Hoewel ik er eigenlijk niks meer over wil horen of lezen, wil ik het toch even delen. Die lockdown he, wat je daar ook van vind. Iedereen is dat binnenzitten nu toch wel zat?

Voor een vervolg op deze blog maak ik een sprong van twee jaar terug in de tijd.

Deze blog is geen (direct)  vervolg op mijn vorige.

Leuke verrassing op koningsdag. Een pakketje luiers van #Bumblies. Dus bij deze namens Yuna 'Dank je wel Mamaplaats!'

Toen ik het minuscule streepje op de test had ontdekt, wist ik niet wat ik moest doen.

Deze maand zijn we verhuisd naar ons tijdelijk onderkomen en dat is , jawel bij mijn vader in huis. Hij heeft een grote zolder en daar maken we de komende maanden onze stek van.

Het wordt langzaamaan een beetje saai om elk verhaal te beginnen met het feit dat het weer niet gelukt was, maar helaas was dit wel zo. Het was weer niet gelukt. Ik was weer ongesteld geworden.

Ik had twee maanden rust gehouden en vond het wel welletjes. Ik wilde dit jaar nog zwanger worden. Dus ik wilde weer beginnen met de iui. B. vroeg zich af of het verstandig was maar we deden het. Eind oktober toog ik weer naar het ziekenhuis. Met frisse moed, en dit keer zal ik me niet uit het veld laten slaan. De echo’s vielen mee, ik had er maar twee nodig en toen konden we al een rijp eitje zien. Blijkbaar werden we er steeds beter in of mijn cyclus werd eindelijk wat regelmatiger, dat was waarschijnlijk de oorzaak. Ik gebruikte ook geen ovulatie testen meer dat was met die echo’s niet nodig en dat gaf ook rust. Omdat de eitjes mooi op tijd groeide was een hormoon spuit niet nodig wat ook fijn was maar ook altijd wat onzeker want hoe weet je dan zeker dat het eitje echt springt op het moment van de IUI of er net voor of na wat ook nog prima is. Dat was een kwestie van vertrouwen in zowel de gynaecoloog als in mijn lijf. In die laatste was ik het vertrouwen wel een beetje kwijt geraakt , en sinds dat te vroeg gesprongen ei was het vertrouwen in de techniek en kennis van de artsen ook niet ontzettend groot meer. Maar hoop doet leven dus we gingen ervoor.

Dat ont-stressen klinkt natuurlijk leuk maar ik vind het lastig. Al viel er een last van me af nu ik niet meer naar het ziekenhuis hoefde en daar geen vrij meer voor hoefde te vragen