Het is weer een tijdje geleden dat ik mijn gevoelens en gedachten met jullie deelde. De afgelopen jaren waren turbulent, verdrietig, pijnlijk en soms een beetje depressief. Vooral het laatste jaar was erg zwaar. Ik heb veel steun gehad aan het schrijven tot er een breekpunt kwam en ik de woorden niet meer op papier of op het beeldscherm kon zien. De depressie was terug. Om het verder zakken in die diepe gitzwarte put te voorkomen, moest ik stoppen. Ik moest me proberen op andere dingen in het leven te focussen, hoe moeilijk dit ook was. 

De gynaecologe van afgelopen zondag, stond in de ''weekendstand'' volgens mij. Wat een pin van een wijf, kan ik wel stellen. Voor de zoveelste keer leg je jezelf helemaal bloot, letterlijk en figuurlijk. En dan wordt er zo met je om gegaan. Met ''zo'' bedoel ik dan; koud, zakelijk, afstandelijk en bot. Daar zit je in deze situatie toch niet op te wachten. Iedere keer wanneer je in die stoel ligt,  met je benen wijd en de eendenbek binnen handbereik hoop je. Je hoopt op ontwikkeling en positief nieuws. 

Vorige week was ik jarig. Ik werd 29 jaar. Altijd al de droom gehad om op deze leeftijd al moeder te mogen zijn. Helaas is dit nog niet gelukt en mag dit nu nog niet baten. Toch probeer ik te genieten van alle baby`s om me heen, hoe moeilijk en confronterend dit vaak ook is. Mij lukt het niet en bij sommige mensen is het pats boem binnen no time raak! Erg frustrerend en ''boosmakend''. Weet niet of ''boosmakend'' een woord is, maar voor mij nu wel. 

Ruim een week heb ik mezelf niet veel op Social media begeven, ook niet op Mamaplaats. Ik was erg afwezig en in mezelf. Het is weer een hele strijd voor een ei! Gisteren wilde ik na het ziekenhuisbezoek eigenlijk graag mijn ervaringen en frustraties delen, maar ik was gewoon even erg moe van alles. 

Persoonlijk gezien zal ik al blij zijn als ik ooit moeder mag worden. Door mijn PCOS zal dit misschien nog een lange tijd niet gaan gebeuren en een heel proces worden. Toch zijn er echt mannen en vrouwen die duidelijk hun voorkeur aangeven welk sekse hun baby zou moeten hebben. Ik vind dit erg bizar. Een kind neem je niet, maar krijg je. Straks krijgen we nog in een verre toekomst een computer waar je de kenmerken in kan vullen, waaraan je baby moet voldoen. Bruine haren, blauwe ogen, slank, absoluut geen rood haar, kleine neus, geen sproeten etc. Je drukt op enter en daar rolt een baby uit. Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig. Alsof je zoiets programmeert! Waar is het verrassingseffect gebleven en de dankbaarheid. Je mag al blij zijn om kinderen te mogen krijgen. Met nadruk op MOGEN!

Na de vorige teleurstelling van het pogen om nu wel het eitje te laten bevruchten, moeten we ons gauw weer omschakelen. Hoe moeilijk dit ook is... het liefst kruip je in je eigen bubbel en zit je de hele dag te janken als een klein kind op de bank, onder een fleece kleedje. Toch weet je, we moeten verder. We moeten weer vooruit kijken. 

Gisteren op het werk. Ik zat op het toilet, rond 20.00 uur. Mijn collega`s gingen net aan de koffie en ik dacht voordat ik me bij hen voeg, ga ik maar weer naar de wc. Voor de zoveelste keer de afgelopen twee dagen. Het lijkt wel een obsessie te worden.