Een pin van een gynaecologe... SERIEUS!

De gynaecologe van afgelopen zondag, stond in de ''weekendstand'' volgens mij. Wat een pin van een wijf, kan ik wel stellen. Voor de zoveelste keer leg je jezelf helemaal bloot, letterlijk en figuurlijk. En dan wordt er zo met je om gegaan. Met ''zo'' bedoel ik dan; koud, zakelijk, afstandelijk en bot. Daar zit je in deze situatie toch niet op te wachten. Iedere keer wanneer je in die stoel ligt,  met je benen wijd en de eendenbek binnen handbereik hoop je. Je hoopt op ontwikkeling en positief nieuws. 

Normaliter heb ik zo mijn twee vaste dames die dit fertiliteitstraject volgen, maar in het weekend zal de gynaecoloog die op dat moment weekenddienst heeft, het overnemen. Ze zal vast een prima gynaecoloog zijn, maar niet voor mij. Ik ben een echt gevoelsmens en zij is naar mijn inzicht een echte doener. Ik kan alleen niet begrijpen dat zulke artsen als vrouwenarts werken. En vooral niet wanneer je iemand behandeld met een vruchtbaarheidsprobleem. 

Ik werk zelf in de zorg als verzorgende op een afdeling met dementerende ouderen. Hierbij is invoelend vermogen, warmte, zachtheid en een luisterend oor ontzettend belangrijk. Ook op de afdeling gynaecologie is dit zo. Het voelde voor mij echt zo van, de in en er weer zo snel mogelijk uit. De gynaecoloog wil weekend houden. Ze baalt dat ze moet werken. Mijn moeder was voor de eerste keer mee. En voor haar was het dan ook allemaal best overweldigend. Toen we uit het ziekenhuis liepen, de frisse lucht tegemoet, begon ze zelf over ''de pin van de gynaecologe''. Expertise heeft ze wel. Nu nog een hart. Een hart voor haar patiënten. Misschien heeft ze deze wel. Maar laat ze deze totaal niet zien! Ik vond het fijn dat mijn moeder haar hetzelfde had ervaren als ik. Toch had ik een kut gevoel na dit bezoek in het ziekenhuis. Voor ons is dit traject onwijs belangrijk en heftig, het is dan ook fijn dat hier begrip voor wordt getoond. Gelukkig was mijn moeder bij me om me mentaal te steunen. Ik kwam waar ik voor kwam en dat doel bleef ik voor me houden. En dit blijf ik dan ook doen.

Afgelopen dagen waren erg zwaar voor mij, ik zakte echt een beetje weg in een zwarte diepe put. Ik was bang dat ik er niet meer uit zou kunnen klimmen. Veel discussies en onzekerheden gevoeld en gehad met mijn geliefde. Ik begon zelfs mijn liefde in twijfel te trekken. Ik begon overal aan te twijfelen, wat altijd zo zeker was geweest. Na veel gesprekken met mijn wederhelft, veel tranen, geschreeuw en twijfels ben ik erachter wat daar weer achter zit. Angst, onwijze angst om hem te verliezen. Het mooie wat we altijd hebben gehad samen en waar we hard voor hebben gewerkt. Uit zelfbescherming begon ik muurtjes op te trekken en kreeg ik zelfs gedachten, om te stoppen met dit alles. Met onze relatie, met het ''babyproces''. Om vervolgens mijn backpack in te pakken en alles en iedereen achter me te laten. Wat als ik de liefde van mijn leven, geen gezin kan geven!!!! 

Gelukkig was daar mijn kanjer, die compleet door me heen weet te prikken en me al langer kent dan vandaag. Hij wist precies de vinger op de zere plek te leggen. ''Het is niet jouw schuld. We blijven proberen, samen kunnen we dit aan. Hoe lang het ook duurt. Ik blijf bij je! Ik ga niet bij je weg! Jij bent het allerbelangrijkste. Jij bent de liefde van mijn leven. Jij bent het enige wat ik wil. Jij maakt mij gelukkig. Natuurlijk hopen we dat we als gezin een toekomst hebben, maar jij en ik is het belangrijkste. Samen komen we hier uit.'' Deze woorden heeft hij meerdere malen moeten herhalen, ik kon het maar niet geloven. Maar nu het allemaal is ingedaald, kan ik de woorden ook echt weer voelen. Wat ben ik dankbaar voor mijn kanjer. 

Vandaag ben ik wederom voor een inwendige echo geweest, om te kijken of er al groei was in de eitjes. Waar het vorige week kansloos leek, lijkt het nu vol met kansen te zitten. Twee eitjes zijn door het ophogen van de Gonal F zo gegroeid dat ik morgen weer terug moet naar het ziekenhuis. Misschien mogen we morgen wel de Ovitrelle zetten en kunnen we uitrekenen wanneer we het weer kunnen proberen. Vandaag was ik alleen en dit gaf me de mogelijkheid om even met A. te praten over hoe het nu met dit traject gaat. Hoe het met mij gaat en of ik het nog wel trek. Het gaat met momenten wat minder. Ze geeft aan dat het mogelijk is om met een psychologe hierover te praten of met de dames van de fertiliteit. Ik geef aan dat ik daar meer voor voel, ik heb geen zin in weer een nieuw gezicht. Ik weet überhaupt niet of mijn behoefte daar wel ligt, maar nu weet ik dat het in ieder geval een mogelijkheid is. Dit geeft rust en vertrouwen. Ik heb wel een uur bij haar gezeten en we hebben een prettig en opbouwend gesprek gehad. Ik liep met een prettig gevoel de behandelkamer uit, hier kan ik weer op teren. 

Wat gek eigenlijk, dat de ene dag het er zo zwart uit kan zien. Vandaag niet. Vandaag schijnt de zon. Niet alleen buiten, maar ook echt in mijn hart. Althans er gloeien wat zonnestralen. Het hele in de zon, moet nog komen. Ik ben dankbaar voor het gesprek wat ik heb gehad met A. En onwijs dankbaar dat ik in ieder geval de ware liefde en de liefde van mijn leven heb. Dat kan niet iedereen zeggen. Momenteel zitten we samen op een denderende trein, die maar door en door gaat. Hopelijk zal deze trein steeds langzamer gaan rijden. Om zo te stoppen en op een mooie eindbestemming te komen. Zolang we elkaar maar hebben.