Van een afstandje sta ik te kijken naar mijn dochter. Ze wilde persee mee naar de winkel om boodschappen te doen.

Ik heb dringend nieuwe kleren nodig. In een week tijd ben ik door twee van de vijf broeken gescheurd en mijn voorraad truien is met dit koude weer ook maar een beetje karig.

Het is behoorlijk koud buiten. Het vriest en ik zit bovenaan de berg toe te kijken hoe mijn zoon over de baan heen fietst. Als hij hoog in de bocht zit hoor ik hem naar mij roepen hoe vreselijk koud het wel niet is.

Tikkertje. Dat is en blijft toch wel het favoriete spelletje om te doen tijdens het wandelen met de hond. De hond zelf doet ook altijd enthousiast mee. Zodra de kinderen beginnen te rennen, rent hij met ze mee en sleurt mij er mee achteraan.

De waterkoker wordt weer aangezet. Vanuit de kamer hoor ik gelach komen. " De hoeveelste keer is dit al?"

Daar staat hij dan. Speciaal voor ons uit Amerika. Ofja voor ons? Eerder voor mij. Ik ben een autogek. Niet die nieuwe, maar voornamelijk echt alleen maar de oude.

De brief hangt nog altijd met magneten vastgeplakt op de verwarming. Als een aandenken dat ze er altijd zijn. Dat ze altijd luisteren.

Mama! Dit is toch echt wel een goede! Trots lieten de kinderen mij de stokken zien die ze hadden uitgezocht om daarvan hun eigen "echte" katapult te maken.

"Wat in hemelsnaam ben jij nu weer van plan?" Argwanend kijkt mijn man mij aan als ik grote flessen met water aan het vullen ben en deze in de tas stop.