Dagboek van een moeder met een ziekenhuistrauma

Florian die zo boos werd toen hij het kapje opkreeg vlak voor zijn hart-operatie. Hij spartelde met zijn armpjes en beentjes. Het gevoel daarna: je kind achterlaten aan volstrekt vreemden en het uren wachten in het Ronald McDonaldhuis.

Toen wij eindelijk gebeld werden trof ik hem met tientallen slangetjes aan op de IC,  zijn buikje was nog helemaal roze van het desinfecterende middel. Dit was 8 weken voor zijn overlijden… als ik wist wat ik nu weet, had ik dit hem nooit aangedaan.

En nu zou Celeste dus geopereerd worden.. aan buisjes en neusamandelen wel te verstaan.. een iets ander niveau dus tja.. waarom maakte ik mij zo druk… 

Ik nam mijzelf heilig voor om mij sterk te houden en er voor Celeste te zijn. Het ging om haar en niet om mij.

Toch voelde ik mijn hart kloppen, had ik buikpijn en kreeg ik geen hap door mijn keel. 

In de auto zong Celeste vrolijk mee en riep steeds vrolijk dat de dokter haar oortjes ging maken.. in haar eigen taal dan. Ze praat en hoort slecht.

Ik probeerde mee te zingen maar voelde ook de tranen achter mijn ogen prikken. ‘Niet huilen Mir, denk aan Celeste,’ sprak ik mijzelf weer boos toe. 

Het ging goed totdat wij ons melden bij de dagopname  en de verpleegkundige mij uitlegde wat er allemaal ging gebeuren. 

De tranen rolden over mijn wangen.

‘Het is altijd spannend hè, zo’n eerste operatie,’ zei de verpleegkundige lief.

‘Mijn zoontje heeft een hartoperatie gehad, dus het is niet mijn eerste keer,’ antwoordde ik zachtjes.

‘Oh wat heftig, hoe gaat het nu met hem?’

 ‘Hij is overleden.’

‘Oh wat verschrikkelijk, dan is dit extra spannend voor je. We gaan lief voor je zijn! Het komt goed!’

Ik knikte en herpakte mijzelf en kleedde Celeste uit en deed haar pyjama aan. 

En toen kwam het wachten.. het wachten op de arts. Celeste was nog steeds vrolijk en op het moment dat wij werden opgehaald liep ze vrolijk met de arts mee.

De artsen en verpleegkundigen vroegen lief of het met mij ging en legden uit wat er ging gebeuren. Op dat moment dacht ik alleen maar: ‘doe het nu maar gewoon. Ik wil weg hier.’

Ik was misselijk van de spanning. Ik kon de ziekenhuislucht niet verdragen, alles schreeuwde in mij dat ik weg wilde. Wederom vermande ik mijzelf en sprak met Celeste over eenhoorns. Glitter-eenhoorns wel te verstaan, terwijl het kapje op haar mond werd gehouden. Al snel was ze weg. 

Iemand liep met mij mee naar de gang. Het wachten ging boven verwachting prima.  Na een kwartier mocht ik komen en lag Celeste op haar bedje, te huilen. Een goed teken. Alle spanning verdween in mij en ik knuffelde haar.

Nog geen kwartier later had ze alweer praatjes en wilde ze rondlopen. Toen de arts een verslag kwam uitbrengen vroeg ik of wij misschien al naar huis mochten. De arts begreep mijn vraag en zei dat het mocht. En zo liepen wij nog geen uur later na de operatie hand in hand naar de auto.. en zong Celeste hetzelfde liedje als op de heenweg. Alsof er niet was gebeurd! Zelf had ik er nog wel een tijdje last van:-).

Nu hopen of het heeft geholpen! Op mijn Instagram zal ik jullie op de hoogte houden!

Liefs Mirjam