Zo gaat het een aantal weken door met tussendoor contact met de huisarts. Op zaterdag lig ik in bad en Piet is bij me omdat ik er niet alleen in kan, stel je voor dat ik een aanval krijg. Ik zeg tegen hem, ik heb het idee dat er nog wat gaat gebeuren. Wat dan vraagt hij, ik heb geen idee maar er gaat nog wat gebeuren. Deze middag krijg ik weer een aanval maar blijf ik er bijna een uur in hangen. Dit vond ik erg beangstigend en was opgelucht toen het klaar was. Wat als ik er in blijf hangen? De zondagavond, begint uit het niets mijn arm te slaan, eerst lichtjes en steeds sneller op en neer. Op een gegeven moment begint ook mijn hoofd te schudden. Piet zit bij me, mijn broer en schoonzus en vader en moeder zijn er ook bij. Mijn moeder belt 112 en mijn schoonzus gaat het filmen, heel slim omdat het misschien opgehouden is als de ambulance er is. Ze zeggen dat ik rustig moet blijven maar vreemd genoeg ben ik rustig. Vlak voordat de ambulance er is, stopt de aanval. Ze doen wat onderzoeken maar kunnen niks vinden en voor nu is er geen spoed meer. Als ik weer een aanval krijg moet ik bellen en anders morgenochtend naar de huisarts. Dus de huisarts volgende ochtend gebeld en naartoe gegaan. Deze overlegt met een andere huisarts en stuurt me door naar een neuroloog. Ze zeggen dat ik beter naar het ene ziekenhuis kan gaan omdat de andere het gelijk al op psychisch gooit. Ik kan hier over twee dagen terecht i.v.m. drukte, als ik weer een aanval krijg moet ik de huisarts eerst bellen. Na even thuis (lees bij mijn ouders thuis) te zijn geweest, krijg ik weer een schokaanval. Mijn moeder belt de huisarts, deze zegt bel maar 112 omdat we niet in de buurt zijn van hun. Dit gedaan en de ambulance komt eraan. Mijn oudste broer is er ook en Roan wordt net wakker, hij haalt hem op en blijft met hem boven zodat hij het niet hoeft te zien. Ze proberen eerst uit of het psychisch zit, ze zegt als ik deze greep doe stopt de aanval maar het stopt niet. Ze geven mij dormicum via de neus omdat ze mij niet kunnen injecteren of via een tablet kunnen geven omdat ik ongecontroleerd beweeg en langzaamaan stopt de aanval. Ze nemen mij mee naar het ziekenhuis. De vorige dienst had aangegeven dat als ik weer een aanval kreeg ze mij mee moesten nemen. Zij hebben dit ook nog nooit eerder meegemaakt en vragen of ik ze wil laten weten wat het is. Ze zijn super lief en meelevend, zoals ook het personeel van gisteravond. Als ik in het ziekenhuis ben kijkt een arts naar me en komt een neuroloog. Er is neurologisch niks aan de hand zegt hij na een paar testen en hij komt tot de conclusie dat mijn lichaam overbelast is, door alle dingen die er sinds de zwangerschap en in korte tijd bij elkaar opgestapeld is en daardoor nu een time-out inschakelt. Hij stuurt mij door naar een revalidatieprogramma. Een paar dagen later heb ik hier een gesprek mee. Ik moet 3 maanden revalideren, twee keer in de week. Naar een ergotherapeut, fysiotherapeut en af en toe naar een psycholoog. Ik word hiervoor opgeroepen. 

Dit was vlak voor de zomervakantie. Dus daarna veel drukte en meer uren gewerkt. Ik merkte dat ik het vaak niet aankon. Ook zouden we naar een vriendin op verjaardag middags, ’s ochtends moest ik even werken tot 13.00. Ik stond onder de douche en werd helemaal raar en kon niet meer. Kon amper nog naar de keuken lopen. Toen haar afgebeld, dit vond ze erg jammer maar ik zelf ook. Zo nog een poosje doorgewerkt en doorgegaan. Toen kon ik ons zoontje gelukkig nog zelf verzorgen. Ik had elke dag een gevecht eigenlijk met mijn lichaam om door te gaan en dingen te doen. Ik ben nog maar zo jong, waarom lukt het mij niet? Ook was ik al veel in gewicht aangekomen. Maar ik was steeds excuses aan het bedenken, de bevalling nog, jong kindje neemt veel, nasleep van de narcose? Maar op een gegeven moment, eind mei toch naar de huisarts gegaan. Deze dacht aan een vertraagde schildklier na mijn verhaal, dus bloed geprikt en de volgende dag werd ik gebeld. Mijn schildklier werkt helemaal niet. Gelijk aan de medicatie maar dit wordt langzaamaan opgebouwd dus heeft al met al 5 maanden geduurd voor de waarde goed was. Ik knapte maar amper op en voelde me niet goed. Regelmatig een weekje bij mijn ouders in huis omdat ik het anders niet op redde om en te werken en ons zoontje te verzorgen. Achteraf belachelijk natuurlijk, had ik me gewoon ziek moeten meldden maar dat wou ik niet. Piet heeft een nieuwe baan gevonden als vrachtwagenchauffeur. Dit is helemaal zijn ding. Maar hij moet eerst een aantal maanden op de loods werken dus om 18.00 ’s avonds beginnen totdat het klaar is, rond 5 uur in de nacht. Hierdoor is hij middags thuis en lukt het mij beter om vol te houden. In september komen we er achter dat mijn bekkeninstabiliteit nog niet genezen is. Naar de fysio en deze zet het steeds weer recht en adviseert mij om 2 keer in de week te gaan sporten onder begeleiding om het aan te sterken. Hoe krijg ik dit voor elkaar maar wie weet ga ik me er beter door voelen. Dus ik ga 2 keer per week sporten en ook al voel ik me niet goed, ik ga want het gaat me lukken! Maar dan in oktober gaan Piet en ik samen gezellig eten, Roan ligt op bed. Wijntje erbij, kaarsjes aan. Maar ineens kan ik amper nog praten en me bewegen, Piet heeft me op de bank neergelegd en ik begin me raar te voelen. Na een 5 minuten voel ik me weer redelijk. Dokterswacht gebeld maar die adviseert om morgen naar de huisarts te gaan. Mijn moeder gaat met me mee want Piet moet nu overdag werken, hij weet dan ook nooit hoe laat hij klaar is en is regelmatig ’s avonds laat pas thuis. De huisarts laat weer bloedprikken en mijn moeder neemt Roan en mij mee naar hun huis omdat ik de ochtend weer zo’n aanval heb gehad maar nu helemaal niks meer kon. Niet bewegen, niet praten, ogen niet open doen maar wel bij bewustzijn ben. Dit is natuurlijk niet veilig met een kindje van 10 maanden. Mijn ene broer woont nog thuis en de andere woont op zichzelf. Beide komen ze ook bij mijn ouders eten. Tijdens het eten, lukt het me niet eens om de vork naar mijn mond te doen. Mijn moeder moet mij het eten voeren en dan krijg ik weer zo’n aanval. Mijn vader en moeder tillen me van de stoel naar de bank. Achteraf hoorde ik van mijn moeder dat mijn broers ook erg geschrokken zijn. En ik heb daarna er alles heel hard uit gejankt want wat gebeurd er met me? En wat was ik blij toen Piet thuis kwam. De volgende dag kon ik eigenlijk niks meer, ik kon Roan de luier niet eens verschonen. Alles spieren deden pijn, erge pijn op mijn heupen en druk op mijn slapen. Ik kan amper nog lopen, een beetje schuifelen en daglicht kan ik niet verdragen. Steeds moet er iemand bij me zijn omdat ik Roan niet kan verzorgen. Op een gegeven moment lukt het lopen ook niet meer en moeten ze mij in een stoel met wielen naar de wc en badkamer brengen. Douchen doe ik in een tuinstoel en iemand anders moet mij wassen, afdrogen en aankleden. De volgende dag komt de uitslag van het bloed, een vitamine b12 tekort en vitamine d tekort. Ik krijg één keer in de week een b12 injectie en moet vitamine d pillen slikken. Voor de injecties moet ik naar de huisarts maar daar kan ik niet komen. Mijn moeder werkt bij de thuiszorg en deze gaat mij injecteren. Eerst komt een lieve collega van haar om het een paar keer voor te doen en dan doet mijn moeder het. Een aantal weken verder en er komt een andere aanval bij, dit in het vervolg. Maar wauw wat kom je er achter zo’n geweldige familie en vrienden we hebben!! 

De volgende ochtend kregen we weer controle. Alles leek goed te zijn en ik kon zelf plassen en douchen, dus we mochten eerder naar huis dan verwacht! Heerlijk!!

Na twee dagen weer controle, bloeddruk bleef hetzelfde maar bloedwaarden stijgen langzaam. Toch onder controle blijven bij het ziekenhuis maar dit vind ik niet erg. Ik wou toch sowieso al in het ziekenhuis bevallen. Als ik klachten krijg van vocht vasthouden, sterretjes zie, of me niet goed voel dan moet ik bellen en komen voor controle. Steeds om de twee dagen voel ik me helemaal opgezwollen en vreemde klachten dus bel ik en moet ik komen voor controle. Ik moet tussendoor een aantal keer bij de gynaecoloog komen, deze maakt dan een echo om te kijken hoe het gaat. Bij elke controle is mijn bloeddruk iets hoger, mijn bloedwaarden stijgen ook steeds een beetje, CTG lijkt elke keer goed. Nu dit zo doorzet moet ik met 37 weken zwangerschap ingeleid worden. Mijn gynaecoloog zei, veel leidden we in voor de zekerheid maar bij jou weten we zeker dat de zwangerschapsvergiftiging zich ontwikkeld. De boot vaart langzaam de haven binnen. Als de bloedwaarden teveel stijgen en er eiwitten in mijn urine zitten dan word ik eerder ingeleid. Tot nu toe stijgt het langzaamaan en moet ik als ik precies 37 weken zwanger ben opgenomen worden in het ziekenhuis, dit is op een zondag. De vrijdag nog op controle en ik moest bellen voor de bloedwaarden want het was erg druk in het lab. ’s Avonds gebeld en ze zou me terug bellen. Rond een uur of 22.00 kreeg ik telefoon dat ze moest overleggen met de gynaecoloog want de bloedwaarden waren niet goed en er zat eiwit in mijn urine. Na overleg besloten dat ik de volgende ochtend moest komen en als de waarden en urine dan niet goed waren moest ik dan ingeleid worden. Dus de ochtend onze hond naar mijn ouders gebracht en mijn spullen voor de zekerheid alvast ingepakt. Maar gelukkig konden we nog een nachtje naar huis en moest ik de volgende dag komen. Nu konden we nog mooi het huis goed schoonmaken, het bed en wiegje neerzetten, spannend!! Zondagochtend moest ik mij melden, toen werd er een ballon ingebracht om de eerste 2 cm ontsluiting te krijgen zodat ze mijn vliezen konden breken. Gelijk al soort van weeën in de onderrug voornamelijk maar wel te doen. ’s Avonds werd de ballon er weer uit gehaald om de volgende ochtend te voelen of er genoeg ontsluiting was maar helaas. Weer een ballon erin om te kijken wat het gaat doen. De dagen gingen snel voorbij, om de twee uur geloof ik een CTG om te kijken hoe de baby het doet en ook nog een keer een echo van iemand die in opleiding is, altijd leuk natuurlijk! Dinsdagochtend is het dan zover, om 7.00 breken ze mijn vliezen joepiee! Gelijk aan het apparaat met weeën opwekkers en elk half uur komen ze de dosis verhogen. Rond een uur of elf kan ik het niet meer aan, mijn weeën zakken niet tot amper af en heb weeën in bovenbenen, onderrug en buik. Ik heb het idee dat het apparaat veel te snel gaat, af en toe komt er iemand kijken. Na aangeven zetten ze het apparaat wat lager maar het mag niet baten. Ik wou liever geen ruggenprik maar toch genomen. Ik kon niet meer. Er was ook een stagiaire bij en die was heel lief, nam wat meer de tijd en toonde meer medeleven. Na de ruggenprik even wat bijgekomen en kunnen eten. Maar toen kwam het net zo erg weer, dus een verhoogde dosis gekregen. Om 16.00 wisseling van dienst en deze waren heel lief. Gelijk gevoeld en bleek dat ik al 10 cm ontsluiting te hebben, even overleg met de gynaecoloog want misschien wordt het een keizersnee omdat de hartslag van de baby daalt tijdens de weeën. Maar ik mag heel rustig aan persen op een wee. Om 18.00 mag ik voluit persen en om 18.26 is onze zoon Roan geboren. Wauw, wat een onbeschrijflijk gevoel!! We wisten niet of het een jongen of meisje werd en eerlijk gezegd kon het me toen ook even niks schelen, hij huilde!!

Zo nog een paar weken doorgewerkt en ging redelijk goed. 1 keer was een cliënt zo boos en ramde het glas kapot van ons kantoor en kwam op ons af. Het eerste wat ik instinctief deed was me omdraaien zodat mijn buik beschermd was. Mijn collega heeft haar vastgepakt en ik heb haar toen geholpen. Voor de rest ook redelijk wat agressieve incidenten maar was nog te doen. Een collega van mij was ook zwanger op dat moment en werd bijna in haar buik geschopt, gelukkig kon een andere collega ervoor springen. Maar dat was voor mij het moment dat ik het niet meer wou. De dag voordat ik vakantie kreeg heb ik een gesprek gehad met de bazin. Zelf van allemaal opties aangeboden waar wel te kunnen/willen werken maar ze gaf mij drie keuzes, of ik bleef werken zoals ik werkte, of ik ging op de groep als assistent met minder uren en minder uurloon maar bleef op dezelfde groep werken, of ik nam ontslag. Ik heb gezegd dat ik laat weten hoe ik het ga doen na mijn vakantie. In onze vakantie kregen we de sleutel, er hoefde gelukkig niet veel te gebeuren. Een andere vloer beneden en verder likje verf. Mijn schoonvader zakte door de vloer heen, oeps. Daar zat zwam onder, dus in laten spuiten en nieuw stukje ondervloer. Al met al een kleine twee weekjes werk en onze laatste week vakantie hadden we tijd voor leuke dingen maar toen kreeg ik allerlei klachten. Ik kreeg heel erg last van mijn linkerzij, kon soms amper lopen door de pijn. En werd erg vermoeid, kon maar een klein stukje wandelen en niet teveel aan. Naar de huisarts en die kon vrij weinig vinden, ook naar de huisarts met het verhaal van mijn werk. Hij adviseerde ermee naar de bedrijfsarts te gaan. De vermoeidheidsklachten en last van de linkerzij zullen wel bij de zwangerschap horen. Mij dus ziek gemeld bij het werk. Na zes weken opgeroepen door de bedrijfsarts en hier mijn verhaal gedaan. Pijn in de linkerzij werd langzaamaan beter. Bedrijfsarts was heel begripvol en zei als zij willen dat je weer op de groep gaat dan schakel ik een advocaat van het UWV in. Ik moest wel vervangend werk gaan doen met in overleg van leidinggevende aantal uren. Dus een gesprek gehad met mijn leidinggevende en de adjunct directeur die er net nieuw was. Deze waren heel begripvol en ik mocht administratief werk gaan doen voor 4 uurtjes per week. Dit lukte me in het begin nog wel redelijk maar later niet altijd meer. In september, ik was ongeveer 20 weken zwanger kreeg ik zo’n ontzettende pijn in mijn bovenbuik. Het was niet uit te houden en ik stond op de kop van de pijn. De verloskundige gebeld en het hartje en alles leek verder goed gelukkig. Even later belde ze weer en ze dacht aan galstenen. Ik naar de huisarts en die verwees me door naar het ziekenhuis voor een echo. En ja hoor, galstenen. In het begin was het nog redelijk te sturen met eten maar later niet meer. De galblaas kon er niet uitgehaald worden i.v.m. de zwangerschap. Naar de gynaecoloog voor medicatie welke ik mocht hebben i.v.m. de zwangerschap. Buscopan maar dit hielp vrij weinig helaas. In oktober kreeg ik steeds meer last van mijn onderrug en heupen, bleek bekkeninstabiliteit te hebben. Naar fysio hiervoor, ondersteunde wel iets. Begin november begon mijn verlof officieel, dit was een heel fijn gevoel! Geen druk meer van het werk. De zwangerschap verliep verder een beetje hetzelfde en de ene dag was de andere dag niet maar bleef zo vermoeid. Na een controle bij de verloskundige rond 34 weken was mijn bloeddruk iets verhoogd en moest ik op bepaalde klachten letten. Een paar dagen later deze klachten dus de verloskundige gebeld. Mijn bloeddruk bleek weer wat verhoogd en ze kwam de volgende ochtend weer om de bloeddruk op te meten. Deze was nog steeds verhoogd dus doorgestuurd naar het ziekenhuis. Gelukkig kon mijn vriend vrij krijgen van het werk en hij mee naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis moest ik eerst een kwartiertje bijkomen zodat mijn bloeddruk goed kon worden opgemeten, bloedprikken, urine inleveren en naar de gynaecoloog om te bespreken hoe nu verder. Al met al zijn we er bijna 4 uren geweest. In elk geval bloeddruk te hoog, bloedwaardes een beetje verhoogd en urine schoon. Over twee dagen weer op controle en dan kijken hoe het er dan voor staat. 

Spannend! In februari 2014, toen 23 jaar oud besloten om te gaan stoppen met de pil. We staan er aardig relaxed in en hopen dat het binnen een jaar raak is.