Mijn bevalling van een vakantie baby #2

Ik raakte redelijk in paniek, maar wilde mijn vriend niet te erg laten schrikken aangezien hij achter het stuur zat. Ik zei kalm tegen hem: "ik denk dat we een Frans zoontje gaan krijgen" Hij schrok zich dood en keek me aan alsof ik gek was. "HOE KAN JE ZO KALM ZIJN?" Als ik er nu aan terug denk lach ik me rot. Hij had de meeste stress van ons twee. Ik uiteraard ook, maar ben verrassend kalm gebleven. Dit kwam dan ook wel een beetje omdat ik bang was dat als ik keihard zou gaan schreeuwen of huilen, de baby er uit zou floepen. (Ja, ik ben er van op de hoogte dat dit niet kan). Gelukkig had mijn vriend de heenweg een ziekenhuis langs de snelweg gezien, dus dat was onze eerste optie. Omdat ik toen nog erg kalm was, leek het me wel een handig idee om mijn verloskundige te bellen. Ik had en heb nu nog steeds een hele goede band met haar. Mijn vriend belde tijdens dat hij keihard aan het gassen was, de verzekering. Ik bleef tegen mezelf zeggen: "het komt goed Evelien, no worries, nog heel even en jullie zijn de trotse ouders van ....." OMG, we hebben nog geen naam! Mijn vriend schrok van me en zei "Evelien, dat maakt nu echt even geen fuck uit, laten we eerst ervoor zorgen dat je niet in de auto hoeft te bevallen en m'n bekleding onder het bloed zit". Zelfs onder deze situatie was mijn vriend nog net zo humoristisch als altijd. 

Na de langste 40 minuten in mijn leven, kwamen we eindelijk aan op het parkeerterrein van het ziekenhuis. We waren binnen 5 minuten in het ziekenhuis en ik werd gelijk naar een kamertje gebracht. Wat wel een groot nadeel is aan Frankrijk, is dat ze echt geen woord Engels spreken. We waren als een stel halve garen aan het wijzen naar mijn buik. Gelukkig begreep ze al snel wat er aan de hand was, wat ook niet anders kon met mijn mega grote buik. Ze bracht me met een mega tempo erin naar de verloskamer, en dit had niet veel langer moeten duren, want onze "naamloze" baby kwam al snel.

Mijn bevalling was één grote chaos, maar tegelijkertijd ook echt het bijzonderste wat ik ooit heb meegemaakt. Natuurlijk was ik niet blij op het moment dat het gebeurde. Je wilt natuurlijk ook vol trots je kleintje aan je familie laten zien, maar dat gaat nogal lastig als je in Frankrijk ligt. Hier dachten mijn ouders en zussen heel anders over... Ik moest nog 5 dagen blijven, en binnen twee dagen stonden mijn ouders en mijn zussen vol vreugde naast mijn bed. Nooit heb ik me zo gelukkig en geliefd gevoeld. 

Wat was dit de meest prachtige gebeurtenis in mijn leven. En tot op de dag van vandaag genieten we elke dag van onze Sam. Ja, we hebben hem Sam genoemd. En dit wisten we eigenlijk al vrij snel toen we onze bijzondere vakantie baby in onze armen namen. One, small, happy family.