Toen de gynaecoloog de kamer uitliep om een andere gynaecoloog erbij te halen heb ik ondertussen mijn vriend gebeld. Na een paar keer bellen nam hij op en kon ik uitbrengen met een hoop gesnik dat zijn prinsesje was overleden. Het enige wat hij zei was ik kom eraan. Ik gaf mijn telefoon aan mama en zei dat ze familie etc. op de hoogte moest stellen. Ik kon de woorden niet meer uit mijn mond krijgen. 

Op zondagavond reden de treinen niet en dus moest de volgende ochtend al vroeg met de trein. Het was druk in de trein en ik kon geen zitplaats vinden. Na een tijdje te hebben gestaan begon mijn rug weer op te spelen. Ik wreef over me rug en stond wat ongemakkelijk. Totdat een mevrouw zei "goh ga jij maar lekker zitten hoor, jij en de baby kunnen wel wat rust gebruiken zo te zien". Wauw.. Dit is de eerste keer dat iemand aan mijn buik zag dat ik zwanger was. Ik was blij en bedankte haar. Pffff eindelijk zat ik even. Ik had sinds zondag mijn buik niet meer aangeraakt. Op een of andere manier durfde ik het niet. 

Die donderdag na de eerste 20 weken echo ben ik lekker uiteten geweest met een vriendin van mij. Ik heb gelachen en gepraat, kortom heel gezellig! Echter die avond lag ik in bed en kreeg ik hele erge steken in mijn buik. Ik dacht dat ik iets verkeerds had gegeten want ik voelde mijn kleine meid nog wel trappen. Na wat pijnstillers in te hebben genomen ben ik in slaap gevallen. De volgende ochtend werd ik wakker met een raar voorgevoel.. Het was ondertussen al 2 uur in de middag en had nog steeds mijn dochtertje niet voelen trappen. Ik vond het raar want ik voelde haar elke dag echt wel een paar keer per dag.. Ik in paniek de gynaecoloog gebeld en ik kon meteen komen. De gynaecoloog maakte een echo van letterlijk 2sec en zei "het is normaal dat je haar niet kan voelen hoor want je bent nog maar 20+ weken en dan hoef je je babytje nog niet elke dag te voelen en niks aan de hand hoor het hartje klopt nog" .. Het hartje klopt nog.. Toen nog wel ja, achteraf gezien was het toen al mis en werd mij later verteld dat het hartje het als laatst opgeeft terwijl de rest misschien al uitgeschakeld was. 

Was ik even blij.. Iedereen die het moest weten wist van mijn zwangerschap. Familie, vrienden & school, iedereen was blij voor ons en steunde ons ook echt. Ik was gelukkig. 

13 oktober 2015 was een dag als geen ander. Ik liep in die periode stage dus ook die dag. Ik liep de hele dag al met wat buikpijn. Ik vond het raar en dacht misschien word ik eindelijk deze week ongesteld. Ondertussen wist ik wel beter aangezien ik de eerste week van oktober al ongesteld had moeten worden.. Die avond na mijn stage kwam ik thuis en vertelde mijn vriend dat ik erg last van buikpijn had. Hij vroeg me of ik al ongesteld was geworden waarop mijn antwoord nee was. Zoiets vermoedde hij al en hij vertelde dat hij al een zwangerschapsstest had gehaald. Ik schrok en durfde niet. Ik kende mijn lichaam en wist dat er wel degelijks iets in mij aan het groeien was maar durfde de confrontatie niet aan. Na lang aandringen van mijn vriend heb ik toch de zwangerschapsstest gedaan..