Bevallings verhaal Yuna Skye

Voor een vervolg op deze blog maak ik een sprong van twee jaar terug in de tijd.

Ik zal mijn zwangerschap overslaan. Deze verliep redelijk vlot op zwangerschapssuiker en bekkeninstabiliteit na. Maar ach, daar kon ik tussen het verhuizen door prima mee leven. Ik lees hier vaak bevallingsverhalen en vind het leuk om na mijn vorige blogs ook mijn bevallingsverhaal te delen. 

Op zaterdag 23 september (ik was toen 41 weken zwanger) verloor ik een slijmprop. Ik was niet in paniek, maar dacht: nu gaat het eindelijk komen! We hebben 's middags zelfs nog naar een nieuwe auto gekeken buiten de stad. Ik had nergens last van, alleen een wat zeurderig gevoel. 's Avonds ben ik in een warm bad gegaan en ik appte een vriendin dat ik dacht dat het nu echt begonnen was. Ik weet nog dat mijn moeder allerlei methodes bedacht om de bevalling te versnellen, voetreflex massage en dat soort gedoe. Maar ik wist dat het niet lang meer zou duren. 

Die nacht sliep ik onrustig en de hele zondag lag ik op bed met een filmpje en de weeëntimer. 's Middags om 16.00 kwamen ze om de 5 minuten en belde ik de verloskundige. 2 cm ontsluiting. Ze ging weer. "Dit zijn voorweeën", zei ze. "Bel maar als het heftiger wordt." Ik voelde me een beetje een aansteller, omdat ik bij voorween al best last had. Dus ik hield mijn mond. Tot 's nachts twee uur. Het ging niet meer, de weeën bleven maar komen en ik maakte B. wakker: "Je moet bellen, ik moet naar het ziekenhuis denk ik". Ik was heel relaxd, maar toen B. vroeg wie hij moest bellen, kon ik hem wel slaan. 

Maar hij belde en ze kwam. "4 cm ontsluiting jullie mogen naar het ziekenhuis." Yess! nu gaat het beginnen dacht ik. Ik trok snel iets aan en wachte bekende totdat B ook zover was. De verloskundige reed vast vooruit. Eenmaal daar kon ik moeilijk stil blijven liggen, de verloskundige bood me aan in bad te gaan en belde een kraamhulp om me bij te staan. Ria heette ze, ik had veel aan haar. Ik heb mijn hele bevalling niet gepraat en zat helemaal in mijn eigen bubbel. Ria pufte met me mee als ik het ritme even kwijt was. B. zat naast me maar kon niks voor me doen, ik moest dit klusje zelf klaren, goed samenwerken met mijn lichaam. 

Ik weet niet precies hoelang ik in dat bad gelegen heb. Ik denk van 3 tot 6 ongeveer. Eruit komen was een ramp. Lopen lukte amper. Ik moest weer dat bed op om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. 8cm. Oke dat schoot lekker op. De verloskundige prikte mijn vliezen door, zodat het vruchtwater wegstroomde en de laatste 2 cm ook snel kwamen. Ik zei dat ik het niet meer leuk vond en dacht dat ik moest persen . Dat mocht gelukkig ook. Wat een gedoe was dat zeg! 

Ik moest persen bij een wee, maar wist niet of er nu wel of geen wee was. Ik deed maar wat. Ik was zo uitgeput, dat ik tussen het persen door in slaap viel. B., de verloskundige en Ria moesten erom lachen. Ik reageerde niet. Ik perste weer, viel even weg en perste weer. Er waren haartjes te zien, maar ik kreeg haar niet verder naar buiten geperst. De verloskundige ging hulp halen. Achteraf bleek dat de gynaecoloog mij weeënopwekkers wilde geven, maar de verloskundige weigerde dat en zei dat ik op was. 

De baby moest er nú uit. De harstlag van de baby daalde en er kwam met spoed een knip. Ik vond het allemaal prima. Er kwamen zoveel artsen en assitenten de kamer in rennen dat de ruime verloskamer meteen gevuld was. Twee mensen pakten mijn benen. Ik lag nog steeds bloot, maar daar dacht ik op dat moment niet aan. Een wee, een knip (voelde ik niks van) en toen ineens zweefde er een baby boven me die ik automatisch aanpakte. "Oh, wat voelt dat gek!", zei ik, en daarna: "He, daar ben je eindelijk!" "Dit is Yuna", zei ik tegen de verloskundige, die glimlachte. Iemand anders legde haar aan de borst en ze dronk meteen. Wat een gek gevoel. Wat is ze glad. Hoe ziet ze eruit? Ik probeerde haar hoofdje te zien. Ze was prachtig pikzwart haar en een schattig neusje. Het mondje van papa's kant, wat me aan mijn schoonvader deed denken.

Ik scheen nog een keer te moeten persen, oja de placenta, gelukkig ging dat na een keer of drie persen goed. Toen konden ze beginnen met hechten. De vrouwelijke gynaecoloog sprong een stukje achteruit, er spoot bloed op haar jas en schoenen, en ze moest een meeting in. "Oh sorry", zei ik en iedereen lachte. Wat gek was, was dat de gynaecologen tijdens het hechten wisselden, omdat de eerste een meeting in moest. Ze vroegen me ook van alles, maar ik reageerde niet. Ik was klaar en wilde van mijn baby genieten. Mijn mooie kleine Yuna Skye. Geboren op 25 september 2017 om 7.55 uur. 50 cm lang en 3360 gram. Blakend van gezondheid. Mijn geluk kon niet op.