Confronterend! Alles en iedereen vermijden!

Na de vorige teleurstelling van het pogen om nu wel het eitje te laten bevruchten, moeten we ons gauw weer omschakelen. Hoe moeilijk dit ook is... het liefst kruip je in je eigen bubbel en zit je de hele dag te janken als een klein kind op de bank, onder een fleece kleedje. Toch weet je, we moeten verder. We moeten weer vooruit kijken. 

Echter is het heel lastig om het los te laten, ook omdat ik momenteel om me heen alleen maar baby`s zie. Iedereen word zwanger en loopt met een dikke buik, of achter de kinderwagen. Het liefste mijd ik die personen, maar ik weet dat dit niet gezond zou zijn. Daarom sleep ik me van de bank af en ga toch maar naar dat feestje. Het feestje waarvan ik weet dat een lid van de carnaval plots zwanger is en ik een paar maanden terug nog met haar gepraat heb. Toen moest ze nog niets van baby`s weten. Daarom maakt het me boos, misschien onterecht, maar zo voel ik het nu eenmaal. Ik heb helemaal geen zin om sociaal te doen. Ik ben dan ook van plan om bij mensen aan tafel te gaan zitten waar ik me prettig voel. Hopelijk heeft mijn vriend een mooi plekje uitgekozen. 

Ik kom wat later op het feestje aan en zie tot mijn teleurstelling dat we aan tafel zitten met dat desbetreffende lid. Van het beginpunt tot die tafel, zorg ik ervoor dat ik eerst aan het idee kan wennen en kan aarden. Dit doe ik door eerst met een goede carnavalsvriend te kletsen. Ze vraagt hoe het met me gaat en ik begin te vertellen. Ze weet waar we mee bezig zijn en dat het allemaal niet lukt zoals wij dat willen en hopen. Ik voel me gesteund en gesterkt. Dan komt mijn wederhelft naar me toe en weet waar ik moeite mee heb. Ik zie in zijn ogen dat hij het ook moeilijk vind. Samen lopen we naar de tafel en begin met het feliciteren met haar zwangerschap, ook aanstaande oma en opa feliciteer ik. Dat was de eerste stap, dit was erg lastig voor me. Verder heb ik ook geen gesprekje aan kunnen knopen, want dit viel me te zwaar. Eerst even aftasten en afstand bewaren. Ik probeer me af te leiden door gesprekken aan te knopen met andere gasten op het feestje, maar toch word mijn blik steeds naar haar buik getrokken. Ik probeer onopvallend haar buikje te ontdekken en zie al een kleine bolling. Ik begrijp niet waarom ik mezelf dit aandoe. Maar ik kan er niets aan doen. Tussendoor kijk ik met regelmaat mijn geliefde aan en zie ik dat hij mij ook al aan het aankijken was. We knijpen in elkaars handen en zie een glinstering van verdriet in de ogen van mijn schat. 

Het doet me pijn, maar we moeten verder. Vanavond om 20 u zal ik weer moeten starten met spuiten. Dit betekent een snelle omschakeling voor ons. Het is ook wel weer prettig om verder te kunnen, om weer bezig te zijn met de toekomst. En niet meer te hoeven afwachten. Die k....tweek zal volgende maand weer komen. En daar zie ik nu al tegenop. Toch ga ik iets voor achten in de avond naar het toilet. Ik trek me terug op de wc van het feestzaaltje. Gelukkig is er niemand. Het is erg confronterend om die spuit weer klaar te maken. De eenheden in te stellen op 50 een huidplooi te pakken en weer te darten. Op het moment dat ik de eerste spuit weer leeg in mijn buik, is het weer een feit. Poging nummer 2 wat spuiten betreft. Het voelt bitterzoet. 

Iedereen om me heen, behalve mijn vriend en de mensen die een soortgelijke situatie hebben meegemaakt als ik, proberen me gerust te stellen. Ik kan soms zo woedend worden om bepaalde opmerkingen. Vooral de opmerking dat ik het toch moet proberen om het los te laten. Zijn ze van de gekke of zo. Hoe denken ze dat ik dat moet doen. Zij staan niet in mijn schoenen, in onze schoenen. Ik ben degene die steeds moet spuiten, 10 dagen achtereen. Ik ben degene die alle last van de hormonen heeft. De ongemakken van al die inwendige echo`s. Steeds weer geconfronteerd word met dat mijn lichaam niet doet wat hij moet doen. Het gevoel dat mijn lichaam me in de steek laat. Ik weet dat het allemaal goed bedoeld advies is, maar ik hoop wel dat ze realiseren dat dit mij alleen nog maar verdrietiger maakt. 

Wat wel helpt is heel simpel! Gewoon een arm om me heen en de woorden wat klote of wat kut voor je. We zijn er voor je en we hopen met je mee. Die helpen! Je kunt niet oordelen en advies geven, over iets waar je geen ervaring mee hebt. Althans zo werkt het niet bij mij. 

Nu proberen we weer met alle positiviteit die we in ons hebben te kijken naar de volgende poging. Een geruststelling is dat ik de vorige keer een mooi ei had met Gonal F. Hopelijk deze keer ook weer! Let`s pray!