Sinds een tijdje zit ik weer even niet zo lekker in mijn vel. Dingen van het verleden kwamen veel omhoog, het werk werd steeds minder leuk (pestgedrag) en het zwanger worden wil maar niet lukken (alweer 7 maand bezig). En ja nogmaals weet ik dat wij blij moeten zijn met een gezond jongetje. Maar de wens is zo groot... de wens voor een groot gezin. Ik heb nooit echt dromen gehad. Ja 1 en dat is echt een groot gezin. Ik kreeg een paar maand terug een terugval... een terugval in de stressproblemen die ik eerder heb gehad. Ik herkende de symptomen, heb dit meerdere keren aangekaart. Maar helaas..... mensen kennen het niet en daardoor is het zo makkelijk om te zeggen dat er niks is. 

Als ik verhalen hier lees denk ik, waarom zit ik hier mijn verhaal te delen. Ik heb geen ziek kind, ik heb geen onvervulde kinderwens, het is niks enstigs. Maar toch ben ik er 24/7 mee bezig.

Een paar weken terug zat ik er even doorheen. Waarom wilde het niet lukken. Waarom moet ik voor alles in mijn leven zoveel moeite doen. Waarom kan het niet een keer makkelijk gaan. Na mijn eetproblemen ben ik veel vriendinnen kwijtgeraakt (iets met: in moeilijke tijden leer je wie je echte vrienden zijn). Ik heb 1 echt goede vriendin die alles van me weet, met wie ik over vanalles kan praten. Toch zou het wel fijn zijn om meer vriendinnen te hebben. Met mijn ouders is de band niet heel hecht door veel dingen die er in het verleden gebeurt zijn. Mn vriend is er wel altijd voor me. En steunt me met alles. Maar een paar weken terug voelde ik me weer even zo alleen. Ik sta altijd voor iedereen klaar, waarom niet andersom, waarom laten mensen mij soms keihard vallen. De hormonen van na de bevalling hielpen hier ook niet echt bij. 

Na 1 maand proberen toch weer ongesteld geworden. (Ik had niet anders verwacht). Voor de 1e zwangerschap was ik 4/5 dagen goed ongesteld en was het daarna weer over. Nu duurde het maar 2 dagen. Waarschijnlijk omdat mijn cyclus na de bevalling opnieuw op gang moet komen. Voor de zekerheid een test gedaan. Maar zoals ik al had verwacht maar 1 streepje. Door naar poging 2. 

Mijn vriend en ik hadden onze kinderwens al snel besproken met elkaar. Hij wilde gelukkig net als mij wel kinderen. We gingen vrij snel proberen om zwanger te worden. Ik stopte met de pil. Een paar keer per maand deed ik een test. Maar helaas elke keer negatief. Vervolgens een paar maand met ovulatietesten geprobeerd. Maar helaas was mijn ovulatie niet te meten. Na 10 maand proberen was de angst dat het niet natuurlijk zou gebeuren steeds meer aanwezig. Tijdens een gesprek met de huisarts hierover werd duidelijk dat we na een jaar proberen naar de fertiliteitskliniek konden. Nog 2 maand wachten dus..... na die 2 maand was mijn ongesteldheid ineens anders. Het was er wel maar kwam 4 dagen later als normaal.