Peuterzwemmen

Het peuterzwemmen. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik heb er een haat-liefdeverhouding mee. Vanochtend stond het bij ons weer op de planning. Een ding staat altijd vast: als ik tegen Fay zeg dat we gaan zwemmen is zij in ieder geval direct goed gemutst, wat een positieve invloed heeft op ons allemaal. Onze kleine meid is DOL op zwemmen. "Mag ik dan onderwater zwemmen, mama?" vraagt ze vanmorgen enthousiast. Voorzichtig probeer ik haar uit te leggen dat het een zwemles is en dat ze dus niet steeds onderwater kan. Maar haar aandacht is - zoals vaker - alweer weg en ze danst zingend rond als Elsa (jep, van Frozen). Dat wordt nog wat straks in het water. 

Na binnen no time beneden te zijn - immers, niet opmaken en dus een blote-billen-gezicht (HA, voordeel! Al voel ik me tegelijkertijd ook wel net iets comfortabeler met wat mascara op mijn ogen en een poeder op mijn snoet. Scheelt van die opmerkingen als 'oh, wat zie je er moe uit!') - begint een van mijn favoriete onderdelen (NOT): tas inpakken. Niet normaal wat je met twee kleine kinderen allemaal mee moet nemen. Zwemkleding, luiers, zwemluiers, babyshampoo, extra kleren. En vergeet niet de bekers - met uiteraard water (omdat ik dit zelf het beste vind natuurlijk, maar ook omdat andere mama's koekeloeren naar wat jij je kind voorschotelt. En ja, stiekem ben ik daar toch mee bezig) - en fruit. Keurig gesneden en geschild in een bakje. Want, zie bovenstaande reden. 

Oké, tas klaar. Iedereen een boterham achter de kiezen. Dan racen naar het zwembad. Meestal zijn we te laat en zitten alle andere ouders al keurig op een rijtje met hun kroost. En vraag ik me ondertussen heel hard af wat zij dan zo anders doen dat ze op tijd kunnen komen. Of waarom hun kids wel blijven zitten. Die van mij doen dat namelijk niet. Fay's oren lijken zodra ze het zwembad raken al direct vol te zitten met zwemwater. Terwijl andere kinderen braaf op de schoot van hun papa of mama met de handjes spetteren, draait zij zo'n 5 km van mij vandaan een pirouette onder water. En alsof dat niet al irritant genoeg is, kijken er op zo'n moment ook nog een tiental paar ogen met je mee. Je hoort ze denken: 'oh jee, dat kind gaat al onder water. Dadelijk verdrinkt ze.' Ook James lijkt dezelfde genen te hebben. Een bal in het zwembad? Vindt ieder kind fantastisch, toch?  James smijt zoiets geïrriteerd weg. Kom op mam, ik ben al 1. Dit is toch voor baby's? 

Maar man - afgezien van dit geklaag - wat ben ik trots op ze. Hoe ze zo dapper onder water gaan, zonder een traan te laten. Hoe ze zichzelf steeds meer uitdagen en zichzelf zo vrij en fijn voelen in het water. Vooral Fay springt en dobbert als een dolfijn. 

En dat is wat het belangrijkste is. Dat mijn kinderen zichzelf kunnen redden in het water. Ik neem tot die tijd de smoezelige douches vol schimmel en natte haren in de regen wel voor lief.