Een puber van 14 die zijn weg vind naar volwassenheid..

Ik zocht naar een goede titel die ik steeds weer terug kan laten komen in mijn blogs maar ik ga voor titels die over de tekst gaan in dit geval mijn puberende zoon van 14.

Heb je je volgegeten (zeg maar rustig gevreten) de afgelopen tijd? Ja de meeste van de afgelopen tijd helaas wel, maar daar later een paar blogs over nu over mijn, wat ik dacht, sociale, nette en wat heb ik een mazzel met deze knul, blauwe wolk die november 2014 als een zeepbel knapte!

We zitten aan tafel op zondagavond en toevallig is mijn zoon ook thuis. Zijn vader en ik zijn uit elkaar gegaan toen hij 1,5 jaar was. We kennen elkaar al sinds onze jeugd, ik scharrelde daar als meisje van drie al door het huis en nog steeds zijn zijn ouders mensen zoals ik het altijd omschrijf  "Als ze dood gaan moet ik huilen" en ze passen nu ook op de dochter van mijn man en mij. Ieder weekend gaat mijn zoon naar zijn vader van vrijdag tot zondag en in de vakanties wisselen we het altijd af. We hebben onze ups en downs in de loop der jaren natuurlijk gekend maar we gaan goed, eigenlijk uitstekend, als ouders met elkaar om.

"Ik heb besloten dat ik vanaf vandaag beter mijn best ga doen op school" ..... "Heh? Zeg ik "Hoezo?? het ging toch goed?" "Ehm.. nou ik heb een paar onvoldoendes gehaald..." "Een paar? Hoe? een 5? of als ik Magister (Een heel handige, ook als app, tool die je inzicht geeft in het huiswerk, de agenda én de cijfers van school) open dan ga ik me rot schrikken? Hoe kan dat nou ineens je had laatst nog een 8.5 op Duits en het ging goed zei je" Mijn zoon wil graag behandeld worden als iemand die je kunt vertrouwen. Hij zit nu in het tweede van het HAVO/VWO en omdat we nogal wat (geen noemenswaardige, maar toch) vertrouwenskwesties hebben moeten overwinnen de afgelopen paar jaar maar ik hem wel dat vertrouwen wilde geven had ik bewust Magister niet als app op mijn telefoon gezet. 

Ik dacht nee he.... 

En toen opende ik Magister.... pfff voor 7 van de 12 vakken die een cijfer hadden toegekend een zwaar onvoldoende en dan praten we over bijvoorbeeld een 4.0 voor Nederlands en een 2.1 voor Duits, een 3.7 voor Engels en een 4.0 voor aardrijkskunde.... dat zijn dan de voorbeelden... de moed zakt me in de schoenen. In eens van ruime voldoendes naar ontzettende onvoldoendes. "Hoe kan dit?" vraag ik en een paar schouders worden opgehaald en er wordt gezegd "Ik weet het niet..."

Boos ben ik, ontzettend boos omdat ik hem zo graag wilde vertrouwen en ook dacht dat ik dat kon. Iedere keer als ik hem vroeg hoe was het op school, hoe gingen je toetsen en heb je nog huiswerk was het antwoord, ja goed, en volgens mij wel goed ik wist alles op 1 of 2 na en nee dat heb ik op school al gemaakt. "Zeker weten?" "Ja zeker weten!" "Oke! fijn!" daar vertrouwde ik op!! Want ik had immers mazzel met die zoon van mij, al zoveel meegemaakt in zijn korte leventje, mijn vader,zijn opa, veel te vroeg overleden, hij was pas 54 mijn zoon toen 8 en ons neefje waar hij zo gesteld op was, 13 was hij toen hij overleed, mijn zoon was 10.... en natuurlijk niet te vergeten hij was 1.5 jaar toen zijn vader en ik uit elkaar gingen... En mijn ouders zijn gescheiden toen ze bijna 23 jaar getrouwd waren en ondanks dat ik wist in wat voor wereld mijn moeder had geleefd al die jaren en dit dus voor haar de beste oplossing was vond ik het moeilijk want je ouders zijn je ouders en die wil je samen zien, dus voor een kind van 1.5 is dat helemaal raar en onwerkelijk maar het is wel gebeurd... Hij heeft ook wel tot zijn ik denk wel 12e gevraagd dat als de nieuwe partner niet in mijn leven was geweest of de nieuwe partner van zijn vader er niet was geweest of we dan weer samen konden komen. Hij was vier toen hij op mijn bed stond te springen en ineens zei "Papa en mama hadden ruzie en mama gaat weg ga jij dan weer bij papa wonen?" (Mijn ex is getrouwd met de vrouw die hij destijds na mij heeft leren kennen, tot op de dag van vandaag, samen hebben ze een dochter van nu 11 en mijn zoon en zij zijn twee handen op 1 buik...tenminste tot zover dan...) We vinden het woord stiefmoeder zo naar dat we onze voornamen achter mama hebben gezet. Dus toen heb ik maar aangegeven dat er in elke relatie spanningen en ruzies voorkomen maar dat ze heftige ruzies maar beter niet konden uitvoeren in zijn bijzijn om valse hoop te voorkomen.

Maar goed ik was dus flink teleurgesteld en boos. Het vertrouwen was voor de zoveelste keer beschaamd. Dit was helaas niet de eerste keer en ik was er dus klaar mee, echt helemaal klaar mee. Na school direct naar huis en ik ga iedere toets overhoren en ik wil alle huiswerk zien. Je komt niet meer buiten maar het is alleen school en thuis. Ik heb nog wel gevraagd wat ze er aan de andere kant van vonden en het antwoord was natuurlijk niet goed.... Maar ik was te boos om ook maar een zinnig woord met wie dan ook te spreken. Volgens mij was het de dinsdag in de avond dat mijn ex mij appte met de cijfers van onze zoon. Ik appte terug dat ik dat inderdaad wist maar nog te kwaad was om te praten. Hij heeft me overgehaald en donderdag in de middag vlak voor onze zoon uit school thuis kwam, kwam mijn ex bij me langs om te praten. Helaas bleek uit ons gesprek dat er meer aan de hand was dan we dachten. Het bleek namelijk dat meneer ons al die jaren tegen elkaar heeft proberen uit te spelen. Bij mijn ex vertelde hij dat hij geen eten bij mij kreeg, alleen de lekkere dingen voor ons waren en dat ik zijn kamer over de kop haalde op zoek naar geld. Tegen mij vertelde hij dat ze hem vernederden, hij op een heel dun matrasje moest slapen en dat hij altijd overal de schuld van kreeg..... Natuurlijk was het van beide kanten niet waar. Hij maakte een compleet opgeblazen fantasieverhaal met een tikkeltje waarheid. Al die jaren waren dus zowel mijn nekharen als die van mijn ex recht over eind gaan staan als we die verhalen hoorden. We vroegen dan ook altijd zal ik even met mama/papa gaan praten? Maar dan was steevast het antwoord nee dat hoeft niet als het erger wordt dan zeg ik het wel. Nu zijn er vast genoeg die denken "Eh het is een kind wat nou ik ga verhaal halen!" En ik geef jullie gelijk maar hij wist het altijd zo te draaien en te praten dat als we er wat van zouden zeggen het alleen maar erger zou worden en dus lieten we het zo en hij maakte ook geen onplezierige of ongelukkige indruk als hij daar weer heen moest of als hij (van hun kant gezien) weer terug naar mij ging dus ondanks een rotgevoel dacht ik ik maak het niet erger dan dat het is.... 

Fout natuurlijk want dat had heel wat frustratie van beide kanten een paar jaar eerder kunnen stoppen. Maar goed het is gegaan zoals het is gegaan. En toen kwam hij thuis van school.... een beetje verdwaasd maar in zijn, waarschijnlijk snel kloppend hart en zijn hersenen die ontzettend snel aan het schakelen moeten zijn geweest, naar een oplossing/excuus/waarom is mijn vader hier omdat ik denk dat ik wel weet waarom, shit hoe lul ik me hier nu weer uit gezicht wat op huilen stond hebben we een kruisverhoor afgelegd. Telefoon ingeleverd en geprobeerd te achterhalen of er ook drugs in het spel was. Uiteindelijk gelukkig geen drugs voor zover wij weten. ZIjn telefoon bevatte helaas wel allemaal andere dingen die jezelf als tiener ook wel deed alleen was er geen mobiel apparaat om dat vast te leggen. We praten hier over het uitschelden van je ouders met van alles en nog wat en porno....heel erg veel porno... Er was bij mij iets veranderd namelijk dat mijn hart echt gebroken was. Je kunt bij mij tot zover gaan en dan is het klaar....echt klaar... er was in dit geval 1 probleem. Het ging om mijn eerstgeborene, mijn baby waar ik alles voor doe en op handen draag.... die zet je dus niet voor altijd buiten spel dat blijft je kind en het was een enorm proces om hem weer in mijn armen te sluiten zo had hij mij een mes in mijn rug gestoken. Alles bij elkaar opgeteld....En ik zal vertellen waarom ik zo boos was... ik was namelijk het meest boos op mezelf achteraf.. hij is immers een puber van 14 vol met testosteron. 800% meer testosteron dan een volwassen man heb ik in een bijeenkomst geleerd...

Ongeveer een week later was er een jaarlijkse oudervergadering en er kwam als "toetje" een spreker die het over pubergedrag ging hebben. De man heet Dolf Hautvast en wat waren wij blij dat we toch naar de informatiebijeenkomst waren geweest. Want daar kregen we een inkijk in het leven van pubers door een ervaren iemand op leeftijd die dit zowel persoonlijk thuis met zijn eigen kinderen, als leraar op een school voor voortgezet onderwijs, had meegemaakt en dus de ervaring had met wat te doen. We hadden onze zoon o.a. zijn telefoon in beslag genomen en daaruit bleek dus dat er heel veel porno in stond maar daarnaast wat voor mij als moeder, en de "stiefmoeder", verkeerd uitpakte en hard aankwam en voor de biologische vader evenals de stiefvader geen kwaad woord maar de mama's kregen ervan langs....pffffff.  Meneer presteerde het om tijdens het avondeten bij mij aan tafel te melden dat het scheldwoord Kanker verschrikkelijk was en wat was ik daar trots op dat hij dat zo dacht maar in zijn telefoon stond de ene na de andere zin vol met het woord kanker...Kankermoeder, kanker op. etc. Ik zal verdere details besparen... Maar wat hij zo mooi aan tafel tijdens het avondeten kon vertellen was tenietgedaan door hoe hij het daarna weer gebruikte in de taal naar zijn leeftijdsgenoten... Meneer Hautvast raade aan om zijn telefoon weer terug te geven en dat hebben we ook gedaan. Ook heb ik, van mijn moeder geleerd, om nadat we er over gepraat hadden de boel los te laten en te vergeven aangezien we al een heel erg goed en duidelijk gesprek erover hadden gehad. Hier heb ik wel wat moeite mee gehad maar uiteindelijk toch aan de kant kunnen zetten want uiteindelijk blijft het een puber wat we allemaal zijn geweest en met vallen en opstaan vinden we onze weg naar volwassenheid.

In april 2015  had meneer 5 onvoldoendes wat zou betekenen dat hij zou blijven zitten en dus de 2e over zou moeten doen maar tot onze verbazing heeft hij het gepresteerd om in juni van dit jaar (2015) nog maar 1 onvoldoende te hebben staan en dus overgegaan is naar HAVO 3... Petje af! Ook ben ik nu bezig om elke dag zijn huiswerk na te kijken en leerwerk te overhoren... Ouders die een kind op het Voortgezet Onderwijs hebben en dit lezen denken misschien van ja doei al doende leert men en van je fouten moet je leren.... Daar ben ik het absoluut mee eens maar toch heb ik het ervoor over om hem te begeleiden tot zijn diploma omdat ik zelf ondervind in deze tijd wat het is om wel een diploma te hebben maar niet heb doorgeleerd en daardoor het nu ontzettend moeilijk heb om ergens tussen te komen kwa cv en opleiding ondanks dat ik weet dat ik het kan maar je moet maar net de kans krijgen om dat te kunnen bewijzen in deze tijd. En met het juiste diploma op zak kom je nu eenmaal verder tegenwoordig daar ben ik van overtuigd... Dus ik check nu elke dag zijn huis- en leerwerk en hoop op het beste...

Heel eerlijk gezegd heb ik nog wel een beetje wantrouwen naar hem toe omdat ik in mijn achterhoofd de gebeurtenissen van november 2014 nog in mn hoofd heb terwijl ik heb beloofd dat ik hem dat vergeven heb (wat ik ook heb gedaan) en dus er niet meer over zou hebben. Dat doe ik ook niet maar eerlijk is eerlijk heel soms als hij iets zegt denk ik nog wel eens....zou het waar zijn of zit er een beetje een verhaal om de echte waarheid  heen gedraaid...en dat blijf ik moeilijk vinden ondanks dat ik tegen hem en mezelf gezegd heb dat ik het hem vergeven heb.... de tijd zal het leren...

We zijn nu gestart in havo 3 en zoals gezegd overhoor en check ik hem elke dag. Hij geeft zelf aan dit prettig te vinden ook omdat we er dus achter zijn gekomen dat hij dwangmatig liegt en we er hulp voor hebben ingeschakeld omdat hij naast het dwangmatig liegen o.a. aangegeven heeft dat als hij bijvoorbeeld voor Duits leert en we overhoren hem wat dan uitstekend gaat en we overhoren hem dan voor bijvoorbeeld een andere taal dat hij dat ook uitstekend kan maar als we dan weer terug gaan naar Duits hij een black out heeft en niks meer van Duits weet. En om daarin begeleiding te kunnen krijgen, hij eigenlijk een "stempel" moet krijgen om daarbij hulp te kunnen krijgen omdat dat nu eenmaal zo werkt in de democratie waarin we tegenwoordig leven, want zonder "stempel" krijg je geen hulp. We zijn er nu achter dat hij waarschijnlijk ADD heeft en daardoor de dingen doet zoals hij dat doet. Hij heeft zelf een gesprek gehad, wij als ouders hebben een gesprek gehad en om nu de diagnose ADD te stellen volgt er eerdaags nog een gesprek op school om het helemaal vast te stellen en we dus uiteindelijk de hulp voor hem kunnen krijgen die we zo graag willen...

Al met al om af te sluiten heb ik geleerd en ervaren wat we (ik) onze ouders hebben "aangedaan" tijdens de pubertijd en dat we een soort van herkansing krijgen door onze kinderen, als we dat zouden willen, en omdat ik het kan en ervaar wil ik het ook zeker weten zodat zowel hij als ik over een paar jaar kunnen terug kijken op het avontuur van puber zijn en we er beiden van hebben geleerd!! Komt tijd komt raad!

Liefs..xx..