In mijn vorige blog hebben jullie kunnen lezen dat mijn bezoekje bij de verloskundige eindigde in een teleurstelling omdat ze mij nog niet wilde strippen. Ik was inmiddels thuis lekker op de bank geploft en voelde wat steekjes/krampjes maar echt niets wat erop leek dat er iets gaande was verder. Manlief ging naar zijn werk en ik pakte voor de verandering de stofzuiger er nog maar eens bij. Toch zat het mij niet helemaal lekker en de krampjes kwamen echt om de 4/5 minuten. Ze deden totaal geen pijn, maar toch kreeg ik een warm gevoel van binnen. Zou de bevalling dan toch begonnen zijn. Maar niet teveel op hopen het kunnen ook voor weeën zijn of zou het komen omdat de verloskundige net nog heeft gekeken of ik ontsluiting heb? Ik besluit er toch even een telefoontje aan te wagen. Tijdens het toucheren had de verloskundige mij nog op het hart gedrukt dat als ik gestript zou worden er maar niet vanuit mocht gaan dat de bevalling direct op gang zou komen.

In mijn vorige blogs hebben jullie kunnen lezen dat wij een mooie dochter hebben gekregen. De eerste weken als kersverse moeder zijn echt op een roze wolk. Heel je wereld draait om je kindje en wat een heerlijk gevoel is dat. Het zwanger worden ging niet vanzelf helaas, maar na heel veel geduld was ze daar eindelijk. Inmiddels is onze prinses alweer ruim 1.5 jaar en ze ontwikkeld fantastisch. 

Om 12 uur krijgen we het seintje dat we lekker naar huis mogen. Heerlijk nu kan het genieten echt gaan beginnen. Eerst bellen we nog even de kraamzorg om door te geven dat het zover is. Helaas krijgen we de mededeling dat het erg druk is en dat er eind van de middag iemand langs komt om alleen even op te starten en dan kijken we morgen weer verder. Oeps... dat is even slikken. Kunnen we dit wel samen dan. Gelukkig is manlief erg nuchter en zegt " natuurlijk lukt dat! " nou vooruit dan maar op naar huis.

Daar ligt ze dan op mijn buik. Nooit verwacht dat je gelijk verliefd kan worden op zo'n klein hummeltje. Vooraf dacht ik dat ik het vies zou vinden al dat bloed enzo maar het kan me geen barst schelen. Jij bent van mij en jij hoort bij mij!! Je kijkt me aan met je grote donkere kijkers en ik kan alleen maar verliefd terug kijken. Ondertussen gaat de verloskundige de schade bekijken, maar ook dat kan me niets schelen al ben ik van voor tot achter uit gescheurd voor dit kleine wondertje heb ik alles over!! Gelukkig valt het mee, niet uitgescheurd alleen een paar schrammetjes. 

Na 39 weken en 4 dagen is het weer tijd voor een controle bij de verloskundige. Redelijk relaxt loop ik naar binnen en na een kort gesprekje mag ik gaan liggen om even naar onze kleine meid te luisteren. Alles klinkt prima. Mooi denk ik nog snel weer lekker naar huis. De verloskundige zegt ineens "O ja we zouden nog even urine nakijken." Dit was ik alweer helemaal vergeten ik voel me namelijk prima. Afgezien van de pijn in mijn rug die ik al heb sinds week 33 is er niets aan het handje. Vol goede moed loop ik naar het toilet. Als ik weer in de kamer aan kom gaat de verloskundige nog even mijn bloeddruk controleren. Ziet er keurig uit de hele zwangerschap was deze aan de lage kant, en nu is die zelfs iets hoger dan normaal maar niet schrikbarend. Ik denk nog zo dat hebben we gehad, kan ik nu lekker gaan we zouden immers nog even naar de baby winkel de laatste spulletje kopen. De urine wordt gecontroleerd en de verloskundige zegt dat ze het niet helemaal vertrouwd omdat er iets van eiwitten in zitten. Ze zal even overleggen met het ziekenhuis en zou mij die zelfde middag nog bellen of het nodig is om even een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis voor een CTG en wat bloedafname. "Is dat echt nodig, vraag ik nog?" Ik voel me prima. Maar wat moet dat moet.