Jeetje wat ontzettend naar zeg! Je hebt helaas altijd mensen die het niet snappen en ook niet willen snappen. Maar ik denk altijd maar zo, het zegt meer over hun dan over jou. Neem goed je rust hoor!

Ik ben momenteel 27 jaar en 28 weken zwanger van ons tweede. Ons zoontje is nu 14 maanden. Tijdens de zwangerschap van ons eerste had ik super manager. Ze was heel erg blij voor ons en heel begripvol. (ook al zou mijn zwangerschapsverlof in de drukste periode van het kaar vallen). Aan mijn 33 weken ben ik opgenomen in het ziekenhuis voor een week omdat mijn bevalling vroegtijdig begonnen was. Na mijn verplichte rust ben ik aan 35 weken opnieuw fulltime gestart op het werk. Iedereen apprecieerde dit, maar alsnog ben ik later wel aan 37weken2dagen bevallen. Jobstudenten, collega's zijn thuis langsgekomen. Maar de helft van mijn eigen team heb ik nooit gezien in het moederhuis of kort na de bevalling. En al gaat het mij niet om de cadeau's, maar 1 cadeau hebben we zelfs maar gekregen als het al te klein was (kleren maat 74). Van diezelfde persoon kreeg mijn man ook de opmerking te horen: "ik ben zelf ook zwanger geweest en heb nooit ergens last van gehad en heb tot mijn laatste dag gewerkt." oke, mijn eerste zwangerschap liep niet van een leien dakje (7 maanden overgeven, veel te vroeg voorweëen, mijn 4de maand thuis door lage bloeddrukvallen en hevig overgeven, bekkeninstabiliteit). Ik zou zo tekenen voor een perfecte zwangerschap zonder kwaaltjes! Maar vooral voor de commentaren van sommige collega's. De vorige keer kon ik het nog begrijpen, maar tijdens deze zwangerschap mijd ik sommige personen gewoon omdat ze me onbewust zo kwetsen. Die ene persoon werkt nog steeds in mijn team alsook enkele jobstudenten, alle andere personen zijn nieuw, ook mijn managers. We zitten ook met een personeelstekort wat de commentaar natuurlijk niet doet minderen. Ik ben aan mijn 21 weken even thuis geschreven omdat er alweer voorweëen waren te zien op de monitor, en pijnlijke! Ik had ook enorm veel last van lage bloeddrukvallen, maar na mijn eerste zwangerschap mocht ik zowel van de huisarts als van de gynaecoloog niet meer fulltime werken (wel 18u onder progressief werken). Omdat ik sinds september ouderschapsverlof zou opnemen om mezelf de rust ook te geven en ook een half dagje extra bij ons zoontje te zijn heb ik gevraagd mij niet te laten ziek schrijven tot aan het einde van mijn zwangerschap, maar slechts tot aan mijn ouderschapsverlof. Nu zitten we nog steeds met het probleem van personeelstekort. Ik voel me wel weer beter. Geen lage bloeddrukvallen meer, minder pijnlijke voorweëen, alleen pijn aan mijn ene bekken dat steeds kantelt (leve de osteopaat!). Ik heb dus mijn ouderschapsverlof opgezegd en ga vanaf 4 september opnieuw fulltime werken, maar neem wel een halve dag in de week verlof op bij ons zoontje te zijn. De rust voor mezelf laat ik dus vallen. Collega's reageren met heeeeel veel dank en appreciatie, maar die ene collega kan het maar niet wegsteken dat zij een perfecte zwangerschap heeft gehad en ze dit van mij dus aanziet als 'profiteren van het systeem om meer thuis te zijn'. Moest ze dit als mening hebben en enkel zeggen tegen mij zou ik het minder erg vinden dan wat ze nu doet. Het laten blijken aan iedereen en die dingen ook zeggen tegen collega's. Dat kwetst mij soms zo. En mijn manager die niet echt babyminded is, spreekt haar er wel niet over uit, maar valt soms door de mand waardoor ik weet dat ze het er eigenlijk mee eens is. Ik ga dus momenteel naar het werk geniet van de collega's die het wel goed met mij voor hebben, en mijd de anderen. Ik doe alsof ik niet zwanger ben, verbijt de pijn, denk soms ergens anders te gaan werken (maar zal het daar beter zijn?), ik hou uiteindelijk wel van mijn job daar. Hopelijk stoppen de commentaren hierna en als mijn collega zwanger is (want volgend jaar wil ze zelf voor een tweede gaan) , zal ik haar tonen hoe een echte collega doet... alles behalve kwetsen, maar er zijn voor elkaar!