Op weg naar een 2e kindje

Sinds een tijdje zit ik weer even niet zo lekker in mijn vel. Dingen van het verleden kwamen veel omhoog, het werk werd steeds minder leuk (pestgedrag) en het zwanger worden wil maar niet lukken (alweer 7 maand bezig). En ja nogmaals weet ik dat wij blij moeten zijn met een gezond jongetje. Maar de wens is zo groot... de wens voor een groot gezin. Ik heb nooit echt dromen gehad. Ja 1 en dat is echt een groot gezin. Ik kreeg een paar maand terug een terugval... een terugval in de stressproblemen die ik eerder heb gehad. Ik herkende de symptomen, heb dit meerdere keren aangekaart. Maar helaas..... mensen kennen het niet en daardoor is het zo makkelijk om te zeggen dat er niks is. 

Ik snap het ergens wel want je ziet het niet aan de buitenkant, ze zien de stress om kleine dingen niet, de dagelijkse hoofdpijn, misselijkheid en duizeligheid. Ze zien niet dat je hoofd 24/7 aanstaat. Dat je je zorgen maakt om kleine  en natuurlijk ook grote dingen. Ze zien de angst niet, dat wanneer je het licht savonds uit doet, je op de trap steeds achterom kijkt omdat je bang bent dat je achtervolgt word, je boven komt en het nachtlampje aan moet staan want anders gaat deze persoon 'iets doen' (het lampje mag pas uit als je in bed ligt), het bed bijna inspringen doordat dat spook wat bij kleine kinderen onder het bed ligt er nu ook bij mij ligt. Op bed ben ik veilig, dat is mijn veilige haven, daar kan niks gebeuren, is nooit iets gebeurt. 

Mensen zien het niet.... dus het is er niet...

De stress werd me teveel en toch bleven mensen dingen van me verwachten. Ik kon het niet, het lukte me niet. De klachten werden meer en erger. Totdat ik me ziek moest melden. Ik moest voor mezelf kiezen. 

Ik heb nu wat meer rust ervaren en ben erachter gekomen dat het werk ook veel stress oplevert, vandaar dat ik vanaf december nieuw werk heb. Werk waar ik eerst een 7 maanden contract krijg en daarna een vast contract. Om te voorkomen dat ze mijn contract niet gaan verlengen door een eventuele zwangerschap is het beter om hier nu even een pauze op te zetten. Het voelt zo dubbel maar ik kan straks ook niet zonder werk zitten. 

Er zullen mensen zijn die zich afvragen: kun je door de stress wel voor je zoontje zorgen. Het grote antwoord daarop is JAAAAA. Mijn zoontje is 1 van de enigste positieve dingen uit mijn leven. Hij zorgt ervoor dat ik niet instort. Dat ik elke ochten om half 7 opsta (wat van mij wel iets later mag hoor haha). Hij laat mij het positieve van het leven zien. Dat er mensen zijn die mij wel nodig hebben. Ook 1 van de redenen dat ik wel graag een groot gezin wil. Ik wil hun de liefde geven die ik heb gemist. Zij zullen mij weer positieve dingen laten zien, nieuwe uitdagingen laten aangaan. Ik wil er voor ze zijn. Dus dit word zowieso vervolgt maar zal nu even 8 maand moeten wachten.