8 jaar geleden
Gebrek aan moedergevoelens? Bevallen? NO please!
"Of ik op kijk tegen de keizersnede? Helemaal niet! Alsof een natuurlijke bevalling zo'n pretje is, dat lijkt me pas doodeng "
In mijn vorige blog kon je lezen dat ik bewust voor flesvoeding heb gekozen en daardoor in eerste instantie bang was dat ik het welbekende moederinstinct zou missen. Want horen je hormonen je niet dolgelukkig te maken bij het vooruitzicht om borstvoeding te kunnen geven? Met alleen de kwestie fles- vs. borstvoeding hield mijn onzekerheid over mijn moederinstinct helaas niet op. Want nooit heb ik begrepen dat vrouwen uitkijken naar de bevalling.
Voordat ik zwanger was, dacht ik dat dat gevoel vanzelf wel zou komen tijdens de zwangerschap. Toen ik eenmaal zwanger was en dit gevoel nog steeds ver te zoeken, dacht ik dat het wel zou komen tijdens de latere bezoekjes aan de verloskundige en de pufclub. Maar na alle informatie keek ik er nog steeds enorm tegen op. Voelde ik me goed voorbereid? Absoluut! Dacht ik dat ik in staat was om een kindje op de wereld te zetten? Absoluut! Keek ik er al naar uit? Absoluut NIET! Weer compleet tegen Moeder Natuur in, maar ik was opgelucht toen ik in week 36 te horen kreeg dat mijn kleine mannetje/meid via een geplande keizersnede geboren zou worden.
Filmpjes op internet waar je binnen een minuut een handje of voetje dan weer links en dan weer rechts bijna uit de buik ziet stoten vind ik erg bijzonder om te zien maar ook totaal onherkenbaar. Al zo lang ik de baby kon voelen, voelde ik slechts kleine schopjes onderin mijn buik. Verder had ik regelmatig last van mijn ribben aan de rechterkant. Bukken om mijn schoenen aan te trekken was al snel geen pretje meer, niet omdat mijn buik te groot was maar omdat het voelde alsof er een stok tussen mijn rechterheup en mijn ribben zat. Toen ik 29 weken zwanger was voelde de verloskundige dat de baby met het hoofdje naar beneden lag. Ik dacht, als zij het zegt, zal dat wel kloppen maar thuis zei ik meteen tegen manlief dat ik toch het gevoel had dat dit niet klopte, hoe konden die schopjes onderin anders verklaard worden? Tijdens een echo met 30 weken bleek mijn gevoel te kloppen, onze baby lag in stuit. De pijn in mijn ribben kon ook verklaard worden. Er drukte 24/7 een hoofdje tegenaan! De echoscopist zei dat kindjes nog vaak draaiden dus dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Tijdens een liggingsecho in mijn eigen verloskundigenpraktijk zou nog eens worden gekeken of het kindje gedraaid was.
Op de terugweg in de auto zei ik meteen al tegen mijn man dat de baby vast niet zou gaan draaien. Hij/zij had nog nooit meer bewogen dan de enkele schopjes en de hik die ik zo nu en dan voelde, verder was de baby de rust zelve. Eenmaal thuis gingen we meteen ‘aan de google’ om informatie te zoeken over stuitliggingen. Op verschillende sites en fora las ik over bezorgde mama’s-in-spe die in tranen thuis zaten omdat hun kindje in stuit lag. Was het zo erg dat mijn kindje in stuit lag? Had ik ook moeten huilen? Ik voelde me echter helemaal niet anders dan voordat ik het nieuws gehoord had.
Even vrolijk als altijd vertelde ik mensen dus, wanneer ze vroegen hoe het met mij en de baby on the way ging, dat het supergoed ging met mijn zwangerschap en dat mijn kindje in stuit lag. Waar ik me enorm over verbaasde waren de blikken die ik vervolgens kreeg. Mensen keken vol medelijden naar me en ik denk dat 9 van de 10 mensen me de –in hun ogen- aanmoedigende woorden “Ik hoop dat het draait!” toe riepen. Ik snapte echt niet waarom mensen voor mij hoopten dat het kindje zou draaien, ik hoopte dat zelf niet eens. Waarom niet? Geen idee, puur mijn gevoel.
Bij de verloskundige werd ik gewezen op de optie om een versie, oftewel draaipoging in het ziekenhuis te doen. Ik las over hoe dit in zijn werk zou gaan en wist meteen, dit gaan we dus niet doen! Een kindje uit je bekken scheppen, er vervolgens met man en macht aan gaan sjorren om het heeeel misschien te kunnen draaien. No way, voor al dat gehannes moet je toch echt met een beter slagingspercentage komen om mij te willen overtuigen ;)
Mijn gedachten hierover deelde ik weer tijdens de pufclub, de andere meiden konden zich dit goed voorstellen en droegen een andere manier voor om een poging tot draaien te doen, moxatherapie. In dezelfde week vroeg de verloskundige me of ik misschien naar een voetreflexoloog wilde gaan. Ik las dat er verschillende succesverhalen bestaan maar wist meteen, dat is niks voor mij. Ik ben daar veel te nuchter voor. Anderen denken; prachtig je helpt Moeder Natuur een handje door je lichaam en zenuwen te stimuleren. Ik denk alleen maar: Serieus, je laat mijn teen een sigaar roken en mijn baby draait? Of je drukt onder mijn voet en mijn baby draait? Als alle kwaaltjes zo snel verholpen zijn, waarom liggen we dan niet allemaal elke dag op de massagetafel?
Ironisch genoeg vond ik bovenstaande mogelijke oplossingen te zweverig, maar kwam de meest zweverige opmerking van mezelf: “Als de baby wilde draaien, dan had ie dat wel gedaan”. En zo voelde ik het echt, er was toch ruimte zat? Ik had een prachtige kwaalvrije zwangerschap en mijn baby leek het heel goed naar de zin te hebben, wie was ik dan om daar in de laatste weken van mijn zwangerschap nog aan te gaan tornen?
Zo bleven er nog twee opties over; een geplande keizersnede of een stuitbevalling. Nu heb ik al verteld dat een gewone bevalling me geen pretje leek, laat staan een stuitbevalling! De gynaecoloog vroeg meerdere malen of ik het zeker wist en ook mensen in mijn directe omgeving vroegen regelmatig of ik niet enorm op keek tegen de operatie. Als ik dan zei dat ik het wel zag zitten omdat ik nou ook niet bepaald naar een gewone bevalling had uitgekeken, moesten ze vaak lachen maar ik was bloedserieus! Het leek me helemaal niks om thuis te moeten wachten tot de weëen zouden beginnen of mijn vliezen zouden breken en dan na uren zwoegen en puffen misschien alsnog door middel van een keizersnede zou moeten bevallen. Ik had gelezen dat de kans daarop vrij groot is bij een stuitbevalling en bovendien had ik me goed ingelezen in hoe ze de geplande keizersnede in het lokale ziekenhuis uitvoeren. Ze halen kindjes door middel van een natuurlijke sectio. Wanneer ik daar over las, leek het helemaal geen kille operatie te zijn maar een prachtige ervaring. Ik ging er dan ook volledig ontspannen in en kijk er ook met een zeer goed gevoel op terug. Mijn ervaring deel ik dan ook graag met jullie in een volgende blog!
Aan mijn moedergevoelens twijfel ik trouwens helemaal niet meer, want zodra onze kleine meid geboren werd, bleek de navelstreng tweemaal om haar nekje omstrengeld. De gynaecoloog kwam me later op de dag dan ook niet alleen feliciteren met de geboorte van mijn dochter maar ook met mijn beslissing omdat de bevalling anders zeer waarschijnlijk in een spoedkeizersnede was geeindigd, een totaal andere beleving dan bij een natuurlijke sectio. Dus, een cliché is natuurlijk niet voor niks een cliché, ook van mij de wijze raad, luister goed naar je gevoel want Momma knows best!
Anoniem
Wat grappig om te lezen! Mijn dochter (2e kindje) lag stuit en ik zag echt enorm op tegen een keizersnede, had er een heel vervelend paniekerig gevoel bij! Precies het tegenovergestelde dus ;) Hier uiteindelijk wel Moxa gedaan en uitwendige versie gelukt! Een geweldige thuisbevalling gehad van krap anderhalf uur :) (eerste ook thuis in uur en 3 kwartier, die lag minder eigenwijs haha) Gelukkig is iedereen anders en altijd naar je eigen gevoel luisteren! Mooi als dat allemaal mag en kan.
Mama_daisy_n
O jeetje, als ik jou verhaal zo lees, herken ik mezelf wel een beetje erin. Op het moment 24 weken zwanger, en mijn kindje ligt vanaf begin al in de stuitligging en voel ook alleen de schopjes beneden en verder voel ik niet dat het kindje draait of iets. Zelf moet ik mij nog goed gaan inlezen over de komende bevalling/keizersnee, maar ik kijk er nog niet echt naar uit. Wel zal ik blij zijn als mijn kindje er is, aangezien ik geen fijne zwangerschap heb ( bekken, rug en banden klachten, veel pijn). Goed om te lezen dat jouw gevoel heeft geklopt en je daardoor geen spoedkeizersnede heb gehad. Zet mijn wel gelijk aan het denken.
Annemiek2
Dankje, soms is het lastig inschatten hoe een geschreven woord overkomt. Ik hoop voor je dat als er een volgende keer komt dat je dan weer zo op je gevoel kan vertrouwen. Hopelijk zegt je gevoel dat je gewoon kan bevallen. Eerlijk is eerlijk een keizersnee is niet niks en ik had liever mijn bevalling ook gewoon afgemaakt.
Anoniem
Bijzonder dat moeder(voor) gevoel, ergens wist je lichaam je te vertellen dat de keizersnede in jouw situatie noodzakelijk was. Ik zou ook nooit voor een stuitbevalling gegaan zijn of een draaipoging en snap zelfs je opluchting m.b.t het niet op de natuurlijke wijze (voor zover hier over gesproken kan worden) hoeven te bevallen. En uitkijken naar de bevalling.. Eh nee.. Danku.. Ik ben 3 keer bevallen, waarvan 1 keer dmv een ongeplande keizersnede. Toen had ik ook de hele tijd zo'n onderbuikgevoel dat het niet zou gaan. Zoonlief lag dwars en op het einde instabiel en daalde niet in. Ook niet tijdens de bevalling zoals de verloskundige voorspelde. En dat werd dus na een hoop proberen uiteindelijk een keizersnede (leuk na urenlange weeën etc). Qua herstel zou ik absoluut gaan voor de natuurlijke bevalling, als het enigzins kan zou ik dat doen. Maar in jou situatie heb je zeker de beste keuze gemaakt naar mijn idee.