Lieve Beertje

In 1995 leerde ik je voor het eerst kennen. 4 jaar was ik. Ons gezin had net een auto-ongeluk gehad. Wat was ik geschrokken en bang. Maar gelukkig was daar de ambulance. Ik mocht voorin zitten, naast een stoere ambulancebroeder. En daar kreeg ik jou. Direct drukte ik je dicht tegen me aan. 

Vanaf dat moment sliep je bij me. Beschermde je me. Lag je dicht tegen me aan als ik verdrietig was. Ik kan me nog goed herinneren dat mijn moeder je voor het eerst in de wasmachine deed. Ongerust was ik dat je je geur zou verliezen. Dat je niet meer zo lekker zacht zou voelen. Die geur van wasmiddel vond ik eigenlijk ook wel lekker. En ach, je werd minder zacht. Maar dat maakte me niets uit. Want jij was mijn vriendje. Hoe je er ook uit zag. 

Jaren verstreken. Er brak een periode aan dat ik niet meer met je wilde slapen. Ik was een puber. Wilde stoer zijn, groot zijn. En dus werd je opgeborgen. Tot ik je een keer weer vond. Ik sloot je opnieuw in mijn armen. 

Toen zijn we nooit meer van elkaar gescheiden. Ik ben ouder, jij bent ouder. Je 'vacht' wordt dunner en er hangen draadjes uit je neus. Maar toch slaap je nog bij me. Jep, ook nu ik getrouwd ben en twee kinderen heb. Want waarom zou ik je ineens wegleggen? Omdat ik bijna 30 en mama ben? Wees maar niet bang Beertje, ik schaam me zeker niet voor jou. Blijf maar fijn bij mij. Worden we samen 80.