Gebrek aan moedergevoelens? Borstvoeding; NO please!!

Tijdens een bijeenkomst van mijn pufclub is er een lactatiekundige uitgenodigd die ons, mama’s in spé, de ins en outs van borstvoeding uit gaat leggen. Allereerst stelt ze zichzelf voor en vraagt ons vervolgens hetzelfde te doen en er bij te vermelden waarom we borstvoeding willen gaan geven. Vijf keer hoor ik mijn mede-puffers noemen dat het ze geweldig lijkt, dat het zo natuurlijk aanvoelt om borstvoeding te geven, dat de vrouw ervoor gemaakt is en dat het de beste start biedt die je je kindje kan geven, en dan ben ik aan de beurt: “Hey allemaal, ik ben Elle en ik heb ervoor gekozen om geen borstvoeding te geven.” Om me heen zes verbaasde gezichten, hoe kan dat nou, het is toch het meest natuurlijke wat er is?

Dit natuurlijke gevoel ken ik echter niet. Waarom niet? Geen idee, ik vind het prachtig als vrouwen borstvoeding geven, in het openbaar ook totaal geen probleem, maar ik? Alstjeblieft niet, ik moet er niet aan denken! Ik heb een tijd getwijfeld omdat ik (misschien door de borstvoedingsmaffia) gedacht heb dat borstvoeding geven ‘moet’ of in ieder geval als normaal gezien wordt. Tijdens de afspraken met mijn verloskundige werd mij meerdere malen gevraagd of ik borst- of flesvoeding wilde geven. Ik gaf aan dat ik twijfelde en er later op terug zou komen. 

Met 29 weken zwanger vroeg de verloskundige het weer, ik gaf aan voor flesvoeding te gaan, maar dat mijn ‘Halleluja-ik-ben-moeder-moment’ misschien wel zou komen zodra mijn kindje geboren zou zijn en dat ik dan wellicht alsnog voor borstvoeding zou kiezen. Een gevalletje van dat kan ik altijd nog beslissen. Tot mijn grote verbazing zie ik mijn verloskundige in mijn dossier zetten dat ik in eerste instantie wil proberen borstvoeding te geven. Huh? Gebeurt dit echt? Een beetje van mijn stuk gebracht ga ik naar huis waar ik vervolgens in een gigantische huilbui uitbarst. Ik ben boos en verdrietig want ik wil helemaal geen borstvoeding geven en wie is zij om mij dat wel op te leggen!? Vanaf dat moment weet ik het zeker; borstvoeding is niet voor mij weggelegd. Waarom niet? Ik kan het je niet uitleggen, voor mij voelt het gewoon ONnatuurlijk!

Met klapperende oren luisteren mijn mede-puffers naar mijn verhaal. Ik ben bang voor hun reacties, zullen ze me een slechte moeder vinden? En de lactatiekundige zal me wel helemaal een hopeloos geval vinden zeker? Maar dan gebeurt het tegenovergestelde, ze kunnen duidelijk merken dat borstvoeding mij en, onder het motto ‘blije mama, blije baby’, ook mijn kindje onrustig en waarschijnlijk ontevreden zou maken en juichen mijn beslissing daarom toe. Ze zeggen dat ze het goed vinden dat ik de tijd heb genomen om borstvoeding te overwegen. Sterker nog, wanneer de lactatiekundige haar verhaal met betrekking tot borstvoeding, aanleggen en kolven doet, blijk ik er al het meeste van af te weten. Dit is dan ook zeker geen overhaaste beslissing geweest maar een afweging. Een persoonlijke afweging die iedereen echt zelf moet maken.

De lactatiekundige vertelde dat 20% van de toekomstige mama’s er bewust voor kiest om flesvoeding te geven. Ik had dit percentage veel lager verwacht, ik schaamde me in eerste instantie zelfs voor mijn keuze omdat ik dacht dat ik misschien tot 5% van de mama’s behoorde. Toen ik dankzij dit cijfer en de reacties van mijn pufclub opgelucht thuis kwam, gaf manlief aan dat het eigenlijk belachelijk was dat ik opgelucht was. Dit hoorde toch helemaal niet nodig te zijn? Toen kwam het besef dat vrouwen die borstvoeding geven hier enorm trots op zijn en dat je er daarom veel over leest op internet en in tijdschriften. En dat er waarschijnlijk meer flesmama’s zijn die denken dat ze de enige zijn met ‘onnatuurlijke’ gevoelens en zich daarom maar op de achtergrond houden. Ik niet meer! Ik ben er trots op dat ik nu een prachtig en zeer tevreden meisje naast me in de wieg heb liggen. Ze groeit goed en schenkt me inmiddels meerdere keren per dag de mooiste lach die ik ooit heb gezien en dat is voor mij bevestiging genoeg. Ik heb voor ons de beste beslissing gemaakt!