’ s Ochtends om 8.00 kijken we elkaar nog eens aan en beseffen we dat de maxi-cosi waar we naast staan nu nog leeg is, maar gevuld weer thuis komt. Het is zover, vandaag wordt ons kleine mannetje of meisje gehaald en wat zijn we nieuwsgierig! Omdat dit de laatste momenten met zijn tweetjes zijn en natuurlijk ook met mijn dikke buik besluiten we met behulp van de zelfontspanner een foto te maken. Ik kijk graag naar deze foto, die inmiddels in een album is geplakt, we zien er totaal niet nerveus uit, we hebben juist een oprechte smile van oor tot oor. We zijn er klaar voor, we gaan ons mini-mensje eindelijk ontmoeten.

In mijn vorige blog kon je lezen dat ik bewust voor flesvoeding heb gekozen en daardoor in eerste instantie bang was dat ik het welbekende moederinstinct zou missen. Want horen je hormonen je niet dolgelukkig te maken bij het vooruitzicht om borstvoeding te kunnen geven? Met alleen de kwestie fles- vs. borstvoeding hield mijn onzekerheid over mijn moederinstinct helaas niet op. Want nooit heb ik begrepen dat vrouwen uitkijken naar de bevalling.

Tijdens een bijeenkomst van mijn pufclub is er een lactatiekundige uitgenodigd die ons, mama’s in spé, de ins en outs van borstvoeding uit gaat leggen. Allereerst stelt ze zichzelf voor en vraagt ons vervolgens hetzelfde te doen en er bij te vermelden waarom we borstvoeding willen gaan geven. Vijf keer hoor ik mijn mede-puffers noemen dat het ze geweldig lijkt, dat het zo natuurlijk aanvoelt om borstvoeding te geven, dat de vrouw ervoor gemaakt is en dat het de beste start biedt die je je kindje kan geven, en dan ben ik aan de beurt: “Hey allemaal, ik ben Elle en ik heb ervoor gekozen om geen borstvoeding te geven.” Om me heen zes verbaasde gezichten, hoe kan dat nou, het is toch het meest natuurlijke wat er is?