Hoe ga ik dit ooit redden?

‘‘Maar dan moet Celeste 5 dagen naar kinderopvang en de kinderen zijn dan ook vijf dagen weg. Ik heb ze amper gezien tijdens de zwangerschap en doordat Florian altijd in het ziekenhuis lag, heb ik ze ook geen aandacht kunnen geven. Ik wil ze om mij heen hebben.’'

Ik brak mijn rug tijdens de zwangerschap van de tweeling, doordat ik van de vliering 2 meter naar beneden viel. Op dat moment kon ik niet worden geopereerd. Dat zou na de bevalling pas gebeuren.

Na de geboorte van de tweeling bleek zoontje Florian tot ons grote verdriet allemaal afwijkingen te hebben, plus het syndroom van Down. Weken lag hij in het ziekenhuis en als hij naar huis mocht was dit voor korte duur omdat hij dan weer verkouden werd en zuurstof nodig had. In Leiden werd hij geopereerd aan zijn hartje. Omdat ik mijn tweeling zelf voedde en Florian maar liefst 9 specialisten had moest ik elke dag wel een keer naar het AMC, LMUC of het Spaarne Gasthuis. Gelukkig waren de vooruitzichten goed en zou Florian helemaal herstellen. Tot dat het 15 december werd. Florian was weer eens verkouden. Ik zette hem in de auto en reed naar de spoedpost maar toen ik hem uit de auto haalde bleek hij overleden te zijn. Een uur lang hebben ze tevergeefs hem geprobeerd te reanimeren.

Mijn knulletje, opeens weg. Ik was verscheurd door verdriet.. en vergat de pijn in mijn rug. De maanden gingen voorbij, maar plotseling werd de pijn steeds erger.

Na een röntgenfoto bleek een ruggenwervel verbrijzeld te zijn en mijn rug was 3 centimeter verzakt Het was eigenlijk een wonder dat ik geen dwarslaesie had opgelopen. Een keer vallen was al genoeg geweest om verlamd te raken!

De artsen in het ziekenhuis vertelden er gelijk bij dat een operatie 50% kans op een slechte afloop zou hebben. Dit durfden zij niet aan. Gelukkig vond ik in Nijmegen een ziekenhuis dat het wel aandurfde. Het zou een loodzware risicovolle operatie worden met een revalidatietijd van 9 maanden tot een jaar!

‘Zal ik de operatie maar afzeggen?’

‘Je kan niet eens een halfuur zitten of staan van de pijn,’ merkte Tom liefjes op.

Niet veel later stapte een buurvrouw binnen. Ik legde haar het probleem uit.

‘Waarom nemen jullie dan niet een au pair!’

‘Dat is toch hartstikke duur!’

‘Nee dat denkt iedereen maar doordat je kost en inwoning aanbiedt betaal je nog maar 500 euro per maand.’

‘Zo weinig? En hoeveel uur kan ik haar dan inzetten?’

‘Ze mag 32 uur werken. Dit kun je zelf een beetje inplannen.’

‘Maar dan zit ik de hele tijd met een vreemde in huis!’

‘Je moet het gewoon als een nichtje zien, het au pair bureau regelt een match maar regelt ook dat de au pair met andere au pairs omgaat. In het weekend zijn ze meestal weg.’

‘Maar wat als het geen match is?’

‘Je gaat net zolang in gesprek met aan au pair totdat het goed voelt, het au pair bureau regelt de rest.’

‘Oh wow dat klinkt als het ei van Columbus! Ik keek Tom aan, maar hij vond het toch een inbreuk op zijn privacy.

Maar wij wilden wel in gesprek komen met iemand. We kozen voor een au pair uit Zuid Afrika.

Zij spreken vaak al een beetje Nederlands en dit vonden wij fijn voor kinderen. Alhoewel ik inmiddels ook hoor hoe fijn het is wanneer een au pair Engels spreekt. De kinderen leren hierdoor veel sneller de Engelse taal te beheersen.

Binnen een week had het au pair bureau al twee matches gevonden. Wij planden een online meeting in en beide meisjes leken ons heel leuk. Toch kozen wij voor Marune, haar moeder was onlangs overleden en hierdoor kreeg ik extra het gevoel haar een leuk jaar aan te willen bieden. Ook Tom was gelukkig helemaal om.

Wij maakten van een lege kamer een geweldig appartementje waar ze zich altijd terug kon trekken en waar zij zich hopelijk veilig voelde. Drie maanden later was het zover. Op Schiphol wachtten wij haar op.

En daar kwam ze aan. Ze was erg zenuwachtig. Later vertelde zij dat zij in Zuid-Afrika niet eens alleen naar buiten kon. Dit was een enorme stap voor haar dus.

Met de kinderen was er gelijk een klik en met ons ook.

Ze was erg verlegen in het begin maar naarmate de tijd verstreek werd ze steeds opener, vroeg of ze mocht koken, haar hobby. Wij wonen naast het hockeyveld en daar mocht ze helpen als juniorcoach. Ze bouwde haar leven heel snel op. Zij hoorde gewoon bij ons gezin. Vier maanden na haar komst was het zover, ik werd geopereerd. Een gruwelijk zware operatie maar dankzij Marune had ik de kinderen om mij heen.

Dankzij haar was ik ontzorgd en kon ik aan mijn herstelwerken, terwijl zij vele leuke dingen met de kinderen deed. Het werd toch ook voor haar niet echt een makkelijk jaar. Alle geplande uitjes en activiteiten werden door de Covid pandemie gecanceld en zo was zij aan ons huis gekluisterd.

Helaas mag een au pair van de Nederlandse wet een jaar blijven, anders had ik haar zeker gehouden! Na ’ons’ jaar is ze een jaar als au pair in België gaan werken. Ze kwam daardoor heel vaak gezellig langs. Op dit moment is ze au pair in Jordanië maar vanaf augustus gaat zij naar Düsseldorf. Natuurlijk komt ze eerst vakantie vieren bij ons!

Voor ons was het een succes en als je een kamer over hebt, dan zou ik iedereen een au pair aanraden. Wij gaan binnenkort weer in gesprek voor nieuwe au pair.

Gelukkig hebben wij het niet meer zo hard nodig als toen, maar het is ook gewoon gezellig!

Mocht je meer informatie willen bij een bureau? Wij gaan naar Nanny Nina zie de link hier. 

Liefs Mirjam! Mijn Instagram