! Ik ben al best vroeg begonnen met het geven van bijvoeding alleen was het niet zo een succes. Meestal had ze er na een paar hapjes al weer genoeg van en ik dacht ach het komt vanzelf! Ze is dus nu 1 en het komt dus niet vanzelf.... Wat ons overbuurmeisje naar binnen werkt, die 10 weken jonger is, dat haalt Joy voor nog geen 40% denk ik. Als ik haar een fruitbeker geef dan doe ik daar nog steeds twee dagen mee want de helft gaat maar naar binnen. Ook warm eten komt er bijna niet in. Om een idee te geven, als je het vergelijkt met een grote pot kant en klare maaltijd voor een kindje van 8+ maanden dan gaat de helft in een bakje en dan wordt meestal 1/3 van dat bakje ook niet opgegeten..... 

Hieperdepiep!! Joy wordt 12 augustus 1 jaar. Met heel veel dingen is ze vroeg en met andere weer laat zoals doorslapen en tandjes. 1 van de dingen waar ze vroeg mee is is het proberen te lopen. Eerst was het voorzichtig langs de rand van de box en dan steeds rondjes als een goudvis in de kom :) daarna waren het de pasjes langs de rand van de bank en dan van de bank naar de tafel en terug. Het grappige is dat ze het nu al een tijdje los probeert en iedere keer als  ze denkt dat ze haar evenwicht verliest dan gaat ze snel door haar hurkjes en blijft ze even op haar hurkjes zitten waarna ze daarna weer ploep rechtop gaat staan en weer dapper verder probeert. Maar het blijft nu nog steeds bij 3x zo’n wankelige poging inclusief door de hurkjes! We zijn dus heel erg benieuwd of we in het blauwe boekje (of zoals iedereen waarschijnlijk nog steeds zegt, groene boekje J ) kunnen zetten dat ze voor of na haar verjaardag liep! We hebben nog twee weken dus het kan maar zo dat we mogen shoppen voor een paar goede schoentjes! Maar waarom ik deze blog schrijf is eigenlijk om het volgende. Van de week liep mevrouw van de tafel naar de tv. Drie babypassen, heel voorzichtig, zonder door de hurkjes te gaan. Ze had de speen in de mond en wij keken ademloos toe. Hoe wijs als ze al is, toen ze bij de tv was aangekomen draaide ze zich richting haar papa met een big smile van onder de speen vandaag zovan: heb je gezien wat ik deed, dus mijn vriend begon heel hard te juichen en in zn handen te klappen waarop  Joy op haar hurkjes ging zitten haar handjes in de lucht gooide ook een soort van klapte en enthousiast ging meejuichen!! Wat een heerlijk en vreugdevol moment!! Onze Joy is een Joy!!!!! 12 augustus 1 jaar, lopen of niet lopen……. We wachten af!! <3

Mijn kleine baby wordt in oktober 13.... dat betekent dat het afgelopen jaar zijn laatste jaar op de basisschool was. De laatste schoolmusical en de laatste keer dat hij straks de deur achter zich sluit van de basisschool om vervolgens de schooldeuren van het voortgezet onderwijs te openen..... Het voortgezet onderwijs!! Ik weet nog dat ik voor het eerst de kantine van de brugklas inkeek.... En nu doet mijn kleine grote man dat! Ik ben geen sentimenteel type al heb ik wel een heel warm hart voor de zaken die om me heen gebeuren maar toen het einde van de musical daar was voelde ik van binnen toch wel een huilbuitje! Ik heb het niet gedaan want kon me dapper beheersen maar het gevoel was er wel!! Ik vind het heel erg spannend allemaal. Wat gaat er allemaal gebeuren en hoe snel wordt mijn kereltje een grote stoere man? Dat is hij nu al en ik ben supertrots op datgene tot wie hij nu al geworden is. Helemaal zichzelf,  zonder schaamte en zonder zich de meningen van anderen (al te veel) aan te trekken. Heerlijk sociaal ventje... maar krijg ik straks een onhandelbare puber met een grote mond waar je u tegen zegt of blijft het bij het af en toe opzetten van een grote mond. Ik hoor van alle kanten allemaal ' enge' verhalen over dat het tot de Kerst nog meevalt en dat je daarna je kind niet meer herkent.... brrr... ik hoop echt van ganse harte dat ik tot hem kan blijven doordringen en dat hij me toch het meest belangrijke wel blijft vertellen... We wachten af, maar ik zie er best tegen aan!! 

Hai hai,