4 jaar geleden
Ze hebben zoveel aan elkaar!
Heb jij kinderen, Patrick? - Ja, 2. Ik heb twee dochters. Schatten zijn het. Och, wat leuk. Hoe oud zijn ze? - De één is één en de ander is twee. Wat snel op elkaar of niet? Maar dan zullen ze veel aan elkaar hebben straks. - Ja, meestal wel, maar soms…..
Geen woord aan gelogen, onze dochters zijn echt schatten van dames en erg gek met elkaar, maar af en toe even íets minder:
Beide in een prinsessenjurk gehesen, spelen onze Assepoester en een figurantenprinses in roze (geen idee wie het moet zijn namelijk) vrolijk met de poppen in onze woonkamer. Waar de dreumes de term ‘beren op de weg’ volledig onbekend is in het kinderspel, ziet de oudste haar onderdaan als grootste plaag in haar ‘huishouding der poppenrijk’.
Dat je ze dan niet allebei een eigen pop geeft, zodat ze náást elkaar kunnen spelen!
- Sjonge, da’s een goed idee! Uhuh! Ooit 2 gehaaide peuters gezien die TOEVALLIG precies met dat ene willen spelen wat de ander nét pakt?
Junior ontpopt zich als een Dennis van der Geest tijdens zijn WK finale, waar de ander de geest van Mister Miyagi lijkt te hebben gevonden. Ze doen er alles aan om de poppenpyjama in eigen beheer te houden of deze te veroveren. Even denk ik het te laten gaan in de hoop dat zich het vanzelf oplost, maar al snel lijkt een vreedzaam einde onmogelijk als ‘Van der Geest’ de volledig winst in de partij naar zich toe te trekken met een volmaakte ippon. BOEM, vol op de rug lijkt de winnaar bekend en al heb ik bewondering voor de techniek, dit is niet de bedoeling van spelen. Althans, niet de mijne. De nederlaag wordt extra kracht bij gezet door een alarm die prima kan worden ingezet op de eerste maandag van de maand. Ik bedaar de gemoederen door beide dames te kalmeren en een speech te houden over het gewenste speelgedrag. Vanzelfsprekend weet ik dat dit niet de laatste keer is van deze uitleg. Na een knuffel, kus en een ‘solly’ (logopedie here we come!) lijkt de vrede wedergekeerd.
Oh zo gezellig staan de zussen aan de salontafel naast elkaar te spelen (jaaaahaaaa, whoehoeee!). Er wordt aan de zuidkant van de tafel gepuzzeld en bij Kamp Noord wordt gebouwd met duplo. Eén en al rust, gemoedelijkheid en gezelligheid, tot onze duplo-chick uitgebouwd is en precies dezelfde puzzel wil maken als er op dat moment gelegd wordt. Dilemma! Er wordt een Berlijnse muur (wel zonder prikkeldraad) van handen tussen beide geplaatst om duidelijk te maken dat de puzzel niet door beide tegelijk gelegd kan worden gemaakt. Qua acceptatie van normen en instructies behoeven beide dames nog enige scholing, want de barricade wordt op alle mogelijke wijzen geprobeerd te omzeilen. Na mijn mimiek en stemintonatie te hebben aangepast op de situatie, lijken beide partijen de strijdbijl te hebben begraven. Al voel ik mij als een stokstaartje zo alert op de volgende bestorming.
Het tijdelijke resultaat van deze speelwijze? Wanneer senior peuter ergens mee aan het spelen is, versleept ze het volledige arsenaal van haar spel door het hele huis, van ruimte naar ruimte, van stoel naar tafel. ‘Niet doen! Disse is van mij!’. Daar moet junior het voor nu maar even mee doen. Voor zo lang het duurt, werkt het. Morgen zien we wel weer.
Ja, ze hebben veel aan elkaar, maar de echte meerwaarde duurt nog even…..