Zwangerschapsvergiftiging en geboortepatronen

Helaas heb ik bij de zwangerschap van mijn dochter zwangerschapsvergiftiging gehad, en ik kan je vertellen dat ik dat al heel erg heftig heb ervaren. Niet eens zo zeer op het moment zelf, maar het herstel ervan.

Hoe het begon

Vanaf week 34 , een paar dagen na het begin van mijn zwangerschapsverlof begon ik ineens erg veel vocht vast te houden. Zo erg dat mijn man het bijna kon zien gebeuren in mijn gezicht, maar vooral in mijn enkels. Ik dacht op dat moment nog dat het er allemaal wel bij zou horen. Mijn moeder zag een foto die ik van mijn enkels had gemaakt en die maakte me meteen duidelijk dat ik acuut de verloskundige moest bellen. Zo gezegd, zo gedaan.

Ik moest meteen langs komen voor een controle. Mijn bloeddruk was te hoog en er werden ook eiwitten in mijn urine gevonden.

Dit alles bij elkaar was het een rede om meteen te worden doorgestuurd naar het Jeroen Bosch ziekenhuis in Den Bosch.

In het ziekenhuis werden allemaal onderzoeken gedaan, ook daar werden mijn eiwitten in mijn urine nog een keer gecontroleerd. En wat bleek, de eiwitten hadden een waarden van 29 en bij 30 grijpen ze ´pas´ in. Voor ziekenhuis begrippen was mijn bloeddruk nog niet te hoog, maar als je altijd een lage bloeddruk hebt, zoals ik, was dit zeker ook aan de hoge kant.

Er werd ons op dat moment verteld dat ze nog niks konden doen. Ik moest goed rust houden en dan zou het wel goed moeten komen.

Bevalling ingeleid

Zo ben ik tot week 41+3 doorgelopen. Ik kon niet meer, ik was op. Ik werd met de dag dikker door het vocht waardoor ik nog met moeite kon lopen.

Deze dag zou ik worden gestript bij de verloskundige om de bevalling op te wekken. Het moment dat ik bij de verloskundige aankwam en ze me zag waggelen. Werd er meteen een eiwit urine test in mijn handen gedrukt. En jawel hoor, zoals het al 6 weken ging, weer erg veel eiwitten in mijn urine.

Ze twijfelde geen moment en werd weer naar het ziekenhuis door gestuurd. Alleen dit keer met de mededeling dat ze me nu echt zouden gaan inleiden.

In het ziekenhuis werden weer alle testen uitgevoerd, waar we ondertussen wel bekend mee waren geraakt. Alleen dit keer waren mij eiwitten 133, dus ver over de grens heen. Het werd nu voor het eerst echt uitgesproken, je hebt zwangerschapsvergiftiging namelijk pre-eclampsie. Toen heb ik wel een paar traantjes moeten laten. Op dat moment werd het bevestigd wat ik eigenlijk al wist.

Het was toen al 18.00 in de avond, ze zouden me de dag erna op 31-12-2017 om 09.00 gaan inleiden door middel van een infuus. Ik had toen 'al' 2 cm ontsluiting dus een ballon was niet nodig.

Ik kan je vertellen dat er van slapen die nacht niet veel van gekomen is. Ik vond het mega spannend allemaal!

Ons wondertje werd geboren

Om 09.00 was het dan zo ver. Het infuus werd ingebracht en de bevalling kon gaan beginnen. Binnen 15 minuten had ik al weeën. Elke 10 of 15 minuten deden ze de medicatie om de weeën op te wekken iets omhoog. En dat heb ik geweten!

Om 10.30 werden de weeën zo heftig dat ik om een ruggenprik heb gevraagd. Het medicatie middel werd zelfs iets naar beneden gezet.

Om 11.30 zou ik dan echt de ruggenprik krijgen, dacht ik. Na een controle zat ik al op 8 cm ontsluiting dus naar die ruggenprik kon ik fluiten. Ik kwam rond dat moment ook in een weeën storm terecht wat de rest van de bevalling geduurd heeft.

Om 13.20 is ons meisje geboren.

Dysmatuur

Ons meisje was er eindelijk na al die lange weken wachten. Ze was alleen heel erg klein. Te klein voor zoveel weken zwangerschap.

Ze woog 2650 gram en 46 cm lang. Er werd nog getwijfeld om haar in een couveuse te leggen, maar dit wat uiteindelijk gelukkig niet nodig. De gevolgen van de zwangerschapsvergiftiging waren duidelijk zichtbaar.

We moesten samen 3 dagen blijven in het ziekenhuis om er zeker van te zijn dat het goed zou blijven gaan met ons. Gelukkig zakte bij mij snel alle waardes en ons meisje deed het super.

Die oud en nieuw zal ik nooit meer vergeten.

Herstel

Lichamelijk herstelde ik heel erg snel. Achteraf weet ik dat ik bijna 20 kilo aan vocht bij me droeg. Het ziekenhuis en de verloskundige hebben beiden excuus gemaakt voor het gemis van de zwangerschapsvergiftiging. Ook hebben ze excuus gemaakt omdat ze beiden niet zagen aankomen dat ons meisje zo klein zou zijn.

Vooral dat laatste heb ik het af en toe nog moeilijk mee.

Het doet veel met een moeder dat je lichaam heeft 'gefaald''. Tenminste zo voelde dat erg lang voor mij en soms nog steeds. Als ik naar mijn dochter kijk zie ik nog steeds de gevolgen daarvan. Ze is nog steeds erg klein vergeleken met leeftijdsgenootjes.

Natuurlijk heb ik niet gefaald, een foutje van de natuur.

Als het medisch gezien goed gaat met een vrouw na de bevalling word je naar huis gestuurd. Er is alleen geen begeleiding voor wat het psychisch met je doet. Dat heb ik echt gemist.

Geboortepatronen

Nu ik heel erg bezig ben met de geboortepatronen van mijn kinderen, vallen die van mijn dochter het meest op. Ze is zo erg met eten bezig. Er moet altijd iets van eten in de buurt zijn. Ze raakt echt in paniek als dit niet het geval is. Wat ik eerst raar en soms ook vervelend vond. Is dit voor mij nu zo logisch.

Toen ze nog in mijn buik zat, heeft ze letterlijk een tekort gehad aan voedingstoffen. Ze heeft kei hard moeten vechten om in leven te blijven. Dit zijn oude keuzes, maar deze draagt ze nog altijd bij zich. Nu ik dit weet zorg ik er ook voor dat er altijd iets te snacken valt bij ons in huis. Denk dan aan fruit of stukjes groenten.

Heb jij zwangerschapsvergiftiging gehad?

Heb jij wel de begeleiding gehad die je toen nodig had?

Weet jij de geboortepatronen van je kinderen of kind?