Met de billen bloot

Mijn altijd al bijna lege batterij waar ik al jaren de dag mee door moet komen, knippert.. Het rode lampje is zichbaar. Ik ben op. Mijn lichaam tekent van alles. Ik kan niet opladen, ik kan alleen maar huilen. De tranen komen gedurende de dag. Situaties kunnen hard bij mij binnenkomen en dan ineens niet meer en zijn de tranen weg en voel ik mij vlak. Kort lontje. Dan wil ik schreeuwen en wegrennen, want dit ben ik niet. Maar ik kan niet, mijn batterij knippert, ik kom niet vooruit en gooit mij terug naar het moment waar ik doorheen moet. Ik moet door, ik moet vechten om mijzelf weer te zijn, ik moet..

En dat te bedenken dat ik aantal jaren terug twee zware revalidatie trajecten heb doorlopen, dat ik jarenlang terecht kan bij mijn psycholoog en dat ik vaak genoeg hoorde, dat het woordje "moet" vervangen kan worden door een ander woord.

Maar ik zie het andere woord nu niet..

Wie ben ik? Waarom voel ik mij zo.

Ik vecht tegen een langdurige, lopende situatie, er speelt veel. Ze moesten eens weten wat het met mij doet. Hoe ik de dag door kom.

Wat ik het liefste wil? Mijn chill pak aanhouden, eraan toegeven wat mijn lichaam aan signalen afgeeft. Ik schrik, ik ben bang.. Want waar ik altijd zei dat ik mijzelf goed ken door juist datgene waar ik al vanaf mijn jeugd mee moet dealen, dat ik hard aan mijzelf werk om met lichamelijke beperkingen er het beste van te maken, ik strijdlustig ben en een positief iemand.. Ik mezelf nu kwijt ben. Het sluipt beetje bij beetje bij je binnen en ik besef het nu dat ik het durf uit te spreken.

Gisteren wilde ik naar mijn moeder, gewoon die arm om je heen. Ik zat een kleine 5 minuten in de auto en moest 'm aan de kant zetten. Tranen over mijn wangen, een druk op mijn borst, mijn ogen zagen de weg niet gefocust en een dizzy (niet misselijk) gekkig gevoel. Niet verantwoord, totaal niet. Dit is al een lange tijd aan de gang, een gevoel waarvoor ik bij externe mensen bij aan de bel heb getrokken, want dit gevoel is niet oké.

Hoe mijn middag er dan uiteindelijk uitzag? Ik durfde te uiten en eraan toe te geven dat het niet ging. En kwam mijn moeder naar mij. De troost, die schouder, die woorden die je dan nodig hebt. Samen de auto in, zij reed ik ernaast en eenmaal bij haar thuis. De openhaard aan, het kopje thee.

Het was dit wat er nodig was. Weg uit het huis waar de drempel zo hoog is om erover heen te stappen.

Dit delen, het van mij afschrijven is wat roept wat ik moet doen.

Iedereen met iets groots of klein wat er voorvalt, kan zich zo voelen. Bij de één houdt het langer aan, dan bij de ander.

Ik krijg op papier van mensen die mij niet kennen te horen dat "mevrouw er verzorgt uit ziet, dat ze goed kan omschrijven wat ze wilt zeggen."

Maar ze weten niet hoeveel het mij dagelijks kost om dit voor elkaar te boxen. Om alleen maar die mascara op te doen, jezelf in hedendaagse kleren te hijsen. Woorden en emoties benoemen, behoren bij mijn sterkste kant, dat zit in mij.. Maar het feit dat ik heel de dag door, een slechte concentratie heb, woorden kwijt ben. Dit zien ze niet.

Hoeveel ik moet laten en ik nu het liefst in bed wil liggen of mijn "chill pakkie" aan wil houden en de dag door kom.

Maar voor die heerlijke rebels ben ik er.. met mijn knipperende batterij.

Wat je bij iemand aan de buitenkant ziet, is niet altijd wat je voor waarheid aan mag nemen.

🧡 Een dikke kroel voor jou die hem nodig heeft.