Ooit zal ik een gesprek aangaan met mijn opticien om te kunnen achterhalen of het optisch vermogen en de werking daarvan anders is tussen de beide seksen of dat er een selectieve, (on)bewuste blindheid kan bestaan. Waar de vrouwelijke heeft van ons huwelijk blijkbaar overal vaak rommel, vuile was, chaos of troep ziet, zie ik veelal erg enthousiast spelende kinderen, een wasmand die nog even aangetrapt kan worden voor het leeg te halen, een prima georganiseerde bende of iets wat voor dat moment niet de hoogste prioriteit heeft om direct op te ruimen. Mijn mindset ‘wassen’ slaat pas aan als ik broek op de stapel was gooi en deze besluit bergafwaarts te rollen of ik ’s ochtends in nachtjapon (geintje natuurlijk) voor een nagenoeg lege kledingkast sta, die van ‘opruimen’ als ik zelf iets niet meer terug kan vinden of op tenen door het mijnenveld van speelgoed moet manoeuvreren, ‘strijken’ (ja, dat is mijn huishoudelijke taak. Radio aan, prima te doen!) wanneer ik zeer sporadisch op onze hoogste verdieping in huis kom en daar twee garderobes aan verkreukelde textielproducten zie hangen of ik zojuist een lichte reprimande van mijn wederhelft heb ontvangen nadat ze het klusje slechts enkele keren heeft gevraagd te doen. Zeg maar gerust dat mijn blikveld niet optimaal gefocust is op bovengenoemde zaken, maar gelukkig is het mij gelukt om dit met enorm veel moeite te accepteren. Knap van mij he? Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat de wil er weldegelijk is, maar mijn vrouw is ook gewoon écht heel goed en snel hoor!

De gang naar hun bedstee gaat de ene dag van een leien dakje en kan de andere dag als een ware veldslag gezien worden. Vele diverse oorzaak kunnen hieraan ten grondslag liggen: een zeer enerverende en volle dag, geen zin, de laatste energie die ineens nog op de gekste manier tot uiting komt, de lastige keuze wie er als eerste het nest in moet, maar het ligt niet altijd aan de ouders.

Wat hebben we er lang op moeten wachten dat Koning Winter weer eens ouderwets van zich liet horen, maar nu is het dan zo ver; Nederland ligt bedekt onder een prachtige, witte deken met een minimale dikte van 20 cm. Normaliter heeft een deken de functie om je warmte en genegenheid te bieden, maar deze heeft een heel ander doel voor ogen; zorgen voor plezier en vertier voor jong en oud. En wanneer ik een blik naar buiten werp of eens de sociale media kanalen aanslinger, kan ik niet anders concluderen dan dat dat doel ruimschoots behaald wordt. Menig houten glij-ijzer schiet voorbij met een Olympische snelheid, de populatie sneeuwpoppen stijgt explosief per etmaal, onderhuidse frustratie wordt omgezet in een ludiek gevecht der sneeuwballen en de buurvrouw gaat op haar snufferd op het oprit nadat ze haar val meermaals probeerde te voorkomen door van alles vast te willen pakken wat er niet was; een theatervoorstelling waar de kritische recensenten wel 5 sterren voor móéten geven.

Geen woord aan gelogen, onze dochters zijn echt schatten van dames en erg gek met elkaar, maar af en toe even íets minder:

De kofferbak slaat dicht en met een diepe zucht kijken wij elkaar aan. Hoe kan het toch dat we de auto tot de laatste centimeter gevuld hebben, terwijl we verwachten maar een paar uurtjes van huis te zijn? Het is en blijft een raadsel. 'Schat, 'even' alles bij elkaar pakken voor vertrek en dan kunnen we gaan!' lijkt op een karweitje wat enkele minuten in beslag gaat nemen. Ondertussen weet ik echter wel beter. Drie kwartier later gutst het zweet van mijn voorhoofd, ruik ik mijn sokken door mijn hermetisch afgesloten schoenen en glijdt een druppel vocht vanaf mijn rug stiekem mijn onderbroek in. Wat een feest, maar dan heb je wel wat. Want wat zijn we perfect voorbereid. Er is 'reserve'-kleding voor gebieden met extreme vrieskou als de Noordpool, maar ook voor als het eens snikheet gaat worden, want 'wie weet'! Daarnaast lijkt het magazijn van de plaatselijke speelgoedwinkel te zijn verplaatst naar onze kofferbak, want stel je voor dat de kinderen zich eens gaan vervelen. Had ik de voorraad pampers en billendoekjes al benoemd? Er kan een ware diarree-epidemie optreden onder de gehele bevolking die wij kunnen ondervangen. Vergeet niet alle etenswaren die voor onderweg of op plaats van bestemming verorberd kunnen worden. Ja, een Derde Wereldland kan zich er maanden van voeden, maar blijkbaar denken wij het in een kortstondige tijd met ons viertjes te kunnen wegwerken. 'Je weet nooit hoe het gaat lopen!' Nou, de wereld kan vergaan als wij met de kids op pad gaan, want wij overleven het dan nog op luxe wijze denk ik, maar of je het volledig voorbestaan van de mensheid als verantwoordelijkheid wilt hebben vraag ik me af. 

Je probeert als ouder het vervelendste voor je kind toch zo 'plezierig' mogelijk te maken. Ze voelen zich verre van fit en dan houden ze ook nog eens niets binnen. Die van ons hadden het vorige week flink te pakken. Had je bij de één net de mosterdexplosie van de rug en uit de broek geschept, gooide de andere een melktsunami over je heen. Het kwam uit alle gaten, vanuit alle hoeken. Ze hadden het er maar zwaar mee, die kleintjes. Niets leek ook te helpen. Het gekke is dat nu blijkt dat we omgeven worden door één en al kinderartsen als ik alle tips en ervaringen moet geloven. Waarschijnlijk doen we zelf niets anders, maar in deze periodes lijkt niets te helpen behalve een dikke knuffel en een paar geruststellende woorden.