Heb jij al wel eens het geboorteverhaal van je kindje helemaal uitgeschreven? Dit is sowieso een mooi document voor later, om voor jouw kindje terug te lezen, maar ook zeker voor jouw als ouder. Probeer hier niet te lang mee te wachten, details vervagen met de tijd. En het zijn juist de 'kleine' details die zo belangrijk zijn voor een geboorteverhaal!

Ik zie je mijn lieve kleine meid, ik zie je.Ik zie hoe je vecht, maar dat jij jouw gevoel nog een woorden kan geven.Ik zie hoe je vecht, maar dat je nog niet weet hoe je met al die emoties om kan gaan.Ik zie je, ik hoor je en vooral, ik hou van je!Ik en je papa staan naast je, we laten je echt niet alleen.

Nu zal je waarschijnlijk denken, geboortepatronen? Nog nooit van gehoord. En dat is helemaal niet gek. Hier is jammer genoeg nog te weinig van bekend bij de meeste mensen.Geboortepatronen komen voort uit de prenatale tijd. De tijd dat we nog in onze buik van onze moeder verbleven en de geboorten. Dit klinkt erg vaag, maar dat is het zeer zeker niet.

Mijn man en ik waren op het begin niet op een lijn of we voor een tweede kindje zouden gaan. Ik was daar al eerder klaar voor als mijn man. Toen ook eenmaal bij mijn man de kriebels weer kwamen en we dus ook daadwerkelijk de knoop hadden doorgehakt. Ging het allemaal heel erg snel. We hadden samen afgesproken van, we zien het wel. Het maakte voor ons niet uit (op dat moment) hoe lang het zou duren voordat ik weer zwanger zou raken. Achteraf weten we, dat dit maar 6 weken zou duren. Ik was door het dolle heen. Zo snel had ik het niet verwacht!De zwangerschap ging ook erg goed. Ik was wel een stuk meer vermoeid als de eerste keer. Dat is ook helemaal niet gek als je er al eentje rond hebt lopen. De eerste zwangerschap kreeg ik helaas te maken met zwangerschapsvergiftiging. Ik werd nu veel beter in de gaten gehouden door de verloskundige. Dit vond ik erg fijn. Psychisch was dit wel erg zwaar, bij elk kwaaltje dacht ik al, daar gaan we weer!Mede hier door werd ik met 40 + 3 dagen ingeleid. Ik kon niet meer, ik was op.Als eerste werden mijn vliezen door geprikt. We zouden afwachten wat dit zou doen. Als mijn lichaam hier niet op zou reageren, zou het infuus worden aangesloten.Dat laatste is niet gebeurd, want mijn kleine jongen was klaar om geboren te worden.

Om met het begin te beginnen. Ik had van de reumatoloog te horen gekregen dat ik fibromyalgie heb. Een 'soort' wekendelen reuma waar ze helaas niks aan kunnen doen. Moet je mee leren leven werd er gezegd. Fijn, dan ben je 25 jaar oud.

Helaas heb ik bij de zwangerschap van mijn dochter zwangerschapsvergiftiging gehad, en ik kan je vertellen dat ik dat al heel erg heftig heb ervaren. Niet eens zo zeer op het moment zelf, maar het herstel ervan.

Als je naar de foto kijkt zie je al meteen hoe verschillend ze zijn. Mijn dochter Aevy vind het verschrikkelijk om in de spotlight te staan terwijl mijn zoon Kian het heerlijk vind!