Af en toe sta ik stil bij de namen die gegeven kunnen worden als je voor een kindje zorgt die niet biologisch van jou is. Stiefmoeder, bonusmoeder, tweede moeder, nep moeder, cadeau moeder, reserve moeder. Zo zijn er denk ik nog wel een paar te bedenken. 

Niet zo vaak kijk ik naar mijzelf zonder verbeterpunten. Tuurlijk zie ik goede dingen, maar vaak denk ik ook aan dingen die er beter zouden kunnen. Vanavond stond ik stil bij de afgelopen jaren en mijn zelfgemaakte achtbaan. Ik bedacht mij toen “ik ben zo fucking trots op mijzelf”. Ja, hoppa. Echt trots. 

Sinds ongeveer een week zit ik thuis. Werk heeft kantoren gesloten en aangegeven dat ik vanuit huis verder moet werken. Prima. Thuiswerken met een (nu nog) baby van bijna 1 jaar. Ik moet zeggen dat dit een enorme uitdaging is, maar het heeft ook wel weer iets. Een lief, klein smoeltje die de hele dag om je heen rond dwarrelt in haar eigen taal. Daar maak ik gebruik van! Samen zingen, dansen, extra veel knuffelen. 

Op 21 maart was het dan zo ver. Ons kleine meisje Marley werd geboren, na 9 maanden haar bij mij gedragen te hebben. Het mooiste gevoel ter wereld, dit gevoel is van tevoren niet in te denken.