Diepe treurnis, diepe teleurstelling!

Gisteren op het werk. Ik zat op het toilet, rond 20.00 uur. Mijn collega`s gingen net aan de koffie en ik dacht voordat ik me bij hen voeg, ga ik maar weer naar de wc. Voor de zoveelste keer de afgelopen twee dagen. Het lijkt wel een obsessie te worden. 

Ik zou donderdag op vrijdag ongesteld moeten worden, als mijn cyclus zou kloppen. De eerste kloppende cyclus van mijn leven. Onze eerste poging met de injecties. Het zag er positief uit. Mijn lijf reageerde goed op de injecties (Gonal f en Ovitrelle). Eindelijk een mooi ei en dus een eisprong. 

Een paar dagen na de ovulatie begon ik al veel last te krijgen van weeïge menstruatiepijn. Ik dacht misschien is mijn lichaam zich klaar aan het maken voor de zwangerschap en zijn alle banden zich aan het oprekken. Toen ik donderdagavond op de bank lag tegen mijn maatje aan, kreeg ik ontzettende last van extreme pijn in mijn onderbuik en onderrug. Op het toilet had ik een paar druppels rosé. Verder niets. Ik begon direct te huilen en verloor steeds beetje bij beetje de hoop en het vertrouwen. Als het hierbij zou blijven, kon ik mezelf nog wel bijeen rapen om verder te hopen op goed geluk. Maar als het zich zou doorzetten tot een echte menstruatie, zou ik niet weten hoe ik mezelf weer moest oprapen. Vrijdagochtend toen ik wakker werd, was mijn buik bijzonder rustig. Wederom de opbouwende hoop. Op het toilet, na het plassen had ik met afvegen, lichtbruin rosé bloed, maar een paar drupjes. Toch bouwden de krampen zich langzaam op toen de dag steeds verder vorderde. Continu de spanning in je lijf, je hersenen die niet stil staan en alleen maar bezig zijn met hopen dat je zwanger bent. Op een bepaald moment kun je jezelf gewoon zwanger denken, omdat je het zo graag wilt. Wat een terror-week, was het weer. Toen ik dus gisteravond op het werk was en naar het toilet ging, kon ik wel door de grond zakken. De menstruatie had zich doorgezet. Ik voelde me zo intens verdrietig en teleurgesteld. Reëel gezien, was het natuurlijk ook wel erg bijzonder dat het met de eerste keer spuiten raak zou zijn. Maar we zijn natuurlijk al best een lange tijd bezig en hebben vaker dit soort momenten van afwachten en hopen meegemaakt. Het is echt KILLING! 

Ik weet nog dat ik naar mijn collega`s liep en door de knieën zakte aan tafel. ''Ik ben geloof ik ongesteld geworden.'' waren mijn woorden. Verder weet ik dat ik gehuild heb als een klein kind. Overal om me heen voelde ik handen en armen om me heen van mijn lieve collega`s. Ondanks de diepe teleurstelling en het intense verdriet, van het gevoel weer te hebben gefaald en dat het weer niet is gelukt, voelde ik een enorme warmte en liefde van hen om me heen. Collega`s huilden samen met mij en een andere collega pakte me stevig vast. Ze zit momenteel in een relatiecrisis en samen huilden we, maar ieder om zijn eigen verdriet en het invoelend vermogen van elkaar naar elkaar. Het was een bijzonder moment. En het voelde ondanks de hartpijn die ik voelde enorm bijzonder. Dit moment zal ik altijd koesteren. Mijn collega`s leven ontzettend met ons mee. 

Terug naar huis in de auto, was ik diep in gedachten verzonken. Ik wilde alleen maar naar huis, naar mijn geliefde, mijn maatje. Mezelf helemaal wegstoppen in zijn armen op zijn borst. Samen huilen en er voor elkaar zijn. Ik had mijn wederhelft al op de hoogte gebracht door middel van een kort whatsappje met alleen maar huilende emoticons in het berichtje. Ik kreeg huilende smiley`s terug. En het berichtje dat we er samen door heen komen en dat wij samen het allerbelangrijkste zijn. Dat had ik echt nodig. Soms voel ik me echt waardeloos als vrouw, het mooiste wat een vrouw zou kunnen is een baby laten groeien in haar buik en deze baren. Iets van jullie samen, voor de toekomst. Ons vlees en bloed. Er kwamen angsten in mijn hoofd, wat als het nooit zou lukken. Wat als ik hem niet kan geven wat hij zo verdient. Ik heb deze angsten aan hem laten weten. En na een heftig emotioneel gesprek met veel tranen, weet ik het zeker. Wij komen hier samen uit. Ik hoop dat het voor ons ooit ook zo mag zijn. Misschien niet aankomende maand, of de maand erop. Maar ik probeer langzamerhand weer uit de neerslachtigheid te komen en weer te vertrouwen. Te vertrouwen op onze hoop op een goede afloop. Wat betreft onze liefde, zit het helemaal goed. Daar is geen twijfel over mogelijk. Zolang we samen goed kunnen praten en ons verdriet kunnen uiten naar elkaar toe, komt het goed. 

Vandaag wil ik mezelf nog even down en zielig voelen, maar morgen wil ik weer opstaan met een positief gevoel. Wat positiviteit is zowel erg belangrijk voor lichaam en geest. Daar ben ik van overtuigd. Nu zit ik op de bank met de beentjes omhoog en ben mijn verhaal van me af aan het typen op Mamaplaats. Wat ben ik blij dat dit blog bestaat. Al mijn gedachten en gevoelens kan ik opschrijven, zonder dat ik me geremd voel. Ook al klinken sommige zinnen en gevoelens misschien wat achterlijk, ik voel ze even zo. En wat ben ik blij dat ik hier de vrijheid krijg om dit te ventileren. Dat steunt me en geeft me kracht. We Sisters have to stick together. En we moeten elkaar steunen. Moederschap is toch het mooiste wat er is en dat gun je toch iedereen!