Mijn zelfgemaakte achtbaan

Niet zo vaak kijk ik naar mijzelf zonder verbeterpunten. Tuurlijk zie ik goede dingen, maar vaak denk ik ook aan dingen die er beter zouden kunnen. Vanavond stond ik stil bij de afgelopen jaren en mijn zelfgemaakte achtbaan. Ik bedacht mij toen “ik ben zo fucking trots op mijzelf”. Ja, hoppa. Echt trots. 

Hoe ik hierop kwam? Vorig jaar ben ik bevallen van onze prachtige dochter Marley. Mijn eerste biologische kindje, Kenneth zijn tweede. Wat een ongelooflijk gevoel kwam er op me af. Een gevoel van geluk zoals ik dat nooit eerder gekend had, maar ook een onzeker gevoel. Een beangstigend gevoel. Alles goed willen doen, maar alles is nieuw. Daarbij kwam de volgende vraag in mij op: ‘hoe ga ik dit doen met twee kinderen?’ Een kleine new born. En een peuter van drie jaar, met een bonk vol energie. Het allerliefste jongetje die ongeveer drie jaar geleden in mijn leven gekomen is en die mij tot bijna fulltime (bonus) mama gemaakt heeft. Een jongetje die opeens onze aandacht moet delen met zijn zusje. 

De volgende vraag die bij me opkwam was: ‘hoe ga ik dit doen met twee kinderen, terwijl ik lichamelijk helemaal niet in staat ben om voor twee kinderen te zorgen?’ In mijn eerste blogje heb ik uitgebreid geschreven over mijn borstabcessen avontuur en ik kan je vertellen, dit in combinatie met twee kinderen, een man, gemiddeld 4 uur slaap per nacht door het kolven + voeden en een huishouden is echt niet makkelijk. 

Ja, het was pittig en het is vaak nog steeds pittig. Inmiddels hebben we echt onze draai gevonden en ben ik trots op hoe we dit als gezin doen. De geluksmomenten stijgen zo ver boven de pittige momenten uit. 

Na deze gedachtegang over afgelopen jaar ging ik verder terug in mijn hoofd. Toen ik naast mijn studie als bijbaan bij de Media markt werkte, heb ik Kenneth ontmoet. Laten we het erop houden dat het begin van onze relatie niet zonder slag of stoot van start is gegaan. Mega verliefd op een man met een kind, zelf nog wonend in de binnenstad van Alkmaar met vier huisgenoten, studerend en een bijbaan. Ja, dit was even andere koek. Na een halfjaar gaan samenwonen en na een jaar kwam Joey plotseling bij ons wonen. Totaal onverwacht voor ons beiden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op dat moment even moest slikken. 23 jaar en dan fulltime voor een peuter zorgen. Gelukkig konden Kenneth en ik hier goed over praten. Al vrij snel wist ik dat ik dit lieve jongetje echt niet in de kou kon laten staan en dat ik hier samen met Kenneth voor wilde gaan. Hij verdient een warm thuis met alle aandacht, rust en stabiliteit. En zo had huize Warnars-Dekker een lief peutertje die zich aansloot bij ons huishouden. Jeetje, wat een achtbaan was dit voor ons. Alles moest geregeld worden en dit ging niet makkelijk (ik bespaar de details). 

Ondertussen verhuisden we naar een ander gedeelte van Alkmaar, een ruime woning met tuin. Super fijn om eindelijk een écht huis te hebben. Na een jaar kwam eindelijk duidelijkheid en rust, de rechter gaf een klap op de zaak en Joey’s hoofdverblijf was definitief bij ons. In dit jaar werd ik zwanger van lieve Marley. Een zwangerschap en bevalling waar vele vrouwen van dromen. Dit realiseer ik me heel vaak. Het allerliefste wezentje op aarde gezet waar we echt elke dag zó van genieten.

Vanuit deze gedachte ging ik naar de gedachte dat ik super trots mag zijn op mijzelf. Het is niet altijd even makkelijk om een samengesteld gezin te zijn en het is zeker niet altijd makkelijk om een (bonus) mama te zijn, maar het is wel echt het mooiste samengestelde gezin wat ik ooit heb mogen wensen en ik ben een trotse (bonus) mama.