Mijn altijd al bijna lege batterij waar ik al jaren de dag mee door moet komen, knippert.. Het rode lampje is zichbaar. Ik ben op. Mijn lichaam tekent van alles. Ik kan niet opladen, ik kan alleen maar huilen. De tranen komen gedurende de dag. Situaties kunnen hard bij mij binnenkomen en dan ineens niet meer en zijn de tranen weg en voel ik mij vlak. Kort lontje. Dan wil ik schreeuwen en wegrennen, want dit ben ik niet. Maar ik kan niet, mijn batterij knippert, ik kom niet vooruit en gooit mij terug naar het moment waar ik doorheen moet. Ik moet door, ik moet vechten om mijzelf weer te zijn, ik moet..

Afgelopen Nieuwjaar gingen we even naar het strand, iets wat ik de laatste jaren heel erg fijn vind. Lekker uitwaaien, hoofd leegmaken en genieten.

Dag 2018