In mijn vorige blog vertelde ik dat ik extreem veel spuugde en zou bellen voor een infuus. Diezelfde avond lag ik aan het infuus voor maar liefst 5 liter vocht. De volgende dag mocht ik weer naar huis. 3 dagen later lag ik er weer, 3 dagen later weer en zo ging het verder. Tot tijdens de 7e opname ik gezegd heb, stop, zo niet verder. Ik leek bijna een heroïne junkie met kapot gespoten aderen (als je uitdroogt heb je weinig volume en worden je aderen dun, dus altijd misprikken) en elke keer bijvullen met vocht is leuk. Maar ik kon niet meer van de bank naar de keuken lopen, het enige dat ik nog at waren een paar droge crackers en een appel. Bij de vorige opnames was er al eens gesproken over een sonde, maar vonden ze in het ziekenhuis nog niet nodig. Maar ik voelde aan m’n lichaam dat het klaar was. Ik trilde alleen nog maar. Alles deed zeer en ik was constant moe. Ondertussen deed mijn man alles thuis en hadden we natuurlijk ook nog twee kinderen. 6 april kreeg ik m’n eerste maagsonde geplaatst. Vergelijk het met een Corona test, alleen gaat stokje nog verder en blijft het zitten. Ik heb een knop omgezet en gedacht. Dit moet in doen omdat ik me hier beter van ga voelen. Alleen na 1,5 week spuugde ik hem alweer uit. Toen is er een nieuwe gezet en de dag erna zou ik naar het ziekenhuis voor een duodenumsonde. Deze zit boven in je dunnedarm waardoor je maag niet belast wordt en je ook geen sondevoeding uitspuugt. Met deze sonde ging het een stuk beter. Ik spuugde nog wel, had nog steeds medicatie, maar was niet meer uitgedroogd. Ik kon de kinderen zelf klaar maken voor school en was weer beneden. Maar toen stortte mijn man in. Zijn hernia was in volle hevigheid terug en hij kon niet meer lopen. Ondertussen gleed mijn sonde eruit en waren wij volledig afhankelijk van familie, kennissen en buren. Na een week, op 11 juni werd hij opgenomen in het ziekenhuis voor zijn hernia. Omdat ik niet meer zo ver kon rijden waren we voor het bezoek ook volledig afhankelijk van anderen. Er werden afwijkende bloedwaarden bij hem gevonden en een extra MRI en ct scan gemaakt. Omdat het leek alsof er een ontsteking bij de dikke darm zat werd er ook een darmonderzoek gedaan en werd de hernia operatie uitgesteld. En toen kwam de mdl arts. Rockbottom heeft een basement. Oftewel, het kan altijd nog erger. Op 18 juni 2021 kregen wij te horen. Terwijl ik er telefonisch bij aanwezig was dat Maarten naast de hernia een kwaadaardige tumor in zijn endeldarm heeft. 

Afgelopen jaar, 2021, was een bijzonder jaar. Ik gebruik het woord bijzonder vaak op twee manieren. Je kan zeggen. Wat een bijzondere naam, dat kan dan mooi of heel apart zijn. Die lading heeft het ook voor ons 2021.  

Goed, nog maar drie centimeter dus ipv vier. Tegenvaller. Het was inmiddels 15:00,Maar we gingen vol goede moed weer verder. Ik kreeg een infuus met weeën opwekkers en ineens gebeurde er iets in m’n lichaam. Ik kreeg weer weeën. Manlief werd het ondertussen allemaal een beetje veel, dus die ging even een luchtje scheppen. Naja luchtje, peukje, die is tijdens de bevalling weer begonnen met roken.  Hij ging ondertussen door gebrek aan eten bijna van z’n stokje en werd daarna heel naar van het avond eten. En ondertussen zat ik in een heuse weeën storm. Aangezien ik al flink verzwakt was viel ik vaak flauw en kreeg ik ondertussen een zuurstof kapje op. Ze zeggen dat je tijdens een bevalling in je eigen bubbel zit, nou mijn bubbel zat dan hoog boven alle anderen, want als een heuse helicopter had ik in de gaten wat iedereen deed. Er ging een deur dicht, ik moest meteen weten wat er gebeurde. Een kinderarts. De gynaecoloog werd er bijgehaald. En op dat moment kwam ik op het geniale idee om om pijnbestrijding te vragen. Ik als domme naïeve vrouw had in mijn plan gezet geen pijnbestrijding te willen. Dus daar was nooit naar gevraagd. Nu was het veel te laat en werd de vacuuümpomp erbij gepakt. Het laatste randje werd weggemasseerd, de pomp erop. Ondertussen werd de ik al gebeld voor een spoedkeizersnede. 1 poging met de pomp en anders meteen naar de OK. De gynaecoloog verbaasde zich erover hoe snel het daarna klaar was, want met die pomp was de baby er ineens vrij snel. Ik kreeg de baby op mijn borst en toen zagen we eindelijk wat het was geworden. Wij dachten dat het een meisje zou worden. Maar daar was hij dan. Onze zoon... hoe we hem gingen noemen, tsja, daar denken we nog even over na. We wilden bewust niet weten wat het werd, maar zijn er steeds vanuit gegaan dat het een meisje zou zijn. Een jongens naam konden we niet bedenken. 

Mijn vader en mijn overbuurman. (Naja die van m’n ouders) zijn hun hele leven al buren. Mijn overburen voelen bijna als familie. Toen ik daar vertelde dat ik zwanger was zei de buurman, die komt op 15 maart, mijn 65ste verjaardag. 

De laatste tijd heb ik nogal niets te doen. Ideeën genoeg, tijd genoeg, alleen een groot gebrek aan energie. Dat begon eigenlijk al vijf jaar geleden. Dinsdag 16-3 5 jaar en 39.2 weken geleden om precies te zijn.