Terugblik naar mijn moment van openheid op social media

Dag 2018

Hoi lieve, trouwe, nieuwe en zelfs ondertussen vriendinnen volgers. Een post met weer eens een foto van mezelf; om te laten zien wie er achter Cute Rebel zit 🙈 en om iets met jullie te delen. 2018 is bijna klaar en iedereen blikt dan vaak voor zichzelf terug hoe het jaar eruit heeft gezien. Ik kan mooie en bijzondere hoogtepunten in de privésfeer opnoemen 💕, maar ook een belangrijk punt wat altijd bij mij zal horen; iets wat ik niet vaak uit naar zomaar de buitenwereld en nu met name in het bijzonder, de digitale wereld. Cute Rebel is inmiddels een 3e kindje geworden waar ik helemaal mezelf in kan zijn. Het voelt goed om dingen te ontdekken die ik óók kan. Tot voor kort werkte ik in het speciaal onderwijs, waar ik werkte, was mijn passie en de plek waar ik dacht op werkgebied hoorde te zijn. Echter, zit ik nu al langer dan 2 jaar ziek (ziek klinkt zo beladen, dus ik noem het tegenwoordig mijn beperkingen) thuis. Na een heel lang, zwaar en intensief traject is er samen besloten om afscheid te nemen. Afscheid nemen van een warm bad, de gezelligheid en de veilige plek die ik daar had opgebouwd, tja.. dat is gewoon kut. Het liefst wil ik het met HOOFDLETTERS typen. Zeker omdat mijn lichaam protesteert. Oké.. het zijn tot op heden twee ziektes, dus voor mij beperkingen die in de medische wereld nog relatief vaag zijn. Er is nog niet dat ene pilletje wat het zal genezen. En dat frustreert vaak enorm. Dingen willen, maar niet kunnen of minder lang volhouden dan een ander. Ondertussen heb ik al veel over mezelf geleerd, want je komt jezelf echt "keihard" tegen, tijdens alle trajecten en behandelingen in de afgelopen jaren. Je ziet het niet zo snel aan de buitenkant (en dat is een enorme valkuil) tenzij ik een aanval zit. Laat staan dat jullie het digitaal zullen zien. Wie weet heb jij het ook wel, ken je het of misschien wel helemaal niet? Episodische Clusterhoofpijn, wat nu steeds meer naar chronisch toe gaat en Fibromyalgie met name veel pijn tijdens de herfst- en wintermaanden en heel moe zijn: zijn geen goede vrienden van elkaar én zeker niet van mij!

Al met al.. 2018 stond voornamelijk in het teken van afscheid nemen, maar ook zeker weer ontdekken wie ik ben, waar ik voor sta en waar ik positieve energie van krijg. Buiten mijn mooie gezin is dat ook van CR. De afgelopen jaren had ik hele goede en lieve hulp om CR door te laten gaan 💛 Nu mag ik beetje bij beetje aftasten wat ik dagelijks kan; het mooie aan je eigen baas kunnen én mogen zijn. Op werk en op privé gebied, want echt.. jezelf kunnen zijn is het allerbelangrijkste wat er is. Doelen stellen en er naar streven om die te behalen 💪 Deze post is geen schreeuw om persoonlijke aandacht, maar wel om die 2 beperkingen/ziektes wat meer onder de aandacht te brengen.

Daarom een dikke dankjewel en warme kroel naar jullie toe, jullie zorgen dat CR er is en mag blijven. Super fijn dat jullie ons digitaal en in real life volgen! 😘

Op naar 2019, dat het voor iedereen een ontzettend mooi jaar mag worden!! 

Liefs Simone 

https://www.instagram.com/p/BsA1Ysag6Cs/