Van niets aan de hand naar een sneltrein bevalling

Na 39 weken en 4 dagen is het weer tijd voor een controle bij de verloskundige. Redelijk relaxt loop ik naar binnen en na een kort gesprekje mag ik gaan liggen om even naar onze kleine meid te luisteren. Alles klinkt prima. Mooi denk ik nog snel weer lekker naar huis. De verloskundige zegt ineens "O ja we zouden nog even urine nakijken." Dit was ik alweer helemaal vergeten ik voel me namelijk prima. Afgezien van de pijn in mijn rug die ik al heb sinds week 33 is er niets aan het handje. Vol goede moed loop ik naar het toilet. Als ik weer in de kamer aan kom gaat de verloskundige nog even mijn bloeddruk controleren. Ziet er keurig uit de hele zwangerschap was deze aan de lage kant, en nu is die zelfs iets hoger dan normaal maar niet schrikbarend. Ik denk nog zo dat hebben we gehad, kan ik nu lekker gaan we zouden immers nog even naar de baby winkel de laatste spulletje kopen. De urine wordt gecontroleerd en de verloskundige zegt dat ze het niet helemaal vertrouwd omdat er iets van eiwitten in zitten. Ze zal even overleggen met het ziekenhuis en zou mij die zelfde middag nog bellen of het nodig is om even een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis voor een CTG en wat bloedafname. "Is dat echt nodig, vraag ik nog?" Ik voel me prima. Maar wat moet dat moet.

Ik ga onderweg samen met manlief naar de babywinkel en op de terug weg in de auto worden we gebeld. In het ziekenhuis willen ze mij toch graag even zien. Nou vooruit dan maar op naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen is het wachten wachten wachten. Gelukkig zijn we niet de enige en al snel ontstaat er een gezellig gesprekje met andere zwangere vrouwen in de wachtkamer. Eindelijk worden we naar binnen geroepen. Een lieve verpleegkundige installeert mij op een bedje en legt de CTG aan. Ook doet ze gelijk wat bloed prikken. De uitslag hiervan duurt ongeveer een uurtje zegt ze nog. Niets aan het handje want de CTG duurt ook ongeveer 45 minuten. De CTG ziet er prima uit en mijn bloed ook. Zo mooi dan kunnen we nu naar huis, maar dan komt de verpleegkundige met de opmerking " wij vinden uw bloeddruk wel een beetje aan de hoge kant en willen u graag morgen gaan inleiden" WAAAAT!!! Die had ik echt niet zien aankomen. Ik breek haast als ik bedenk dat nu mijn eigen verloskundige niet bij de bevalling aanwezig kan zijn. We hadden zo'n fijn gevoel bij haar, maar goed direct omschakelen het is niet anders!!

's avonds hebben we samen er nog een gezellige avond gehad. De laatste avond dat we samen thuis zijn!! De volgende ochtend om 07.30 uur melden wij ons wat gespannen in het ziekenhuis. Ze zullen eerst een ballonnetje plaatsen. Deze zal eruit vallen zodra er ontsluiting is. Bij het plaatsen blijk ik nog potdicht te zitten, maar met een beetje geweld toch het ballonnetje erin gekregen. Nu kan het lange wachten beginnen. We worden naar een kamer gebracht waar ik samen met nog een meisje lig. Zij wordt ook ingeleid en is inmiddels al aan de 3e dag bezig. Ik denk nog bij mijzelf, pfff...ik hoop niet dat dat bij mij ook zo lang duurt. Die dag probeer ik wat te ontspannen gaan manlief en ik even een rondje lopen en een broodje eten in het restaurant. Er gebeurd nog weinig. Als ik op en geve moment naar de wc moet en een beetje teveel mij best doe valt het ballonnetje eruit. Oeps...!! Ik loop naar de verpleegkundige om door te geven dat de ballon eruit is gevallen op het toilet. Ze zegt dat ze vandaag niets meer gaan doen en morgenochtend wel een nieuwe zullen plaatsen. Ik denk nog "Nou dat wordt helemaal niets meer vandaag!!" Manlief is het inmiddels ook wel zat in het ziekenhuis en vraagt of ik het erg vind als hij naar huis gaat om een beetje bij te slapen? Nee hoor ga maar lekker naar huis zeg ik nog. Morgenochtend zien we wel weer verder. Inmiddels is het 16.30 uur en er blijkt een verkeersinfarct te zijn in de stad. Dus in plaats van 20 minuten naar huis doet hij er 1.5 uur over. Hij stuurt dat hij thuis is en zo een pizza-tje zal bestellen en lekker naar bed gaat. Om 18.30 uur heb ik pijn in me rug van het hangen en besluit een lekkere douche te nemen (voor zover je lekker kan douchen in een ziekenhuis). Als ik terug kom op de kamer om 19.00 uur blijkt mijn moeder gezellig op visite te zijn en net als ik weer op bed wil gaan zitten om gezellig te gaan kletsen voel ik plop en breken mijn vliezen. Oke en nu????? Snel app ik manlief dat mijn vliezen zijn gebroken, hij vraagt of hij terug moet komen naar het ziekenhuis?! Euh....ja graag!! 

Na het breken van mijn vliezen komen gelijk de weeën op gang. Oke zo voelt het dus NIET FIJN!!!! Gelukkig gaat de terug weg naar het ziekenhuis een stuk sneller en is manlief er alweer. Helaas voor de pizza koerier die staat waarschijnlijk voor een gesloten deur nu. Die was hij even vergeten af te bellen. De weeën komen gelijk regelmatig om de 3 minuten ongeveer. We worden naar een verloskamer gebracht waar ik vraag of mijn moeder lekker naar huis wil gaan want die was er nog steeds. De weeën storm is inmiddels opgang gekomen en vraag of het mogelijk is om een ruggenprik te krijgen. Dat is mogelijk, maar de anesthesist is nog even bezig in de OK, dus moet nog even wachten. Dat wachten duurt lang en na 3 uur komt er dan eindelijk iemand mij verlossen. (dat dacht ik tenminste). De ruggenprik zat voor geen meter en het enige wat verdoofd was, was mijn rechter bil. Voor het zetten van de ruggenprik hebben ze nog even gekeken hoeveel cm ontsluiting ik had en dat was toen 6cm. Dat gaat best snel dus. Nadat de anesthesist weg is om 22.30 zeg ik om 22.45 dat ik zo'n druk heb om te poepen. Manlief drukt op de bel en verpleegkundige komt eraan. Ik vertel wat ik voel en ze zegt dat kan niet want een kwartier geleden had je pas 6cm. Ik weet toch wel wat ik voel!!!!! Maar er wordt niet gekeken en ze gaat weer weg met de mededeling je moet puffen!! Ja hallooo ik doe niet anders. Manlief heeft daarna nog 2 keer op de bel gedrukt maar niemand wilde even kijken. Om 23.00 uur was de overdracht van verpleegkundige en om 23.05 toen we voor de 4e keer op de bel hadden gedrukt kwam er een nieuwe verpleegkundige zich voorstellen. "O...mevrouw ik zie het al dit zijn duidelijk pers weeën ik ga de verloskundige oppiepen". Helaas voor mij was zij nog even bezig met een andere bevalling en moest ik nog een half uurtje wachten. Eindelijk om 23.30 uur kwam de verloskundige en werd alles in gereedheid gebracht voor de laatste loodjes. Om 23.45 uur mocht ik gaan persen. Maar he wacht eens, waar zijn mijn pers weeën nou?? Al die tijd heb ik ze weg moeten puffen en nu zijn ze weg. De verloskundige zegt nog op de volgende wee mag je mee duwen en ik denk wee?? Welke wee? Nouja dan maar op gevoel. Na 18 minuten persen is om 00.03 uur onze lieve knappe dochter Feline ter wereld gekomen. 

Sorry dat het verhaal zo lang is geworden. In een volgende blog zal ik vertellen hoe het is gegaan na onze bevalling en hoe het nu gaat met onze lieve meid.