Mijn zoon bracht ons dichter bij elkaar

Dit klinkt een beetje sneu, maar ik heb een heel fijn leven. Ik had alles wat ik nodig had vroeger en ben heel fijn en rustig opgevoed. Met nadruk op rustig. We zijn nooit een heel hecht gezinnetje geweest. Geen kusje voor het slapen gaan, geen "ik hou van je" na het ophangen van een gesprekje via de telefoon, ga zo maar door. Zo waren we gewoon niet, en dat is oké. 

Ik ben 3 jaar geleden bevallen van een zoontje, Sam. Ik merk aan ons dat we een heel ander gezinnetje zijn en gaan worden, dan dat ik vroeger had. We zijn super close en Sam weet nu al dat hij alles met me kan bespreken. Hij kan eigenlijk ook niet anders, want als die kleine smiecht aan het liegen is hebben we dat binnen no-time door, haha! Eigenwijsje is het wel, maar dat hadden we al verwacht want sjonge jonge, eigenwijzer dan mijn vriend is niet mogelijk. Niet te doen. En stiekem kan ik er zelf ook wat van...  

We knuffelen het liefst elke dag en een kusje voor het slapen gaan kan echt niet ontbreken. Ook een spannend verhaaltje voor het slapen gaan (waar mijn vriend echt de beste in is) zit standaard in ons avond ritueel.

Sam is echt een bindende factor tussen mij en mijn ouders en met name tussen mij en mijn vader. We zien elkaar hierdoor ook veel vaker en gaan echt met z'n drietjes op pad. Ergens is het ook wel lastig en erg confronterend, want ik vraag me af en toe wel af waarom? Waarom deden wij dit vroeger niet? Maar ik ben tegelijkertijd heel gelukkig dat ik zie hoeveel plezier mijn vader heeft met Sam, en dit plezier deelt hij met ons allemaal.

Ik vind het heel fijn dat mijn vader me niet alleen ziet als de moeder van Sam, maar ook nog steeds als zijn dochter. Ik zie hem intens gelukkig worden als hij speelt met Sam en hoe ze naar elkaar glimlachen geeft je het gelukkigste gevoel ooit. Je papa en je lieve zoontje, samen spelen, samen lachen, gelukkig zijn. Het kan niet beter.