Er zijn meerdere scenario's te benoemen als het over de ochtenden met onze twee kinderen gaat. De meest voorkomende wil ik graag met jullie delen:

In 1995 leerde ik je voor het eerst kennen. 4 jaar was ik. Ons gezin had net een auto-ongeluk gehad. Wat was ik geschrokken en bang. Maar gelukkig was daar de ambulance. Ik mocht voorin zitten, naast een stoere ambulancebroeder. En daar kreeg ik jou. Direct drukte ik je dicht tegen me aan. 

Het peuterzwemmen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Vanochtend stond het bij ons weer op de planning. Een ding staat altijd vast: als ik tegen Fay zeg dat we gaan zwemmen is zij in ieder geval direct goed gemutst, wat een positieve invloed heeft op ons allemaal. Onze kleine meid is DOL op zwemmen. "Mag ik dan onderwater zwemmen, mama?" vraagt ze vanmorgen enthousiast. Voorzichtig probeer ik haar uit te leggen dat het een zwemles is en dat ze dus niet steeds onderwater kan. Maar haar aandacht is - zoals vaker - alweer weg en ze danst zingend rond als Elsa (jep, van Frozen). Dat wordt nog wat straks in het water. 

Dag lieve medemama's. Leuk dat jullie een kijkje komen nemen op mijn blog.