EHBO bij baby's en kinderen. Je kunt het maar beter eve

Men noemt mij wel eens 'brekebeentje'. Nu valt het de laatste tijd wel mee, maar vroeger had ik altijd wel wat. Zo raakte ik als kind een stukje van m'n tand kwijt bij een duik in een ondiep zwembad, brak ik m'n pols tijdens het rolschaatsen, m'n duim tijdens het snowboarden en waarschijnlijk ergens een keer m'n pink, scheurde ik m'n enkelband bij het volleyballen, raakte m'n andere pink uit de kom bij een toiletbezoek in de kroeg (haha), lag ik tot 5 keer toe in een operatiekamer, waardonder zelfs een keer in Frankrijk, waardoor gips, krukken, echo's, CT's, MRI's en hechtingen mij niet onbekend zijn. Gelukkig blijft het tegenwoordig bij een gekneusde vinger of een wondje hier en daar, een oude blessure die soms weer om de hoek komt kijken of een ander mankement van niet al te serieuze aard.

Het waren vooral de vakanties, waar altijd wel iets gebeurde. M'n moeder had dan ook standaard een EHBO-doos mee op reis, want het zou gek zijn geweest als die een jaar niet gebruikt werd. Voor mij.

Nu zeggen ze dat Jelle deels ook mijn genen heeft, zeker 50%..

Ik denk dat hij nog geen paar weken oud was, toen ik soort van zenuwachtig werd omdat er zoveel zou kunnen gebeuren met dat kleine lijfje, terwijl ik geen idee had wat ik dan zou moeten doen. Ja, uit intuïtie verricht je bepaalde handelingen en kan ik me ook nog wel het een en ander herinneren van de EHBO-cursus die ik notabene in groep 8 van de basisschool gevolgd heb. Maar toch zat het me niet lekker. Zeker als je dan een bericht leest van een Brabantse peuter van 1,5 die onlangs stikte in een pannenkoek. En de ruim 140.000 kinderen die jaarlijks op de Spoedeisende Hulp belanden door een ongeluk in of om het huis.

Slik..

Zodoende besloot ik de cursus ' EHBO voor baby's en kinderen' te gaan doen. Ik kreeg korting bij de organisatie waar ik ook mijn zwangerschapscursus had gevolgd, dus dat kwam mooi uit. De cursus bestond uit een online theoriedeel, waarbij je vanuit huis een reeks lessen kon volgen en na elke les wat vragen moest beantwoorden. De cursus werd afgesloten met een eindtoets, waarbij je eenvoudig het een en ander aan antwoorden terug kon zoeken, en dus eigenlijk niet kon zakken. Met het theoriecertificaat op zak kon je je inschrijven voor de praktijkles, een halve dag ergens op een locaties in Nederland.

Zo vertrok ik vrijdagochtend naar Hoofddorp..

Bij de locatie aangekomen werd je direct geconfronteerd met Tim. Een pop die eruit zag als een jongetje van een jaar of 6, die levensloos op de grond lag. Gedurende de ochtend speelden we verschillende scenario's waarbij een van de cursisten het initiatief moest nemen om Eerste Hulp te verlenen bij Tim. Dit alles zo realistisch mogelijk. Met een nep-telefoon die naast je lag, waar zogenaamd 112 op de speaker stond, een bandje dat het geluid van een sirene naspeelde, een trainings-AED apparaat en een trainer/acteur die best heel erg z'n best deed om alles zo echt mogelijk te laten lijken door Tim danwel de alarmcentrale te imiteren.

Dan kun je de week ervoor alles nog zo uitgebreid mogelijk gelezen en bestudeerd hebben, als je daar zo zit heb je geen idee meer hoe vaak je ook alweer moest beademen versus die hartmassage, of die kinlift bij kinderen nou wel of niet met de nek naar achteren moest en wat als er mogelijk kans is op nekletsel waardoor je hem niet in de stabiele zijligging mag leggen, maar Tim begint te braken en daardoor tegelijkertijd ook kan stikken... Wat heeft dan prioriteit? HELP!! Oh, en had iemand 112 al gebeld..?

Ik vond het al met al best heftig, die arme Tim..

Na een korte sessie over verband aanleggen, open botbreuken, 3e graads verbrandingen en secondary drowning (HELP!!), vervolgden we de ochtend met de categorie baby. Daarvoor had de trainer 2 baby-poppen meegenomen die ongeveer even groot waren als Jelle, maar dan een keer of 5 minder zwaar. Toch moet ik zeggen dat me dat iets minder aangreep dan die arme Tim, misschien omdat ik inmiddels al even aan de situatie gewend was. Of misschien omdat ik vroeger zelf poppen had van een dergelijk grootte.. Een levenloze pop zo groot als Tim, had ik echter nooit gehad.

We oefenden de sandwichgreep, die je gebruikt bij verstikking. Een scenario waar ik toch wel het meest bang voor ben. In zo'n geval houd je een baby dus om-en-om op zijn buik en zijn rug, waarbij je hem afwisselend 5x op de rug slaat versus 5x hartmassages geeft. Ik geloof iets van 4,5 centimeter. Nou, doe dat maar eens als je kind nog bij kennis is..! Zijn borstkas 4,5 centimeter indrukken. Het zal je instinct wel zijn, die daar in zo'n geval iets minder over nadenkt.

Ook reanimatie bij baby's kwam nog even aan de orde, maar ook dat was iets minder realistisch en confronterend dan bij die arme Tim. Het was wel even oefenen trouwens. Want beademen mag dan niet zo hard als bij kinderen. gelukkig had Baby een apparaatje op z'n rug, die een zoemer liet horen als je te hard blies en een alleraardigst vogelgeluidje maakte als je het goed deed. Gelukig kun je op zo'n pop oneindig oefenen.

Uiteindelijk bleek je aanwezigheid en deelname aan de oefeningen ook meteen garantie tot slagen, dus keerden we aan het einde van de ochtend allemaal huiswaarts met de mededeling dat we ons - door het Nederlandse Rode Kruis erkende - certificaat konden downloaden. Fijn, die kennis konden we maar mooi in onze zak steken.

Ik hoop dat ik m'n kennis niet al te vaak hoef te gebruiken, dat het blijft bij een klein verbandje of een pleister hier en daar. Ik hoop vooral dat ik nog weet wat ik wel moet doen in het geval van een kritieke situatie, m'n geheugen is namelijk niet al te best.. M'n moederinstinct en intuïtie zullen me dan vast een handje helpen. En anders zeker wel die dame van 112, aan de andere kant van de lijn.

Dat uiteindelijk bleek dat ik de kosten van de cursus ook nog eens vergoed kreeg via m'n aanvullende verzekering, was helemaal mooi meegenomen!