Marley & me in tijden van corona

Sinds ongeveer een week zit ik thuis. Werk heeft kantoren gesloten en aangegeven dat ik vanuit huis verder moet werken. Prima. Thuiswerken met een (nu nog) baby van bijna 1 jaar. Ik moet zeggen dat dit een enorme uitdaging is, maar het heeft ook wel weer iets. Een lief, klein smoeltje die de hele dag om je heen rond dwarrelt in haar eigen taal. Daar maak ik gebruik van! Samen zingen, dansen, extra veel knuffelen. 

En toch maak ik mij zorgen. Zorgen om Marley en haar luchtwegen. Dat kleine lieve smoeltje heeft in december al een keertje in het ziekenhuis gelegen, omdat ze toen het RS had. Daarna een keer longontsteking. Je word door alles wat er nu gebeurd toch wel bang. Bij elk kuchje of hoestje gaan mijn nekharen overeind staan en ben ik bang dat ze iets heeft. Mijn ervaring met doktoren het afgelopen jaar zegt nu wel dat ik moet blijven vertrouwen op mijn eigen gevoel. Ook al is het beangstigende gevoel van buitenaf wat steeds blijft knagen. Ik zeg regelmatig tegen mijzelf, blijf rustig. Kijk naar haar, zie je iets opvallends. Is ze benauwd? Nee. Oké en nu ademhalen. 

Afgelopen zondag was het helaas wel zo ver. Marley kreeg koorts, 39.2. Ik moet zeggen dat toen bij mij wel alarmbellen gingen rinkelen, want ja Corona. Snot, heel veel snot en dus koorts. De dag erna was het gelukkig weer weg en kon ik het wat beter loslaten. Totdat er een hoest bij kwam kijken twee dagen geleden. Snot & hoesten. Toch weer lichtelijke paniek. Heeft Marley het nu? Wat gaat er gebeuren als het wel zo is en Marley naar het ziekenhuis moet. De ergste scenario’s gaan dan door je hoofd heen. Tenminste, door mijn hoofd. Kenneth is hartstikke nuchter en maakt zich geen zorgen, tenminste dat zegt hij. Of het is om mij te kalmeren. Aan de ene kant is dat heel vervelend soms, omdat ik dan van alles zie en hij niet. Aan de andere kant houdt het mij met beide benen op de grond en word ik vaak genoeg door hem terug gehaald als ik weer allerlei angstige scenario’s door mijn hoofd haal. 

Hoe het er nu uitziet heb ik mij dus ook echt gek zitten maken. Gistermiddag haalde ik Marley uit bed en begon ze keihard te huilen. Meestal als ik haar afleid stopt dit wel, maar nu ging het door. Alle afleiding hielp niet en ik was op een gegeven moment wel een beetje ten einde raad. Oké, laatste redmiddel, een fles en dan toch even samen op bed liggen. Het hielp! Marley werd stil en viel in slaap. Werd na een halfuur weer gillend wakker en viel daarna bij mij op mijn borst in slaap. Terwijl ze bij mij heerlijk lag te slapen gingen er allerlei dingen door mijn hoofd heen. Heeft ze pijn? Wat als ze pijn heeft, ben ik dan een slechte moeder dat ik nu niet bel naar de huisartsenpost? Mijn gevoel zegt echter dat ze niet benauwd is. Danyk, we hebben afgesproken dat we naar het gevoel zouden luisteren. 

In de avond kwam ik erachter dat Marley dus enorm rode billen had. Oké schatje, nu snap ik het. Bij één aanraking schreeuw je het van de daken en als mama jou nu vasthoudt onder je billen doet dit pijn. Logisch. Daarnaast kwijlde je enorm en begon je op jouw aapje te bijten. Dus oké, vooralsnog geen alarmbellen en is het allemaal te verklaren. 

Marley, ook al ben je wat chagrijniger en voel je je minder goed, de tijd die we nu samen meer door kunnen brengen doet me goed. Samen douchen, wat we al lang niet meer gedaan hadden. Samen zingen, dansen, spelen en vooral lachen. Wat een heerlijke lach heb je. Tussendoor werken en nog meer genieten. Nu even niet naar buiten, wat je super jammer vind. Ik houd ervan hoe je dat dan duidelijk maakt door op het raam te gaan slaan en “daaa” roept en met je handje de lucht ingaat. We genieten van elkaar, extra veel nu we zoveel samen zijn.

Zaterdag alweer 1. Jammer genoeg geen feestje. Denk vooral jammer voor mama. Je hebt het gelukkig toch nog niet door. Sowieso gaan we een taartje eten en zullen we met opa, oma, je oom, tantes en je nichtjes bellen en kun jij de telefoon kusjes geven en kijken of er iemand achter de telefoon zit. 

We doen het goed samen lieverd, blijf gezond. Papa en ik houden van je.