En we noemen hem... Euh

Goed, nog maar drie centimeter dus ipv vier. Tegenvaller. Het was inmiddels 15:00,Maar we gingen vol goede moed weer verder. Ik kreeg een infuus met weeën opwekkers en ineens gebeurde er iets in m’n lichaam. Ik kreeg weer weeën. Manlief werd het ondertussen allemaal een beetje veel, dus die ging even een luchtje scheppen. Naja luchtje, peukje, die is tijdens de bevalling weer begonnen met roken.  Hij ging ondertussen door gebrek aan eten bijna van z’n stokje en werd daarna heel naar van het avond eten. En ondertussen zat ik in een heuse weeën storm. Aangezien ik al flink verzwakt was viel ik vaak flauw en kreeg ik ondertussen een zuurstof kapje op. Ze zeggen dat je tijdens een bevalling in je eigen bubbel zit, nou mijn bubbel zat dan hoog boven alle anderen, want als een heuse helicopter had ik in de gaten wat iedereen deed. Er ging een deur dicht, ik moest meteen weten wat er gebeurde. Een kinderarts. De gynaecoloog werd er bijgehaald. En op dat moment kwam ik op het geniale idee om om pijnbestrijding te vragen. Ik als domme naïeve vrouw had in mijn plan gezet geen pijnbestrijding te willen. Dus daar was nooit naar gevraagd. Nu was het veel te laat en werd de vacuuümpomp erbij gepakt. Het laatste randje werd weggemasseerd, de pomp erop. Ondertussen werd de ik al gebeld voor een spoedkeizersnede. 1 poging met de pomp en anders meteen naar de OK. De gynaecoloog verbaasde zich erover hoe snel het daarna klaar was, want met die pomp was de baby er ineens vrij snel. Ik kreeg de baby op mijn borst en toen zagen we eindelijk wat het was geworden. Wij dachten dat het een meisje zou worden. Maar daar was hij dan. Onze zoon... hoe we hem gingen noemen, tsja, daar denken we nog even over na. We wilden bewust niet weten wat het werd, maar zijn er steeds vanuit gegaan dat het een meisje zou zijn. Een jongens naam konden we niet bedenken. 

Tygo had kleine opstart probleempjes. Hij was lang en dun (2975 en 52 cm) zijn suiker waardes waren aan de lage kant. Hij deed aan bellenblazen en kon z’n temperatuur niet helemaal vast houden. Dus hij is al vrij snel naar de kinderafdeling gegaan. 

De verloskundige zou mij hechten en keek me even beteuterd aan. Of de gynaecoloog weer gebeld kon worden en misschien ook wel een ok. De gynaecoloog durfde het nog wel aan op de verloskamers. Terwijl hij ontelbare hechtingen zette (zijn eigen woorden) kletste ik al over een tweede baby. (Zo blij was ik met deze) na de hechtingen kwam de newborn papa even bij mij kijken en toen wisten we het. Onze zoon heet Tygo. Nog even snel douchen en toen werd ik naar de kinderafdeling gebracht. Net op dat moment kwamen mijn zusje, broertje en moeder aanlopen om het eerste kleinkind en neefje te bewonderen. 

Na 1 nacht couveuse en in totaal twee nachten ziekenhuis mochten we naar huis met onze kleine man en begon er een groot nieuw avontuur. Het leven als gezin.