Hoera! Die eerste 9 maanden heb ik overleefd.

Eerder deze maand werd Jelle 9 maanden. Voor hem niet anders dan elke andere maand die hij bij z'n prille leventje kan optellen, maar voor de moeder schijnt het toch een soort van mijlpaal te zijn.

Negen maanden op, negen maanden af.

Het is een bekend gezegde en houdt simpelweg in dat je niet alleen negen maanden moet zien door te komen met alle beperkingen van het zwanger zijn, maar dat je daarna ook nog eens negen maanden nodig schijnt te hebben om daarvan te herstellen. Zelf dacht ik lichamelijk na een week of twee wel weer de oude te zijn (op m'n conditie en overtollige kilo's na), maar geestelijk bleek dat ook bij mij wel even anders te liggen. Natuurlijk is het moederschap heerlijk en absoluut een verrijking van mijn leven, maar tot op de dag van vandaag lig ik nog wel soort van in de knoei met mezelf.

Iets met emoties

Vooral de eerste maanden kon ik overal om huilen. Of iets verdrietig was, of juist grappig. Over iets wat op de televisie voorbij kwam, gewoon om helemaal niets, maar vooral om alles wat met Jelle te maken had. Gek, dat je ineens aanloopt tegen hele andere gevoelens die je voor een persoon kunt hebben. Anders dan die voor je ouders, je zus of je vriendinnen, anders dan de gevoelens voor je eigen vriend. Nu gaat het om je eigen kind, waar je koste wat het kost het beste voor wilt. Zeker de eerste weken kon ik het niet aanhoren als hij verdrietig was, als ik niet in staat was om hem te troosten. Ik wilde hem op die momenten dan ook het liefste bij me hebben, vond het zelfs moeilijk om het troosten aan mijn eigen moeder over te laten..

Eigenlijk geldt dat nu nog steeds, als ik eerlijk ben. Gelukkig blijkt Jelle een heel makkelijk kind, huilt hij nauwelijks en slaapt hij prima. Toch blijft het lastig om mijn gevoel van onrust te bedwingen, als Jelle niet kan slapen, ontroostbaar is of om een onverklaarbare reden gedrag vertoont dat ik niet gewend ben.

Oh, en vergeet die emoties niet, die ineens om de hoek komen kijken als je je kleintje voor het eerst achterlaat bij de crèche, of de eerste keer dat hij gaat huilen als je weg gaat (die moet nog komen), als je moet wennen aan hoe het er bij je schoonouders aan toe gaat, de dagen waarop je vindt dat hij te weinig slaap krijgt, als je een belletje krijgt dat hij ziek is, er iets anders speelt dat niet helemaal gaat zoals je gehoopt had of als je gewoonweg zelf te weinig slaapt krijgt. AARGH! #help

Die eeuwige strijd..

Mijn gewicht. Dat is wel een dingetje, want ook daar ben je (meer dan) 9 maanden druk mee om die weer op het juiste niveau te krijgen. Dat geldt voor mij, althans. Direct na m'n bevalling had ik een enorme drive om daar zo snel mogelijk weer mee aan de slag te gaan. Na 2 weken liep ik een eerste rondje dorp en zag meteen een uitdaging om dat rondje elke week een stukje groter te maken. Na 4 weken zwom ik 60 baantjes in het zwembad, na een week of 6 mocht ik van de verloskundige officieel weer rustig sporten en pakte ik de bootcamps bij Mom in Balance weer op en na 8 weken begon ik weer met m'n trainingen bij m'n nieuwe volleybalclub in het dorp. Een vliegende start, zo leek het.

Toen werd het winter, was m'n verlof ten einde, was buiten zijn niet meer zo fijn en eindigde m'n drive om back-in-shape te komen in de kast. Of eigenlijk was die drive was er nog wel, maar was ik vooral druk om een weg te vinden in m'n nieuwe leventje, waar Jelle, werk en Dennis op dat moment even centraal stonden. Een verhuizing en verbouwing in het vooruitzicht, de behoefte om vrienden en familie te blijven zien, een nieuwe baan. Sporten pastte daar op dat moment even niet meer bij.

Op die verbouwing en verhuizing na, zal de rest van de situatie voorlopig ongewijzigd blijven, maar probeer ik nu wel meer balans te vinden en prioriteiten te stellen. Dat ik zeker ook genoeg tijd neem voor mezelf, met name om te sporten. In een verleden is al eens geconstateerd dat ik dat gewoon nodig heb om een leuker mens te zijn, meer energie te hebben voor mezelf, m'n werk en de mensen om me heen en nu dus ook om het gewicht terug te krijgen dat bij mij hoort en waar ik me goed bij voel..

Nu we in Amsterdam wonen zijn er - op (hard)loopafstand - gelukkig weer genoeg mogelijkheden om van die overtollige kilo's af te komen.

Een gezin te managen

Je hoort wel eens moeders die roepen dat ze gezinsmanager zijn, de hippe variant van thuisblijfmoeder. Stiekem eigenlijk heel terecht, er valt ook heel veel te managen. Binnen no-time leer je zoveel mogelijk ballen in de lucht houden. Een baby voeden terwijl je in de pan roert en aan de telefoon zit; no problem. Je bent er elke dag, een groot deel van de dag, mee bezig: zijn er nog genoeg luiers in huis, wat eten we vanavond en wat eet Jelle, wie past er morgen op en hebben we al oppas voor volgende week, moeten we z'n voedingsschema alweer aanpassen, wat nemen we allemaal mee als we dit weekend weg gaan?

Ook daar leer je gelukkig mee om gaan, in die eerste 9 maanden. Althans, je went eraan dat er een persoon bij is gekomen die nog niet zelfstandig kan denken of z'n eigen dingen kan regelen. Wat jij voor de eerste zoveel jaren van z'n leven moet doen en waar jij verantwoordelijk voor bent. Maar volgens mij is dat een gave die moeders er gewoon gratis bij krijgen, bij die baby. Want volgens mij gaat me dat ondanks alles best prima af, wordt die kleine dreumes er met de dag leuker op en lukt het mij steeds beter om van hem en ons nieuwe leven als gezin te genieten!

Zolang ik niet vergeet om ook een beetje voor mezelf te blijven zorgen.