Haar bruiloft werd haar uitvaart
18-03-2023 zou een heugelijke dag worden, het liep helaas anders...
Juni 2022
Ze kwam mijn huiskamer binnen lopen. Ik zag dat ze geen goed nieuws had..'De artsen kunnen niets meer doen', zei ze.
'Maar, maar.... ' stotterde ik.
'Niets', zei ze treurig.
'Maar ook geen chemo meer?'
'Ja, ik kan nog een chemo doen, maar dat is om mijn leven te verlengen. Ik mag daar nog even mee wachten maar ik word niet meer beter.'
Ik omhelsde haar en zocht naar de juiste woorden.
'Hoelang heb je nog?'
'Dat kan de arts niet zeggen maar gemiddeld zou het 2 jaar zijn. maar ik ga voor de 10 jaar!'
'Precies, de artsen hebben het misschien wel gewoon mis..' Terwijl ik het zei, hoorde ik het mijzelf zeggen, tuurlijk zouden de artsen het niet mis hebben. Maar ik wilde zo graag iets van hoop geven.
Ik leerde haar kennen toen wij 6 jaar geleden ons huis kochten en zij mijn buurvrouw bleek te zijn. Ik was zwanger van de tweeling en had net mijn rug gebroken en toen zij daarvan hoorde, hielp zij mij waar ze maar kon. Haar drie meiden zaten bij mijn kinderen in de klas, dus ze draaide haar hand er niet voor om om mijn kinderen naar school te brengen en op te halen.
Nadat Florian overleed was ze er elke dag en ze is nooit meer weggegaan. Onze vriendschap werd intens en onze kinderen speelden altijd bij elkaar.
Toen ik in augustus 2020 geopereerd werd aan mijn gebroken rug, kreeg ik niet lang daarna een berichtje van haar man. Zij was met spoed opgenomen en geopereerd. Darmkanker met uitzaaiingen in de lever.
Dapper onderging ze de operatie en chemo.
In 2021 werd ze schoon verklaard. We hebben het nog gevierd! Om de drie maanden kreeg zijn een controle en nu was het juni 2022 en uit het niets was het terug en kon er niets meer gedaan worden.