Sinds ongeveer een jaar gaat het al lastig bij mijn zoon om zijn haren te wassen (hij is 3,5 jaar). Het begon met wat tegen spurtelen en al snel werd dat heftiger en heftiger. De laatste paar maanden raakt hij al in paniek als we de badkamer ingaan. Tanden poetsen doen we al beneden om het zoveel als mogelijk te vermeiden.

We gingen gezellig een dagje naar de dierentuin met mijn vriend, en Sam kon natuurlijk niet ontbreken. Het jochie wordt met de dag eigenwijzer en niet te vergeten: nieuwsgieriger. Hij is altijd uit op avontuur, dus een dagje dierentuin vindt ie helemaal geweldig natuurlijk. Dit eindigde iets minder "geweldig" dan we hadden gedacht.

Mijn vriend gaat regelmatig mee, maar meestal zijn Sam en ik degene die het het langst volhouden en er ook de meeste plezier uit halen. Mijn vriend werkt full-time door de weeks, dus is hij vaak erg moe en wilt hij lekker uitslapen. Sam en ik? Nah ah, daar doen wij niet aan! Mijn vader ook niet. Die zet zo zijn wekker nog om 5 uur 's ochtends om met zijn favoriete (en enigste) kleinzoon op stap te gaan.

Ik raakte redelijk in paniek, maar wilde mijn vriend niet te erg laten schrikken aangezien hij achter het stuur zat. Ik zei kalm tegen hem: "ik denk dat we een Frans zoontje gaan krijgen" Hij schrok zich dood en keek me aan alsof ik gek was. "HOE KAN JE ZO KALM ZIJN?" Als ik er nu aan terug denk lach ik me rot. Hij had de meeste stress van ons twee. Ik uiteraard ook, maar ben verrassend kalm gebleven. Dit kwam dan ook wel een beetje omdat ik bang was dat als ik keihard zou gaan schreeuwen of huilen, de baby er uit zou floepen. (Ja, ik ben er van op de hoogte dat dit niet kan). Gelukkig had mijn vriend de heenweg een ziekenhuis langs de snelweg gezien, dus dat was onze eerste optie. Omdat ik toen nog erg kalm was, leek het me wel een handig idee om mijn verloskundige te bellen. Ik had en heb nu nog steeds een hele goede band met haar. Mijn vriend belde tijdens dat hij keihard aan het gassen was, de verzekering. Ik bleef tegen mezelf zeggen: "het komt goed Evelien, no worries, nog heel even en jullie zijn de trotse ouders van ....." OMG, we hebben nog geen naam! Mijn vriend schrok van me en zei "Evelien, dat maakt nu echt even geen fuck uit, laten we eerst ervoor zorgen dat je niet in de auto hoeft te bevallen en m'n bekleding onder het bloed zit". Zelfs onder deze situatie was mijn vriend nog net zo humoristisch als altijd. 

Waarom? Omdat hij is geboren toen we op vakantie waren. Je bevalling is sowieso iets om nooit te vergeten, maar dat Sam kwam toen we op vakantie waren, hoor je natuurlijk niet vaak.

Dit klinkt een beetje sneu, maar ik heb een heel fijn leven. Ik had alles wat ik nodig had vroeger en ben heel fijn en rustig opgevoed. Met nadruk op rustig. We zijn nooit een heel hecht gezinnetje geweest. Geen kusje voor het slapen gaan, geen "ik hou van je" na het ophangen van een gesprekje via de telefoon, ga zo maar door. Zo waren we gewoon niet, en dat is oké.