Men noemt mij wel eens 'brekebeentje'. Nu valt het de laatste tijd wel mee, maar vroeger had ik altijd wel wat. Zo raakte ik als kind een stukje van m'n tand kwijt bij een duik in een ondiep zwembad, brak ik m'n pols tijdens het rolschaatsen, m'n duim tijdens het snowboarden en waarschijnlijk ergens een keer m'n pink, scheurde ik m'n enkelband bij het volleyballen, raakte m'n andere pink uit de kom bij een toiletbezoek in de kroeg (haha), lag ik tot 5 keer toe in een operatiekamer, waardonder zelfs een keer in Frankrijk, waardoor gips, krukken, echo's, CT's, MRI's en hechtingen mij niet onbekend zijn. Gelukkig blijft het tegenwoordig bij een gekneusde vinger of een wondje hier en daar, een oude blessure die soms weer om de hoek komt kijken of een ander mankement van niet al te serieuze aard.

Ik werkte 40 uur per week. Minimaal. Al ruim 10 jaar. En dat was prima. Aan de werkjes die ik echt leuk vond, besteedde ik in de avonduren graag nog wat extra tijd en bij alle werkgerelateerde borrels en feestjes was ik aanwezig.

Eerder deze maand werd Jelle 9 maanden. Voor hem niet anders dan elke andere maand die hij bij z'n prille leventje kan optellen, maar voor de moeder schijnt het toch een soort van mijlpaal te zijn.