Bedtijd; geluksmoment of veldslag

De gang naar hun bedstee gaat de ene dag van een leien dakje en kan de andere dag als een ware veldslag gezien worden. Vele diverse oorzaak kunnen hieraan ten grondslag liggen: een zeer enerverende en volle dag, geen zin, de laatste energie die ineens nog op de gekste manier tot uiting komt, de lastige keuze wie er als eerste het nest in moet, maar het ligt niet altijd aan de ouders.

Het blijft altijd een bijzonder moment, het afsluiten van een dag. Het kan ook op zoveel verschillende manieren dat het altijd een uitdaging en kunst is om te kijken wat vandaag weer bij deze bedgang past. Waar het de ene keer met een half slapend kind op de arm gaat en je deze met een ferme hink-stap-sprong zo in bed kunt bonjouren, wordt er de andere dag wat meer aandacht en creativiteit gevraagd van één van de gezinshoofden. Een boekje (voor de 100e keer) voorlezen, even lekker in bed knuffelen en de dag doorspreken (dan blijkt de dag toch ineens een stuk langer te zijn geweest dan jouw beleving was) of samen een liedje zingen terwijl je foutloos (helaas geen beelden van) het bijbehorende dansje uitvoert. We zijn ondertussen van alle markten thuis en deinzen nergens meer voor terug (denk ik nu). Een overtreffende trap qua creativiteit, pedagogische expertise en organisatorisch talent is er nodig als je er twee tegelijk naar bed willen brengen. Je gelooft het niet, maar dat is een dubbele uitdaging om het uit te voeren zoals je in je hoofd hebt voorgenomen. Het bedachte ‘sprookje’ moet je vaak al snel laten varen, want bij het verlaten van de begane grond trekken ze elkaars pyjamabroek al tot kniehoogte om de strijd te winnen wie het eerste boven is. Door de uiterste krachtsinspanning heeft junior haar volledige gierkelder nog even tot aan de rand gevuld en bedwelmd door deze zuurstofontrekkende lucht, kom ik snakkend naar adem de badkamer binnen waar senior ondertussen nog op één teen met de badrand verbonden is om met uiterst gestrekte ledematen zelf haar tandenborstel uit de houder te kunnen vissen. Happend naar frisse lucht probeer ik mijn hersenpan weer up-to-date te krijgen als ik de één uit de wasbak vis en de ander vol op het achterwerk op de grond zie ploffen, waarbij in mijn gedachten haar achterwerk de meurende smurrie met 120 km/u rugopwaarts tot aan de nek knalt. Met kokhalzende samentrekkingen in neusholteslopende minuten heb ik ondertussen mijn dochter weer terug gevonden door de mosterdachtige substantie met ferme vegen te verwijderen. Vervolgens grijpt ze gretig naar haar K3-tandenborstel, waarbij ze de instructie ‘tanden poetsen’ uitvoert als het bijtend slopen van het voorwerp. Daar gaan we op een ander moment maar eens nader op in. Na ook haar zus’ smoeltje geoptimaliseerd te hebben met de menthol massa van Woezel & Pip is het dan eindelijk tijd om ze met een slingerworp onder de wol te plaatsen. De gedachte was goed, maar er stond blijkbaar nog een wedstrijdje bedspringen op hun dagprogramma. Ze hadden mij klaarblijkelijk vergeten mee te nemen in de CC. Vanzelfsprekend, flexibel als ik ben, ga ik als opperscheidsrechter deze wedstrijd tegemoet en bepaal naar 3 flamboyante sprongen dat junior deze Wettkampf winnend afsluit. Met een intens verdrietige runner-up onder de arm en een kampioen trots vooruitlopend komen we dan in het zicht van de slaapvertrekken. Om ze beide even gerust te stellen en de dag gemoedelijk af te sluiten heb ik besloten om met hen beide tegelijk een magistraal verhaal van Dikkie Dik voor te lezen. Wat maakt die kat wat mee zeg. Half knikkebollend kan ik de prinsesjes dan rustig in hun bedje leggen en een goede nacht toewensen om vervolgens beneden op de bank neer te ploffen met de vragende blik van mijn vrouw naast mij: ‘Hoe ging het?’ ‘Nou…….’